مدتی است که چندین مسابقه تلویزیونی با اجرای سلبریتی هایی که اتفاقا بعضی از آنها کارنامه ی مشخصی هم در رسانه ملی ندارند در در بازه ای از زمان که بیشترین تعداد مخاطب را هم بهمراه دارند، از صدا و سیما در حال پخش می باشند. این برنامه ها که بعضی از آنها به " ستاره مربع ها " معروف بوده و گسترش عجیبی در رسانه ملی ! پیدا کرده اند ، سوالاتی را در ذهن هر بیننده منصفی پدید می آورند که جواب قانع کننده ای برای آنها یافت نمی شود. مهمترین سوالات این است که اصولا هدف از تولید و پخش چنین برنامه هایی چیست؟ آیا هدف بالا بردن اطلاعات عمومی بینندگان است؟ آیا هدف از این برنامه ها تبلیغ به نفع یک بنگاه اقتصادی بوده و اساسا یک برنامه تبلیغاتی است؟ و آیا..... ؟. هدف هر چه باشد نمی تواند توجیه کننده نتیجه اشتباهی باشد که از دل این برنامه ها خلق می شود. آسیب هایی که این برنامه ها به روح و روان مخاطب و جامعه وارد می کنند غیر قابل جبران است و در حالی که این آسیب ها، بدیهی و اظهر من الشمس هستند ، جای بسی تعجب و تاسف است که چرا مسئولان رسانه ملی روز به روز بر آتش آسیب چنین برنامه هایی می دمند و آن را شعله ورترو مخاطب را تشنه تر می کنند وچرا دست اندر کاران رسانه در صدد اصلاح روند بر نمی آیند ؟ اگربرای تولید این برنامه ها حتی یک ریال هم از جیب بیت المال خرج نشود و حتی عایداتی هم برای بیت المال داشته باشد ! بازهم آسیب های فرهنگی و اجتماعی چنین برنامه های فاجعه بار خواهد بود.

فرهنگ " زحمت نکش و پولدار شو " جدای از اینکه از لحاظ شرعی مورد تایید باشد یا خیر و یا اینکه به قول نیاکان زحمت کش ما پول حاصل از این برنامه ها برکت خواهد داشت یا نه؟ ، یکی از آسیب های جدی جامعه ای امروز ماست که در صورت رواج این فرهنگ، روحیه تلاش و کوشش برای کسب درآمد پاک و از آن گذشته تلاش برای خلاقیت و نوآوری و پیشرفت و به معنای واقعی کلمه " روحیه کار و روزی حلال" را تحت الشعاع قرار داده و از بین می برد. و باعث می شود تا نیرو و توانمندی جوانان و اقشار مختلف جامعه بجای بکارگیری در مسیر درست و منطقی و کسب درآمد حلال، با خیال پردازی و آرزوی برنده شدن درچنین برنامه هایی به نوعی رخوت دچار شده و تلف شوند و با ترویج فرهنگ شانس و بخت و اقبال، خیلی ها را از مسیر کار وتلاش باز دارد.

دراین برنامه ها افرادی به عنوان شرکت کننده حضور پیدا می کنند و در عرض چند دقیقه با وجود برخوردار نبودن از اطلاعات عمومی واقعا بالا، برنده جایزه های چند ده و بعضا چند صد میلیون تومانی می شوند که چرا های تاسف بار فراوانی را بدنبال دارد. می دانیم اکثر قریب باتفاق مخاطبین این برنامه ها، افراد سطح متوسط و حتی درآمد پایین جامعه و نیز بیشتر از قشر پر هیجان جوانان هستند و نیز بخوبی آگاهیم که مبالغ برخی از این جوایز حتی به اندازه 7 یا 8 سال حقوق بعضی از مخاطبین شاغل ! این برنامه هاست.

آیا با هزینه این جوایزی که در رسانه ملی ریخت و پاش می گردد و فرهنگ غلط تکیه بر بخت و اقبال را در جامعه رواج می دهد، نمی توان بانی براه افتادن چندین کسب و کارحلال برای خیل عظیم چوانان سن بالای بیکاری شد که چند صد هزارم آن پول ها را با هزاران شرمندگی و خجلت به عنوان پول تو جیبی از پدر می گیرند؟! آیا آموزه ها و فرهنگ ما این طرق بذل و بخشش را تایید می کنند؟ چه تبلیغی از این بهتر که یک بنگاه اقتصادی به عوض بذل و بخشش بی حساب و کتاب به چند نفر آنهم در قبال هیچ و پوچ، زمینه اشتغال خیل عظیم جوانان بیکار کشور را فراهم کند. این در صورتی است که فرض کنیم هزینه این برنامه های توسط حامی مالی تامین می گردد. که اگر این هزینه از جیب مردم انجام شود باید بر این مصیبت روضه ها خوانده شود.