این روزها در کنار مشکلات سیاسی و اقتصادی بی شمار که کشور با ان گریبانگیر است یکی از بحث های اصلی مردم و کارشناسان همان صنعت خودرو و چگونگی حل مشکلات مردم در این ارتباط می باشد. بخصوص که حالا صحبت از دادن 15 تا 40 هزار میلیارد تومن اعتبار و پول بی زبان دیگر از منابع بسیار کم بانک مرکزی و در واقع جیب همه مردم ایران به این کارخانه های ضرر ده با مدیریت دولتی و صدها پست غیر ضروری ولی نجومی بگیر هستیم که دقیقا و متاسفانه همان بلایی را سر اقتصاد ایران و تورم در سال اینده خواهد اورد که جبران ضرر و زیان 30 هزار میلیارد تومنی موسسات اعتباری در سال 96 بر سر اقتصاد ایران و تورم کنونی اورد. در اینجا فقط به یکی از راه حل هایی که بسیاری از کشورهای دنیا که از اقتصادی کمابیش مانند ما برخورداند و برای حل مسئله مصرف خودرو شهروندان خود و معضل بازار خودرو خود عمل کردند می پردازیم:
مشکل دولت و مدیران دولتی و حتی برخی از ما مردم ایران این است که نمی خواهیم با حقیقت کنار بیاییم. با عرض معذرت نمی خواهیم متوجه شویم که نمی شود شتر سوار شد ولی دولا دولا. نمی شود 50 سال به نفت متکی بود و حالا که نفت دیگر مانند گذشته ارزش ندارد و ما هم برای تغییر و مواجه شدن با این شرایط بی ارزشی نسبی نفت صادراتی ایران که با تحریمها هم همزمان شده و تقریبا همان 50 سال است هیچ سرمایه گذاری و اینده نگری نکردیم و رشد های صفر و منفی داشتیم باز هم مانند بچه پولدارهای نفتی زندگی کنیم.
در تمام دنیا کشورهایی هم سطح ایران واردات ماشین دست دوم از کشورهای پیشرفته را ازاد می کنند تا هم چرخ اقتصاد انها بچرخد هم مردم انها رفاه مناسبی داشته باشند. ولی در ایران مافیا خودرو سازی و مدیران و مسئولان هیچ دولتی اجازه اینکار را نمی دهند! فوری می گویند کشور ما که این همه نفت دارد یا اینهمه پیشرفته و ثروتمند هست باید پارکینگ دست دوم های کشورهای دیگر ( که قطعا از کیفیت بهتری از پراید نو ما برخورداند) شود؟!
جالب است که بدانید که روسیه با انهمه موشک و صنعت پیشرفته فضایی و تسلیحاتی و غرور و صادرات نفت و گاز سالهاست که سالی سه تاچهار میلیون ماشین دست دوم اروپای غربی را وارد کشورش می کند و با همین کار توانسته است که بحران اقتصادی 2014 تاکنون را در زمینه خودرو مصرفی مردمش به صورتی که فشار زیادی به مردم نیاید از سر طی کند و مردمش هم ماشینهای مناسب سوار شوند. میزان فروش ماشین نو در روسیه از 3 میلیون در 2014 بدلیل کاهش درامد صادراتی روسیه از نفت به 1.5 میلیون در سال گذشته کاهش یافته ولی در همین مدت واردات خودروهای دست دوم اروپایی در روسیه از 2 میلیون به 4 میلیون افزایش یافته! اگر ایران واردات ماشینهای دست دوم زیر 7 سال و زیر 120 هزار کیلومتر را ازاد کند به مراتب بهتر از این وضیعت و خرید پراید چهل و هفت میلیونی است. البته اگر انجا هم رانت و پارتی و دلالی و سلطان بازی صحنه را در دست نگیرد.
البته برخی خوانندگان هم فوری خواهند گفت که اگر این ماشینهای دست دوم خوب است چرا اروپا و امریکا وکانادا برای خودشان نگه نمی دارند!؟ سوال منطقی است ولی این فرمایش دوستان فقط نشان می دهد هیچ شناختی از اقتصاد این جوامع ندارند. به عنوان کسی که بارها ماشین دست دوم برای خود یا دوستان در امریکا خریدم و در اروپا و ژاپن هم زندگی کردم خدمت این دوستان می گویم ماشینهای دست دوم در امریکا و اروپا به مراتب حتی از ماشینها نو بی دردسر تر و اقتصادی تر هستند. ولی چرا مردم انها نمی خواهند این ماشینهای دست دوم را داشته باشند و در نتیجه قیمت یک ماشین دست دوم ظرف چهار سال تا 70 درصد سقوط می کند فقط به این دلیل که ماشینهای نو در این کشورها معمولا چهار سال گارانتی بامپر به بامپر یا فول کمپانی است.
ولی به دلیل قیمت بسیار بالای اجرت تعمیر کار و قطعه ویا مثلا صافکار به هر حال بعد از چهار سال بسیاری از اقشار متوسط به بالا انها ترجیح می دهند ماشین خود را با یک ماشین نو دیگر که گارانتی چهار ساله فول دارد جایگزین کنند چون با توجه به هزینه وحشتناک تعمیر کار به صرفه تر است. مثلا برای یک ماشین معمولی برای عوض کردن تنها لنت از 500 تا 1500 دلار ( در مورد ماشینهای المانی ) نیاز فقط به پرداخت اجرت به تعمیر کار و نمایندگی هست. یا برای یک رنگ کردن ساده سپر تا هزار دلار یاید بپردازند ( اجرت یک صافکار درجه دو تا 100 دلار در ساعت هست). ولی در ایران برای عوض کردن یک لنت شاید حداکثر 200 هزار تومن دستمزد برای چهار چرخ یا 20 دلار نیاز هست و برای یک رنگ سپر حداکثر 500 هزار تومن می توان کار را انجام داد. بنابراین چه روسیه و چه ایران که از مزیت ارزان بودن نیروی کار و تعمیر کار برخوردارند اوردن این ماشینهای دست دوم که حداکثر نیاز به همان عوض کردن لنت یا لاستیک یا رنگ ساده سپر برای چند سال بعد از پایان گارانتی دارند بهترین انتخاب است. به خصوص در شرایط سخت مالی و اقتصادی و ارزی برای دولت و ملت.
البته دلیل دومی که در این کشورها خیلی از افراد شاغل ترجیح می دهند ماشین خود را هر سه تا چهار سال عوض کنند همان بالا بودن رفاه نسبی و مصرفی بودن این جوامع است. وقتی بسیاری از کارکنان در این کشورها که در رده های کارشناسی و بالاتر با 35 دلار در ساعت درامد یا همان تعمیر کارهای ساعتی صد دلاری هستند اصولا راندن ماشین نو که هنوز بوی نو کمپانی می دهد یک لذت زندگی این افراد است و همانطور که بسیاری از افراد حتی در ایران دوست دارند هر دو یا سه سال یک موبایل جدید و اخرین تولید کمپانی های معروف را داشته باشند بسیار از انها هم هر دو تا سه سال دوست دارند ماشینهای اخرین خط تولید را داشته باشند و طبیعی است که ماشینهای دست دوم این افراد بهترین خرید است. شاید به همین خاطر است که حالا کمپانیهای خودرو سازی مانند همان اپل و سامسونگ تقریبا هر سال یا دو سال یکبار یک فیص لیفت در مدلهای خود بوجود می اورند و طبیعی خواهد بود که اگر ایران هم زمانی حقوق یک کارشناس اداری ساعتی 35 دلار شد انزمان پاکستان یا هند و سایر کشورها هم ماشینهای دست دوم این کارمندان ایرانی را وارد خواهند کرد!
همین جا همچنین می توانیم به محسنات واردات ماشینهای دست دوم زیر 120 هزار کیلومتر از جنبه عدالت اجتماعی هم اشاره کنیم. به هر حال باید بپذیریم که جامعه ایران یک جامعه جوان است و این نسلهای جوان با توجه به گسترش شبکه های اجتماعی و اینترنت در دنیا همان نیازها و ارزوها مشروع را دارند که همه جوانها در سایر مناطق دنیا دارند که یکی از انها همان امکان داشتن ماشینی به روز و از برندهای روز دنیا و قابل اتکا است. اگر می بینید که ماشینها و برندهای متوسط دنیا امروز مانند ماشینهای ارزان قیمت و متوسط کره ای یا ژاپنی و حتی لکسوس و بی ام دبلیو و بنز در ایران به عنوان ماشینهای فوق لاکژری شناخته می شوند فقط به خاطر انحصار تولید خودرو ایران و حتی بازار ماشینهای وارداتی است که یک لکسوس یا ب ام دبلیو در مدلهای کم حجم تر که برای طبقه متوسط این جوامع از ماشینهای دم دستی یا اقتصادی و مصرفی است در ایران بالای یک میلیارد خرید و فروش می شود و برای بسیاری از خانواده ها و جوانان ایرانی مانند یک ارزوی محال می ماند در حالیکه اگر اجازه داده شود ماشینهای دست دوم وارد ایران شود این لکسوس به راحتی زیر صد میلیون هم قابل دسترسی خواهد بود و اصولا با پولی که صرف واردات خودرو صفر خارجی می شود به راحتی می توان چند صد هزار خودرو کارکرده خارجی از برندهای معتبر و خوشنام دنیا و زیر 120 هزار کیلومتر کارکرد را وارد کرد و این ماشینهای به راحتی و با هزینه تقریبا بسیار پایین قطعات یدکی ( به ندرت این ماشینها جدید از کمپانیهای معتبر احتیاج به قطعات اصلی و گرانقیمت تا سالها پیدا می کنند) می توانند تا 500 هزار کیلومتر به مشتری و خانواده ایرانی خدمت رسانی اقتصادی کنند و دیگر مانور تجملی و فاصله طبقاتی حداقل در مورد خودرو و ماشین در جامعه ایران به این شدت وجود نخواهد داشت.
بنابراین بر خلاف تصور واردات ماشینهای دست دوم از کشورهای دیگر نه تنها عیب و اشکال نیست بلکه یک راه بسیار عملی و منطقی برای تخفیف فشار بر بازار خودرو و مصرف کنندگان ایرانی در این شرایط سخت اقتصادی است و قطع بدانید که یک کامری یا کرولا یا لکسوس زیر 120 هزار کیلومتر با هزینه بسیار کمتر از تعمیر و بنزین و از همه مهمتر بحث ایمنی یک 405 یا پراید می تواند در خدمت بودجه یک خانوار ایرانی و در نتیجه اقتصاد ایران قرار گیرد به شرطی که نخواهیم با غرور یا خدای نکرده به نفع مافیا خودروسازی عمل و تصمیم گیری کنیم.
