یکی از صفات اجتماعی مذموم در جامعه کنونی ما، موضوع خود تحقیری است. شاهد هستیم که برخی حتی در کوچکترین حوادث و رویدادهای اجتماعی، مبادرت به تحقیر و مسخره کردن ایران و ایرانی می‌نمایند و چنین وا نمود می‌نمایند که آنچه در ایران است و مردم ایرانی دارند، جملگی مذموم و مورد شماتت است و آنچه خارجی‌ها دارند، ممدوح و پسندیده.

کافی است در یک محفل دوستانه و یا خانوادگی و یا حتی در تاکسی قرار داشته باشید و سیل انتقادات و تمسخر از فرهنگ ایرانی‌ها و هویت ایرانی و عملکرد حکومت ایران و خلاصه هرچه ایرانی‌ها دارند را شاهد باشیم. اگر سیلی یا زلزله‌ای بیاید سیلی از خود تحقیری‌ها و تمجید خارجی‌ها به راه می‌افتد که ما چنین و چنان هستیم و اگر این سیل در فلان کشور بود، چه تدبیرهایی اندیشیده می‌شد!

فضاهای مجازی نیز در این تخریب هویت ایرانی بسیار فعالند! سیل ویرانگر برای نابودی هویت ملی و فرهنگی ما بسیار مخرب‌تر از سیل واقعی است. سیاه‌نمایی مفرط از فرهنگ ملی و فرهنگی به یک ژست روشنفکری تبدیل شده است. هر چه تخریب «ایرانی بودن» بیشتر باشد، نشانگر فهم و سواد و فرهنگ بیشتر است.

در خارج از کشور که اوضاع بسیار وخیم‌تر است. یک ایرانی تلاش وافری دارد که دیگران متوجه ایرانی بودن او نشوند! و ایرانی بودن نه تنها برای او یک افتخار نیست و به آن نمی‌بالد، بلکه از آن گریزان است.

این خطر، یعنی تخریب و تحقیر هویت ملی، بسیار دارای اهمیت است و باید فرهنگ سازی جدی در این خصوص انجام گیرد تا پدیده خود تحقیری و خودزنی فرهنگی متوقف شده و به عکس آن تبدیل شود ایرانی باید به هویت خود -به تاریخ-به فرهنگ خود و به ایرانی بودند خود افتخار نماید نه اینکه آن را تمسخر نموده و از آن گریزان باشد.

بررسی جامعه شناسانه و روان‌شناسی فرهنگی و تاریخی این پدیده، وظیفه صاحبان اندیشه و اساتید مربوطه است. و راهکار درمانی آن نیز به عهده صاحبنظران است؛ اما فضای کنونی فرهنگ کشور از یک بیماری مزمن رنج می‌برد و تا زمانی که «هویت ملی» تقویت نگردد بسیاری از تلاش‌های دیگران ناتمام خواهد ماند.

بیاد داشته باشیم فرهنگ ملی بسیاری از مردم کشورهای دیگر مانند هندی‌ها و ژاپنی‌ها و چینی‌ها مشحون از حس شدید به هویت ملی خودشان است و بسیاری از اندیشمندان، عامل موفقیت‌های اقتصادی این کشورها طی نیم قرن اخیر را در وجود فرهنگ بسیار قوی و چسبنده هویت ملی آن‌ها می‌دانند؛ به طوری که یک ژاپنی و هندی و آلمانی و چینی که پیشرفت‌های شگرف اقتصادی در نیم قرن اخیر داشته‌اند، همواره به ژاپنی بودن و هندی بودن خود افتخار می‌کردند.