مدل تجاری فروش محتوا و خدمات مبتنی بر عضویت که موتور محرک صنعت محتوا در جهان است، در ایران با توجه به عدم وجود کارت اعتباری عملاً بدون خدمات دیجیتال مبتنی بر پرداخت اپراتوری امکان پذیر نبوده و نیست.

به گفته مدیر کل اداره خدمات ارزش افزوده همراه اول، هزینه کنونی تولید هر ساعت محتوای ویدیویی معمولی در کشور بین 5/1 تا 2 میلیون تومان است و در فیلم و سریال و محتواهای اختصاصی این رقم چند ده برابر می‌شود.

ابوذر مهرمنش همچنین در مقاله‌ای، از حضور 400 شرکت و ده‌ها هزار نیروی انسانی فعال در خدمات ارزش افزوده خبر داده بود که اغلب این شرکت‌ها در زمینه تولید محتوای دیجیتال فعالیت دارند. پتانسیل بالایی که به لحاظ حجم سرمایه‌گذاری و تعداد نیروی انسانی در این زمینه وجود دارد، نوید‌دهنده یک بازوی قوی برای سیاست‌گذاری‌های کلان محتوایی در سطح کشور است.

دنیای امروز دنیای محتواست؛ همه از تاثیرات عمیق محتوا در جهت‌گیری‌های کلان فرهنگی جامعه، شکل‌دهی سبک درست زندگی و حفظ ارزش‌ها آگاهی کامل دارند. این در حالیست که بسیاری از کانال‌های رسانه‌ای فعلی همچون روزنامه‌های کاغذی دیگر مورد استقبال جامعه نیست و یا بسیاری دیگر از این کانال‌ها مانند شبکه‌های مجازی فعلی، اساساً قابل سامان‌دهی در راستای سیاست‌گذاری‌های کلان فرهنگی نمی‌باشند.

در این بین، شرکت‌های خدمات ارزش افزوده توانمندی ارائه محتوای غنی تحت نظارت‌ دقیق اپراتورها، سازمان تنظیم مقررات و شورای عالی فضای مجازی را دارند و می‌توانند به عنوان به بازوی رسانه‌ای قوی در جهت سیاست‌گذاری‌های کلان فرهنگی برای نظام عمل نمایند.

مهرمنش اعتقاد دارد کاربری که نیاز به محتواهای متنوعی دارد به جای آن که هزینه هر محتوا را جداگانه پرداخت کند، به اپراتور این اختیار را می‌دهد که به صورت روزانه مبلغ اندکی از اعتبار تلفن همراه او کسر کند و نهایتا کاربر در صورتحساب پایان ماه آن را پرداخت نماید. ضمن این که کاربر پس از تجربه این پرداخت ساده، هر زمان که بخواهد می‌تواند عضویت خود را ظرف چند ثانیه لغو کند. بدین ترتیب هم کاربر به راحتی از محتوای دلخواه خود برخوردار شده و هم حق تولیدکننده محتوا و هزینه زحمات او پرداخت می‌شود و این چرخه اقتصادی به پویایی هرچه بیشتر تولید محتوا در کشور کمک خواهد کرد.

برآورد می‌شود که شرکت‌های تولید کننده محتوا در ایران، برای تولید محتوای غنی مورد تایید نهادهای نظارتی، یک تا 5 هزار میلیارد ریال هزینه‌کرد داشته‌اند. بدیهی است که اگر ابزارهای ترویج این بسترهای محتوایی در جامعه محدود نشود، به این موضوع می‌توان به عنوان یک بازوی کمکی قوی فرهنگی برای نهادهای حاکمیتی نگاه کرد؛ ضمن اینکه این موضوع به طور غیر مستقیم برای بسیاری از تولیدکنندگان محتوای بومی، که اساساً ارتباطی با خدمات ارزش افزوده ندارند نیز ایجاد اشتغال و درآمد نموده است.