«قاضی انگلیسی حکم کرد که اگر سنگ را برداشتی و پرتاب نکردی، چهار سال زندانی داری، اگر پرتاب کردی هفت سال؛ کوکتل مولوتف اگر درست کردی و برداشتی [ولی] پرتاب نکردی، هفت سال، وَالّا اگر پرتاب کردی پانزده سال زندانی دارد. این‌جوری برخورد میکنند» (سید علی خامنه ای، ۱۹ دی ماه ۱۳۹۶)
هوچي، اوباش، خرابكار، خائن، فريب خورده و القابي از اين دست را مي توان در همه جهان شنيد. كساني كه با بهانه اعتراض، به اموال عمومي و خصوصي آسيب مي زنند و نظم عمومي را مختل مي كنند و با نيروهاي انتظامي درگير مي شوند، بخشي از شهروندان هر جامعه هستند كه نزد مقامات ملي با الفاظ كم و بيش مشابه توصيف مي شوند.
«عده‌ای آمده‌اند و اعتراض داشتند و برخی هم از این اعتراض‌ها سوء استفاده کردند، و این در همه جای دنیا وجود دارد و در لندن و نیویورک هم ممکن است اگر تظاهرات شود، عده ای بیایند و چند شیشه را شکسته و چند فروشگاه را غارت کنند، اما نباید همه را به یک چوب برانیم.» (حسن روحاني، ٢٤ دي ماه ١٣٩٦)
اينكه برخي سواستفاده مي كنند، نبايد مانع از حق اعتراض ديگران شود و حتما بايد راهكاري يافت. دولت فرانسه در واكنش به خشونت و خرابكاري برخي در خلال تظاهرات جليقه زردها، القاب تند و تيزي نثار آنها كرد و سراسيمه نيروهاي ارتشي را هم به خيابان آورد. با اينحال تلفات جاني جليقه زردها باعث شد كه وضع قوانين سفت و سخت سرعت بگيرد تا بر اساس قانون، ممنوعيت ها و اقدامات امنيتي تقويت شوند. دولت فرانسه علي رغم انتقادات، با توسل به بازداشت هاي پيشگيرانه كوشيد كه از افزايش آمار تلفات جاني ضمن اعتراضات جلوگيري كند.
انگليسي ها هم مثل ديگران نسبت به اخلال در نظم عمومي نگراني دارند، بلكه بسيار حساسند! آنچنانكه نقل شد، احكام سنگيني در محاكم صادر مي شود و كمتر كسي جرات درگيري با پليس را دارد. در روزهاي اخير علي رغم اينكه اخلال در نظم لندن (با بهانه هاي محيط زيستي) به سنگ پراني و آتش زدن بانكها هم نرسيد، پليس بيش از ٥٠٠ نفر را بازداشت كرد. بي اعتنايي به فرمان پليس دليل بازداشت اعلام شده است.
اين مَثل قابل تاملي است كه «جاده ابريشم» براي تسهيل انتقال كالا ساخته شد، اما سرايت طاعون به همه جهان هم از آثار آن است. امروزه اگر چه توسعه تجهيزات ارتباطي به «توجيه بي شرمي» كمك مي كند، در مقابل مي توان روشهاي درمان آن را نيز از مطالعه تجارب ديگران آموخت. مقاوم سازي جهت كاهش آسيب سيل و زلزله عقلايي است آنچنانكه پيش بيني مديريت آسيب هاي ناشي از بي ادبي و بي شرمي نيز لازم است. سير نظري در ارض گواهي مي دهد كه هيچ جامعه متمدني هرگز اوباشي گري اقليت متوهم را تحمل نمي كند بلكه اساسا وظيفه نيروهاي انتظامي در هر كشوري افسار زدن به كساني است كه نظم عمومي را مختل مي كنند. (نهضت جهاني مقابله با اخبار جعلي، وجهي ديگر از اهميت امنيت است.)
در كشور ما نيز با وجود هزينه هاي احتمالي، اقدام به وضع قوانين شفاف محدوديت ساز ضرورت دارد. بيان تخلفات و عقاب آنها، احتمال زيان هاي ناخواسته طي مقابله با اخلالگران نظم را كاهش مي دهد. همين طريق، آزادي بيان و حق اعتراض مردم مسئوليت پذير را حفاظت بلكه احيا مي كند. به حاشيه راندن بي ادبان، تقويت حق اعتراض گروه ها و نظام مند كردن «گفتگوي ملي» بر موضوعات مشخص، بي ترديد به اداره بهتر هر كشوري كمك خواهد كرد.
