مسجد در تعریف مسلمانی جایگاه ویژه دارد آنچنانکه کلیسا برای مسیحیان به قدری ارزشمند است که شهر خود را «کرایست چرچ» نامیده اند. غالب دول مسیحی در حالی از رواداری مذهبی سخن می گویند که در کشورهای خود هر از چندی به بهانه ای بر آتش «اسلام ستیزی» و نه حتی مسلمان ستیزی، روغن می پاشند. پیام شیخ الازهر، روحانی، عمران خان، ظریف و ... درباره نتایج «ترویج تنفر از اسلام» بر همین اساس صادر شد. محکوم بودن ترور، بدیهی است اما تروریسم معلول همین «اسلام ستیزی» رایج است. اکنون حمله به مسجد، حمله ای دیگر به اسلام است و بار دیگر مسلمانان قربانی اسلام ستیزی شده اند.
«برنتون تارانت» نام عامل اصلی حمله به مسجد در نیوزیلند است. او پیش از این جنایت بیانیه ای بیش از ۷۰ صفحه منتشر کرد که در آن صراحتا به پاکسازی مسجد ایاصوفیه استانبول از مناره ها اشاره می کند. در سوی دیگر جهان نیز همچنان به مسجد الاقصی بی احترامی می کنند و پسر بنیامین نتانیاهو نخست وزیر دولت هتاک، استانبول را یک شهر مسیحی می نامد.
چه با مساجد مانوس باشیم یا نه، مسجد جلوه هنر و فرهنگ و هویت ما مسلمانان است و مناره ها بیرق استقرار ما هستند. عمده حساسیت به مناره ها نزد اسلام ستیزان نیز ناشی از تغییری است که پس از فتح قسطنطنیه، در ساختمان ایاصوفیه صورت گرفت. شاید ایده این تغییر از کلام مولانا اخذ شد که سالها پیشتر همچون یک پیشگو چنین سروده بود:
«مصطفی را وعده کرد الطاف حق
گر بمیری تو نمیرد این سبق...
من مناره پر کنم آفاق را
کور گردانم دو چشم عاق را»
امروز مناره های بسیار سر کشیده اند اما وعده مولانا فرای این نیز رفت آنگاه که در ادامه چنین سرود:
چاکرانت شهرها گیرند و جاه
دین تو گیرد ز ماهی تا به ماه...
شاید که اسلام ستیزان بیش از ما «مثنوی معنوی» خوانده باشند و برخلاف خودباختگان، ایشان به توانایی ما باور دارند.
