شوک استعفای دکتر ظریف کوتاه بود و عمیق. کوتاه بود چون ابعاد ماجرا به زودی جمع شد و عمیق بود بعلت جایگاه و حساسیت وزارت امور خارجه، چهره کاریزماتیک دکتر ظریف و همچنین زمان استعفا.
دکتر ظریف بدون شک یکی از متخصص ترین و کاربلد ترین دیپلمات های جمهوری اسلامی می باشد که به صحنه بین الملل نیز به خوبی آشنا بوده و به زعم نگارنده قویترین وزیر خارجه بعد از انقلاب می باشد. اما در خصوص استعفای ایشان و نقدی- البته واردی- که وجود دارد مبنی بر اینکه در این موقعیت حساس و شرایط منطقه و هم زمان با سفر بشار اسد به کشور نباید صورت می گرفت. باید به جای آقای ظریف بود و از تمام ابعاد و زوایای ماجرا و ناگفته ها با خبر بود و سپس تحلیل و احیانا قضاوت کنیم. اما با همین اطلاعاتی که وجود دارد و توقعی که از ایشان می رفت این استعفا بدلایل گفته شده نباید انجام می گرفت اما افراد بزرگ و کاربلد هم گاهی اشتباهات بزرگی انجام می دهند.
اما برخورد کنش گران سیاسی و رسانه ای با این استعفا درس هایی در پی داشت که ای کاش ان درس ها به خوبی فراگرفته شوند. در جامعه سیاست زده ما که فضای احساسی مجازی مبنای تحلیل، قضاوت و بعضا حکم کردن ها می باشد، بلافاصله مسائل مهم، تخصصی، حاکمیتی و امنیتی عوام سازی شده و کیفیت و اهمیت موضوع را تقلیل داده و صف بندی های سیاسی تشکیل شده و بدنبال این بوده که خواست و نظر خود را خواست جامعه جا زده و آن را به نهادهای تصمیم گیر تحمیل نمایند. اصول گرا و اصلاح طلب هم ندارد.
همه طیف های سیاسی به وقت خود بازیگر این صحنه اند. و همه مسایل مملکتی سناریوی این بازیگران. از مذاکرات هسته ای و برجام FATF و رژیم حقوقی دریاچه خزر گرفته تا برخورد با جبهه مقاومت و امریکا و شرق و غرب و برنامه نود و.... اصولا در همه امور متخصص اند. بدون اطلاع و در نظر گرفتن شرایط کشور و ضرورت ها به راحتی تحلیل و قضاوت می کنند و "خطا" های احتمای را نیز به "خط" تبدیل می کنند. عده ای را انقلابی معرفی می کنند و عده ای را ضد انقلاب.
در ماجرای استعفای آقای ظریف نیز این داستان تکرار شد و هنوز چند دقیقه ای نگذشته بود و ابعاد ماجرا نامشخص، که هر کس از حب و بغض گذشته خود قصد داشتند قضیه را تحمیل – و نه تحلیل- کنند. عده ای از افراطیون اصلاح طلب میدان را آماده دیده و قضیه را به دیدار مقام معظم رهبری و جناب بشار اسد رابط داده و تمام قد به دیگر نهاد ها و شخصیت های نظام و جبهه مقاومت تاختند و به بهانه حمایت از دکتر ظریف در پی تسویه حساب سیاسی خود بودند. کسانی که تا دیروز معتقد بودند دولت و وزارت امورخارجه هیچ کاره اند و اصلا اختیاری ندارند. ندا سر می دادند که" جنگ می شود".
عده ای دیگر نیز که فقط خود را نماد تمام و کمال یک انقلابی. می دانند، ظریف را آماج حملات خود قرار داده و انگ خیانت میزدند. این عده بعد از پیام بزرگوارانه سردار سرافراز حاج قاسم سلیمانی، سرخورده شده و نیش و کنایه خود را روانه سردار کردند. پیام متواضعانه و به موقع سردار سلیمانی درس مصلحت اندیشی بود و چگونگی حفظ و صیانت منافع ملی. دم زدن از منافع ملی وقتی ارزش دارد که اگر در راس قدرت نبودی و یا رقیب سیاسی ات در راس قدرت بود، باز هم در فکر حفظ منافع ملی باشید. وگرنه وقتی که خود و یا هم فکرانت در راس قدرت باشید بیشتر حفظ منافع "میلی" است تا "ملی". حفظ منافع ملی این نیست که وقتی در راس قدرت اول اجرایی کشور باشید بگویید" آزادی در ایران نزدیک به مطلق است" اما زمانی که کنار رفتی و در قدرت نباشید بگویید "وضعیت آزادی در زمان طاغوت.. بهتر از جمهوری اسلامی است."
همین طیف که مدام دم از جبهه مقاومت اسلامی می زنند، پیام سردار سلیمانی را برنتابیدند و به این سردار پرافتخار نیز کنایه ها می زدند. غافل از اینکه جبهه مقاومتی که آنها صرفا در فضای مجازی "لایک" و "ریت" و "فیو" میکنند ؛ این سرباز وطن، فرمانده صف اول آن می باشد و سال هاست سینه در مقابل دشمن سپر کرده است. باید یاد بگیریم که گاهی اوقات ممکن است منافع ملی با خواست و نظر ما متفاوت باشد. باید یاد بگیریم که گاهی اوقات ممکن است منافع ملی بدست رقیب سیاسی ما بهتر تامین می شود. باید یاد بگیریم که می شود مثلا اصول گرا بود اما در برهه ای زمان مصلحت کشور را ممکن است "ظریف" بهتر از "جلیلی" پیش ببرد و یا اینکه اصلاح طلب بود اما در مقطعی شاید "قالیباف" بهتر از "روحانی" مسائل اجرایی کشور را اداره کند.
دیدگاه های سیاسی و نقدها به کنار و قابل احترام. اما باید بر سر منافع ملی تا جایی که میتوانیم در جامعه دو قطبی "خیر" و" شر" ایجاد نکنیم. عرصه بین الملل، خاکستری است نه مطلقا سفید است و نه مطلقا سیاه.
