داستان از اینجا آغاز شد که آقای ترامپ در شعارهای انتخاباتی خود وعده ی خروج از توافق نامه هسته ای را داد، شاید در آن زمان آنقدر پخته نبود تا درک درستی از جریانات سیاسی و لابی های قدرت در واشینگتن داشته باشد و یا شاید موضوع ایران را سهل تر از این می‌پنداشت. لابی ها و جریان‌های سیاسی خصوصا در مقوله سیاست خارجی در واشینگتن آنچنان هوشمندانه و چابک عمل میکنند که ترامپ فکر آن را هم نمیکرد این شعار به پاشنه آشیل او در انتخابات 2020 تبدیل شود، بله همچون انتخابات 1980 که منجر به پیروزی رونالد ریگان و حذف جیمی کارتر پس از یک دوره 4 ساله گردید!

برخلاف تحلیل های سنتی، که جمهوری خواهان برای موفقیت در دور دوم ریاست جمهوری خود نیاز به جنگ افروزی دارند، این استراتژی درمورد ریاست جمهوری ترامپ قابلیت انطباق ندارد. شاید بهترین و ساده ترین جواب در قبال توئیت سرشار از عصبانیت ترامپ "اگر ایران جنگ را آغاز کند، رسما کارش تمام است" این باشد:

"اگر به هر دلیلی جنگ شود، ترامپ و جمهوریخواهان رسما کلید کاخ سفید را به دموکرات‌ها خواهند داد" برخلاف تصور معمول که سوسیال/ لیبرال/ دموکرات‌ها در نظام حاکم جهان بخصوص در اروپا و آمریکا به دنبال جنگ با ایران نیستند تصوری غلط است، چرا که انیبار این لابی ها با نئوکان‌های سنتی حاکم بر آمریکا سروکار ندارند آنها با یک جریان حاکمی در واشینگتن طرف هستن که بیستر شبیه یک مافیای روسی، اسرائیلی (صهیونیستی)، نیویورکی (صهیونیستی آمیریکایی) است، که یک سر آن حتی به هندوستان نیز می‌رسد.

سوسیال/ لیبرال دموکرات‌ها بعد از شکست های سنگین در مقوله های تبانی ترامپ با روسیه، افشای رسوایی های اخلاقی و موضوعات مالیاتی با توجه به نزدیکی انتخابات و شروع آرایش بندی های سیاسی و کارزارهای انتخاباتی به شدت نیازمند متوقف کردن ماشین مافیای حاکم بر کاخ سفید خواهند بود، چرا که ادعای نظم نوین جهانی را دارند و تفکر حاکم بر کاخ سفید را بعنوان یک کانون قدرتمند در مقابل خود می بینند و آن را برنمی تابند.

به نظر می‌رسد هر دو گروه در واشینگتن این موضوع را به خوبی متوجه شده اند، اینکه دموکرات‌ها در کنگره و سنا و نامزدهای آنها در انتخابات 2020 به شدت به ترامپ توصیه و اخطار عدم رویارویی نظامی را میدهند از سر حب علی نیست و بلکه از سر بغظ معاویه است، صرفا در حال بالابردن هزینه این حماقت برای ترامپ در دور بعدی اتنخابات هستند و معالا" بالابردن ضریب احتمال پیروزی خود!

بنابراین میتوان به این نتیجه رسید که در صورت بروز جنگ بدون شک سوسیال/ لیبرال دموکراتها در آمریکا و اروپا از این آب گلالود ماهی گرفته پیروز و ترامپ و مافیای حامی او بازنده اصلی خواهند بود و آغازی زود هنگام بر پایان دوره آنها خواهد شد. دموکراتها خوب میدانند که اگر در این مقطع زمانی چنین نشود این جریان پایگاه های اجتماعی و سیاسی خود را در آمریکا و سایر کشورها مستحکم تر خواهند کرد و زدن آنها به مراتب پرهزینه تر خواهد بود.

در داخل چه میگذرد؟
اول اینکه این اقتدار ایران اسلامی و فرزندان این مرز و بوم بود که با ایستادگی خود و عدم تسلیم در مقابل فشارها موضوعات و جریانهای مورد اشاره ی فوق را نمایان کرد، که در نوبه خود ستودنی است.

دوم اینکه اثباتی بود بر مواضع رهبری در طول سال‌های اخیر که نمیتوان به آمریکا اعتماد کرد نه به فیل قرمز جمهوری خواهان نه به خر آبی دموکراتها و نه به اروپاییان.

سوم سوالی است مربوط به آینده: آیا مردم ایران را صرفا باید به خاطر مقاومتشان ستود و آیا این مردم هستند که باید همواره برای نظام و دولت هزینه دهند؟ آیا وظیفه و نوبت مسئولین نیست که آنها هم با درایت و درک درست از جریان‌های حاکم بر دنیا و بازی های سیاسی منافع مردم و کشور را دنبال نمایند؟ قبل از تشنج های اخیر میان تهران و واشینگتن، براساس ملاقات‌ها و سیگنال‌های دموکرات‌ها تمام آمال و آرزوهای بنفش بر آن بود که ترامپ یا به پایان دوره خود نخواهد رسید یا در انتخابات بعدی رای نخواهد آورد و دفتر خود در کاخ سفید را به دموکرات‌ها تحویل خواهد داد حال با شکست برنامه ها یا عدم امید دموکرات‌ها به موفقیت آنها، در حوزه سیاست داخلی آمریکا، کاملا روشن است که تیم دولت بنفش کانال تبلیغاتی خود را عوض کرده، که بازهم نه از حب علی است بلکه از بغظ معاویه، پرچم مقاومت را بدست گرفته و به اصطلاح کاسه داغ تر از آش شده و یکصدا نوای انقلابی گری مینوازند و به نظر میرسد از جنگ هم ابایی ندارند، و اینجاست که باید پرسید از جیب کی؟!

چگونه شد که ريیس دولت تدبیر و امید در سخنرانی های انتخاباتی خود دم از تخصص و حرفه ای بودن خود در مذاکره در مقابل رقیب خود میزد و الان تمایلی به مذاکره از خود نشان نمیدهد! آیا بخاطر نهی رهبری از مذاکره است؟ چرا دولت در همه حوزه ها حتی پیروی از فرمایشات رهبری بصورت گزینشی عمل مینماید؟ نظرات و تاکیدات ایشان را در زمان برجام مبنی بر ملاحظات مربوط به مذاکره را نادیده گرفته ولی در حال حاضر بدون چون و چرا یکصدا بر طبل عدم مذاکره می‌کوبد؟

شکی نیست که از همان ابتدای روی کارآمدن ترامپ در کاخ سفید معلوم بود که عناد و دشمنی او با ایران همچون دموکرات‌ها به پشتیبانان صهیونیست آنها برمیگردد، البته دراتاق‌های فکر و در مقابله با اصل تفکر جمهوری اسلامی. ولی این تقابل نیازمند پخته شدن و خوراندن به مخاطب داخل آمریکا داشت ( به عبارتی نیاز به سیستم عامل) و همچون سایر موارد دیگر: بیمه درمانی، مالیات و خروج از کنوانسیون‌های بین المللی و سایر استراتژی های ترامپ، لباس ناسیونالیستی به خود پوشید و در دعواهای دو حزب نمایان شد و پس از دوسال از اتاق‌های فکر به یکی از عملیاتی ترین برنامه های دولت ترامپ تبدیل شد و در این زمان هر آنکس که در تیم دولت و امنیت ملی ترامپ بر سر راه آن قرار داشت یا اندک زاویه ای داشت با عناصر همسوتر جایگزین شد.

بنابراین در روش اجرا بیشتر تقابل و عناد او با دموکرات‌ها، خصوصا تیم هیلاری، جان کری و اوباما ظهور کرد و موضوع توافق هسته ای به یکی از برگ‌های اصلی و مهم او در این بازی تبدیل شد. چرا که با این هدف گیری هم اکنون این موضوع هم در داخل خریدار پیدا کرده و هم سعودی و صهیونیست مشتریان خارجی آن بودند. در این میان ارتباط تیم نیویورکی ها با دموکرات‌ها و سیگنال‌های رد و بدل شده بین آنها از چشم ترامپ پوشیده نماند و صراحتا پیغام خود را مبنی برعلاقه به مذاکره مستقیم، البته با چنگ و دندان نشان دادن جانیان معلوم الحال، بارها به صورت مستقیم و غیرمستقیم به ایران فرستاد که از طرف دولت ایران با پاسخ منفی مواجه شد.

فارغ از اینکه خروج یکجانبه آمریکا از توافق هسته ای تا حدود بسیار زیادی اعتماد به مذاکره مجدد با این کشور را صلب میکند، نگاه ساده ولی دقیق به روندهای مورد اشاره این موضوع را به خوبی نشان میدهد که به نظر میرسد دولت بنفش به هر قیمتی به پای حزب دموکرات ایستاده تا آنها در دوره بعد انتخابات آمریکا پیروز شوند و ایشان برای خود همچون گذشته اعتباری در داخل بخرند، حال آنکه این وفاداری به قربانی شدن مردم ایران ختم خواهد شد.

دموکراتها و جمهوری خواهان هر ساله میلیون‌ها دلار هزینه تبلیغات خود برای پیروزی در انتخابات میکنند تا برگ برنده ای ولو ناچیز برای یکدیگر رو کنند. این برگ‌ها در بعضی موارد اینقدر ضعیف است که حتی بردی کمتر از یک روز تبلیغات برای آنها به ارمغان نمی آورد ومعمولا آنچنان تضمینی برای جذب رای نیز ندارند، همچون مقوله سقط جنین، آزادی اسلحه، قوانین مالیاتی و سایر موارد.

مقوله ایران بسیار برگ مهمی برای دموکرات‌ها خواهد بود، چراکه هرچه احتمال جنگ میان آمریکا و ایران بیشتر شود آنها یک گام بیشتر به کاخ سفید نزدیکتر می‌شوند و در صورت جنگ حضور آنها در کاخ سفید در سال 2020 قطعی خواهد بود. این برنده شدن برای آنها بسیار شیرین خواهد بود چرا که اینبار هزینه آن را ایران پرداخت خواهد کرد.

تصور واکنش نیویورکی ها و بنفش ها بعد از حضور دموکرات‌ها در کاخ سفید در آن زمان برخلاف گذشته تصویری است روشن برای مردم ایران! بعنوان قهرمانان مذاکره همچون گذشته خود را به مردم ایران معرفی خواهند کرد و باز هم هزینه جنگ و عدم مذاکره را به گردن رهبری خواهند انداخت.