از جمله حقوق مسلم مردمان جوامع لزوم تامین امنیت آنان توسط حاکمان آن جوامع است. حقی که بر سایر حقوق اساسی و مسلم مردم که بر گردن حاکمان است، سنگینی می کند و بدون وجود آن حصول سایر حقوق کاری عبث، بیهوده و اساسا غیر ممکن خواهد بود. در سایه امنیت است که ظرفیت های یک جامعه تمام وکمال نمود پیدا می کنند و رشد و تعالی آن جامعه در تمام زمینه ها پدیدار می شود. امروزه وقتی سخن از امنیت جامعه به میان می آید، به معنی عام کلمه بلافاصله به فکر امنیت کشور، مرزها و جان و مال افراد یک جامعه در اذهان تداعی می شوند. و اتفاقا امروزه فارغ از سایر جوانب مهم تر امنیت بر این بخش از امنیت که به جای خود مهم و اساسی نیز می باشند، تاکید بسیار می شود.
می دانیم انسان موجودی چند بعدی است. از ابعاد شناخته شده و بدیهی وجود انسان که امروزه به صورت علمی و عملی تئوریزه شده است، یک بعد جسمی و دوم بعد روانی انسان هاست. در اثبات اهمیت و رجحان بعد روان یا روح یا نفس انسان نسبت به بعد جسمی انسان نیاز به هیچ برهان پیچیده ای نمی باشد. روان انسان نیروی محرکه جسم است و در مقام تشبیه به مانند موتور و نیروی پیشران خودرو است نسبت به بدنه آن. یک انسان بدون روان سالم بمانند خودرویی است بدون موتور فعال. در عصر حاضر اهمیت بعد روان آدمی و رعایت بهداشت آن، گوی سبقت از بهداشت ظاهری را ربوده است و همین امر می تواند موید این مطلب باشد که روان بعد اساسی وجود انسان است. بر اساس تعالیم ما هم جهت گیری احکام و دستورات الهی مترتب بر رشد و تعالی وجود باطنی انسانها یا بزبان ساده تعالی روح و روان بشریت است. از آن جهت است که فرموده اند: ما درون را بنگریم و حال را نی برون را بنگریم و قال را.
این مقدمه تقریبا طولانی در صدد اثبات این اصل است که تامین امنیت روانی افراد یک جامعه نیز همپای تامین امنیت جانی و مالی آنان و حتی مهمتر از آن، بسیار لازم و حیاتی است. شکی نیست بخشی از حاکمیت که وظیفه تامین امنیت کشور، جامعه و جان و مال افراد را برعهده دارند با پرداخت هزینه های بسیار جانی و مالی در صدد تامین آن است و شاهد این مدعا تقدیم خیل شهدایی است که در این راه خطیر جان خود را فدای کشور و ملت کرده اند. اما پرداختن به این مسئله بسیار مهم هم واجب است که اساسا نمره حاکمیت در تامین امنیت روانی جامعه چه مقدار می باشد.
با شرمندگی و تاسف باید گفت که ما در این حوزه مردود شده ایم و امنیت روانی مردم حال و روز خوشی ندارد. امروزه مردم بیش از آنکه از فقر و تنگدستی و .... بنالند، ازدست روان ناآرام، مشوش و نا ایمن خود دررنج و مشقت اند. اگر امروزه خیل عظیمی از مردم از وضعیت اقتصادی و معیشتی قابل قبولی برخوردار نیستند، اگر امروزه بخش بزرگی از افرادی که در بخش های مختلف اقتصادی مشغول هستند، قادر به برنامه ریزی و فعالیت هر چند در بازه کوتاه مدت نیستند، اگر امروزه اقتصاد نابسمان کشور دمار از روزگار تمامی افراد جامعه از طبقه ضعیف اش گرفته تا مرفه اش درآورده، اگر امروز خیل عظیم جوانان بیکار چشم دوخته به جیب خالی پدر که بصورت بالقوه هزاران بار مخرب تر از تمام بمب های اتم هستند در حال پرسه زدن در کوچه و خیابان و فضاهای غیر حقیقی اند، اگر امروز کمتر کسی می تواند در زندگی خود برای نه که چند ماه یا سال آینده بلکه برای چند ساعت و روز آتی خود برنامه ریزی کند، اگر که روند صعودی قیمت ارز و سکه و قیمت متلاطم کالای اساسی و غیر اساسی نه که دغدغه پدران و مادران و جوانان بلکه دغدغه خردسالان هم شده، اگر روی یک کالا در یک روز قیمت های مختلف چاپ می شود، اگر مردم از ترس محو شدن دارایی خود به علت بیماری ریال به صف های خرید خودرو دلالی دلار روی آورده اند، اگر اخبار رنگارنگ اختلاس و زد و بند برخی ها نقل مجالس شده، اگر فاصله طبقاتی روز به روز در حال زیاد شدن اند، اگر جوانان نخبه کشور با فکر مهاجرت و رویای شیرین کار در شرکت های موفق خارجی به خواب می روند، اگرو اگر و اگر و اگر ... اگر تمام این "اگر ها" صحیح بوده باشند، متاسفانه بیانگر این واقعیت هستند که مردمان امروز جامعه ما دارای روان سالم و امنیت روانی لازم نیستند و حاکمیت در تامین این حق اساسی مردم مردود شده است. و اگر روح و روان بیمار افراد یک جامعه تیمار نگردد نمی توان به آینده چنین جامعه ای امیدوار بود.
