به گزارش فارس، علی اکبر شمسی پور عضو هیئت علمی دانشکده جغرافیای دانشگاه تهران امروز در هم اندیشی ملی موافقتنامه اقلیمی پاریس تغییر اقلیم یا خیال با تاکید بر اینکه هیچ معیار صریحی وجود ندارد تا به ما بگوید چه تعداد سال خشک باید تکرار شود تا واژه تغییر اقلیم را بتوان استفاده کرد گفت: هیچ ایده توافقی در بین اقلیم شناسان برای تعریف واژه اقلیم، تغییر اقلیم و نوسانات اقلیمی وجود ندارد.

شمسی پور خاطرنشان کرد: بر اساس داده‌های موجود ما در شرایط نرمال مقیاس کره زمین در خود قرار گرفته ایم و هر دو مورد دما و دی اکسید کربن در حالت کمینه خود قرار دارد.

وی با اشاره به اینکه از سال ۱۸۶۰ شروع انقلاب صنعتی تا سال ۱۹۹۰ تنها هشت دهم درجه سلسیوس دما افزایش یافته است گفت: از ده هزار سال اخیر ۴ دوره اساسی را می‌بینیم که اقلیم پشت سر گذاشته است و شرایط اقلیمی حاضر از شرایط گرمایی ۵ و ۷ هزار سال پیش بدتر نیست.

شمسی پور گفت: در دوره اخیر ۳۰۰ ساله با دوره انقلاب صنعتی مواجه بوده ایم، در ۲۵۰ سال گذشته تغییرات و نواساناتی وجود داشته است.
وی در ادامه تصریح کرد: بر اساس شرایطی که IPCC عنوان می کند از سال ۲۰۰۲ تا ۲۰۱۳ با افزایش روند تولید کربن مواجه بوده‌ایم اما بر اساس داده های موجود از سال ۱۸۹۸ تا ۱۹۹۸ اگر هشت دهم درجه سلسیوس افزایش دما داشتیم در مدت ۳۰ سال اخیر بیش تغییری در دما اتفاق نیفتاده است.

عضو هیئت علمی دانشکده جغرافیا دانشگاه تهران خاطرنشان کرد : سال ۱۹۹۸ بالاترین درجه دمایی  ثبت شده و هیچ افزایش دمای پس از آن ثبت نداشته ایم.

وی ادامه داد: درست است که ما با خشکسالی‌هایی در کشور مواجه شده اید اما این خشکسالی‌ها آغشته با عدم مدیریت منابع آب بوده است.

شمسی پور توضیح داد: انچه که درباره گرمایش زمین در سال ۲۰۱۴ و ۲۰۱۵ گفته می‌شود دروغ محض است و افزایش دما در سال ۱۹۸۰ تا ۱۹۹۸ تنها هشت دهم درجه بوده است که این میزان قابل توجه نیست.

به گفته وی در طول سده ۲۰ و ۲۱ هیچ اثر مخربی است از دی کسید کربن در سطح زمین ثبت نشده به طوری که از میانه سال های ۱۹۹۸ تا ۲۰۱۵ مقدار co۲ از ۳۶۷ به ۴۰۲ ppm افزایش یافته که این ۳۶ درصد در صد سال گذشته افزایش دما ایجاد نکرده است بنابراین ارتباط میان دما و افزایش گازکربنیک قابل توجیه نیست.

وی با اشاره به منطقه گرینلند که بیشتر مورد توجه IPCC قرار گرفته است، تصریح کرد : از میانه سال ۱۹۰۱ تا ۲۰۰۰،  سال های گرم منطقه از سال ۱۹۵۰ به قبل ثبت شده است.

وی توزیع نامناسب دماسنج ها بر روی زمین و تراکم ایستگاه ها در آمریکا در برابر تنها ۸ ایستگاه دماسنج در قطب جنوب را یکی از نشانه های دقیق نبودن نتایج اطلاعات موافقان گرمایش زمین دانست و گفت: در ایران نیز ۳۰۰ ایستگاه قابل ارزیابی نیست.

شمسی پور خاطرنشان کرد: درحالیکه تمرکز ایستگاه‌های هواشناسی در قطب شمال وجود دارد می توان آن را توجیه گر سیاست های I0CC دانست چرا که با وجود تمرکز ایستگاه های هواشناسی در قطب شمال ایستگاههای جنوبگان بسیار است.

وی با اشاره به نظر یکی از کارشناسان  اقلیم شناس گفت: از سال ۱۸۶۰ تا ۱۹۹۸ در میان ۱۰۲۰ ایستگاه، ۸۹% ایستگاه هایی که رصد می‌شود در محدوده نزدیک آسفالت ها پیاده رو ها هستند که شرایط این سال ساخت بر آنها حاکم است بنابراین داده های دمایی ارائه شده غیر قابل اعتماد هستند.

شمسی پور ادامه داد : از ۶ هزار شبکه ایستگاه سنجش  بسیار از ایستگاه‌هایی که اطلاعاتی ارائه دادند که با نظریات آنها مخالف بود کنار گذاشته شدند.

وی ادامه داد: ۱۴۸۷ کارشناسی اقلیم شناس آمریکایی از اوباما خواستند که در توافقنامه کیوتو خارج شود هیچ توجیه قابل عرضه در مورد اثرات انسانی بر روی تغییر اقلیم وجود ندارد.
به گفته یک کارشناس از میان ۳۲ گروهی که داده های تحلیلی تغییر اقلیم را به IPCc انتقال می دهند به اذعان کارشناسان تنها مدل هایی قابل اعتماد است که از سوی روسیه ارائه شده است.

شمسی پورگفت: برخلاف آنچه احساس می‌شود با داغ شدن بحث تغییر اقلیمی به تعداد مخالفان آنها افزوده شده و بیش از ۴۰ درصد در آمریکا تغییر اقلیم را توطئه دانسته اند.

وی پرداختن به مسئله لکه های خورشیدی را پر اهمیت‌تر از دست های موجود در خصوص تغییر اقلیم دانست.