بانک مرکزی در آخرین اقدام خود برای افزایش امنیت تراکنش های الکترونیکی دستور داده تا رمزهای دوم بانکی یک بار مصرف شوند. راه این کار هم مراجعه اشخاص به بانک هاست. فارغ از این که چگونه حتی کسری از دارندگان بیش از 400 میلیون کارت بانکی داخل کشور تا آخر اردیبهشت یعنی حدود ده روز دیگر باید به شعب بانک ها مراجعه و نرم افزار مربوطه را دریافت یا درخواست ارسال پیامک به تلفن همراه کنند، تکلیف کسانی که دسترسی به بانک های داخلی ندارند چیست؟
ظاهرا در این گونه تصمیم گیری ها جمعیت بین 5 تا 6 میلیون ایرانی خارج از کشور اصولا محلی از اعراب ندارند. آنها نه می توانند پیامک دریافت کنند و نه گوشی آنها داخل کشور قرار دارد که به فرض امکان نصب نرم افزار، بتوانند از آن استفاده کنند، از این رو عملا امکان انتقال وجه داخلی را از دست خواهند داد.
اگر چه نیت طراحان چنین ایده ای افزایش امنیت بوده است ولی باید دید مگر بانکهای جهانی و به ویژه کارت های اعتباری مثل ویزا و مسترکارت که در همه کشورهای جهان امکان استفاده دارند چه می کنند؟ مگر هر روز سرمایه بانک های خارجی یا مشتریان آنها که چنین تدابیر گسترده ای را در پیش نگرفته اند به تاراج رفته است؟ ما به جای آن که فرهنگ استفاده از دروازه های الکترونیکی پرداخت را به کاربران آموخته، سقف پرداخت روزانه بر اساس درخواست مشتری یا اعتبار مالی وی را فراهم کنیم، پرداخت های بالای مقدار خاص را با تاخیر 24 ساعته واریز کنیم، امکان تماس شبانه روزی مردم و سوزاندن کارت های مفقودی را فراهم نماییم و در نهایت مسئولیت را متوجه کسانی کنیم که بی توجهی و سهل انگاری آنها موجب صدمه به کارآیی و بهره وری فرآیندها و بقیه مشتریان می شود، صورت مساله را پاک کرده ایم.
به نظر می رسد این رویه ها به جای آن که شهروند دارای مسئولیت تربیت کند در عمل موجب می شود که دولت یا سامانه های مدیریتی بخواهند به جای مردم مواظب و نگران اموال آنها باشند و همین می شود که دولت الکترونیک همچنان از ما فاصله داشته و کارها مرتب بر مدار حضور افراد و دفاتر اسناد رسمی و مهرهای برجسته و مانند آن بچرخد. در هر صورت شایسته است که بخش ایرانیان خارج از کشور وزارت خارجه ورود پیدا کرده و با کمک بانک ها ترتیبی اتخاد کند تا رمز دوم برای ایرانیان خارج از کشور از طریق ایمیل ارسال شود و نه نرم افزار تلفن همراه یا پیامک.
