سردار سعید منتظرالمهدی در روزنامه وطن امروز نوشت: سخنی کوتاه با والدین و جوانان و ۷ نکته کلیدی در پیشگیری از اعتیاد.

۱- قرارها را بیشتر کنیم تا فرارها کمتر شود.

۲- فرصت گفتمان محبت‌آمیز بین اعضای خانواده ایجاد کنیم.

۳- جوانان را درک و با آنان هم‌‌نفس، هم‌سفر و هم‌صحبت شویم.

۴- مدرسه و خانواده اولین ایستگاه مؤثر در کاهش اعتیاد است.

۵- تاب‌آوری روانی مهم‌ترین مؤلفه در قدرت «نه» گفتن به اعتیاد است.

۶- تاب‌‌آوری در سایه همدلی، همزبانی، همراهی و آموزش ایجاد می‌شود.

۷- شروع اعتیاد از ایستگاه «سیگار» است.

واقعیت امر این است که این روزها در عصر ارتباطات و هزاره سوم زمینه، زمانه و زمین به‌گونه‌ای فرمول‌بندی شده است که ارتباطات بین جوانان و نوجوانان با خانواده و والدین رو به کاهش است و علل مختلفی از جمله پدران و مادران شاغل، فرزندان رها شده، عدم ایجاد فرصت گفتمان بین اعضای خانواده و متأسفانه دسترسی به تمام لایه‌های مختلف فضای مجازی و کانال‌های تلگرامی و… و عدم آموزش و مهارت کافی در نحوه استفاده از این دست ابزارها، مشکلاتی را برای جوانان و والدین ایجاد کرده است که در گذر زمان از دنیای سنتی به دنیای دیجیتال، باید کارشناسان، مربیان و اساتید حوزه‌های مختلف علوم اجتماعی و تربیتی و اندیشمندان روانشناس و علمای دینی به میدان بیایند و سازوکارهای لازم را برای عبور از این گردنه‌ها و بحران‌های جوانی، با کمترین آسیب ارائه دهند و نسخه‌های شفابخش آنها، چراغ راهی برای والدین و جوانان و نوجوانان باشد.

شاید این روزها بین ادبیات والدین و جوانان فاصله و خلائی ایجاد شده و در واقع جوانان احساس می‌کنند تفکرات والدین‌شان مربوط به زمان خودشان است و گویی آنها در قرون دیگری می‌زیسته‌اند و از سیاره دیگری آمده‌اند! غافل از اینکه علوم تربیتی و شناختی و پیشگیری از آسیب‌ها بر اصول واحدی استوار و صرفاً روش‌ها و نوع مواجهه متفاوت بوده و نحوه بیان مهم است. یادمان نرود هر فردی در زمان نوجوانی و جوانی‌اش با آسیب‌ها و تهدیدات زمانه خودش مواجه بوده و اگر نبودند مربیان، معلمان و والدین دلسوز، حتماً آنان نیز به گرداب مخوف آسیب‌ها فرو می‌رفتند.

حال در زمان کنونی باید برای برطرف شدن این فاصله‌ها تلاش کرد تا تناقضات ذهنی و روانی جوانان به کمترین اندازه برسد، به علاوه والدین باید ضمن پایبندی به اصول اخلاقی و دینی، کمی سطح توقعات خود را تعدیل و در واقع جوانان را بیشتر درک کنند و با آنان همراهی و همنوایی بیشتری داشته باشند و برای‌شان بیشتر وقت بگذارند و البته مربیان و معلمان نیز با ایجاد بستر مناسب و فضایی آکنده از مهر و محبت و صداقت و رأفت، آموزه‌های لازم را به آنان ارائه دهند و به عبارتی آنان را تاب‌آور کنند و صدالبته مسؤولان و مدیران لشکری و کشوری شرایط مناسبی برای تخلیه هیجانی مثبت جوانان فراهم آورند و با در نظر گرفتن امکانات رفاهی، ورزشی، آموزشی و تشویقی سهم خودشان را انجام دهند.

تاب‌آوری روانی، فصل و ترمی است در ادبیات روانشناسی و در علوم شناختی. تاب‌آوری (resolience) در سایه آموزش در یک بستر مناسب و خوشایند توأم با هم‌نوایی و هم‌آوایی و هم‌صحبتی با جوانان شکل می‌گیرد. تاب‌آوری یعنی اعتماد به نفس، خود را دیدن، ظرفیت‌های خود را دانستن و نه گفتن به وسوسه‌ها.

فردی که تاب‌آور می‌شود دیگر در مواجهه با یک شکست کوچک عاطفی و عشقی و کاری به سوی بزه و اعتیاد سوق پیدا نمی‌کند و هیچ‌کس، نه گروه همسالان و نه گروه همالان و نه حتی محیط نمی‌تواند او را به این ورطه بکشاند.

تاب‌آوری به‌سان نهالی است که در توفان خم می‌شود ولی نمی‌شکند و در این حین، جوانان عزیز با درک موقعیت خود و کمی صبوری و اندیشه و آینده‌نگری و نیم‌نگاهی به همترازان موفق خود در حوزه‌های مختلف کاری، علمی و زندگانی کمک شایانی به کاهش فاصله بین نسلی می‌کنند.

توکل بر خدا، برقراری ارتباط با منبع لایزال الهی، آموزش، ورزش، تغذیه سالم و رفاقت با صاحبان عقل و خرد و علم و معرفت و… از جمله موارد مهم در این حوزه است.

پس همه دست در دست هم دهیم و جوانان را درک کرده و دریابیم؛ اینان پاره تن خودمان و آینده‌سازان ایران سرافرازمان هستند.