چند سالی هست که گروهک های تروریستی چون «جیش العدل»، برای طراحی و انجام جنایات کثیف خود، از مرزها و شهرهای پاکستان بهره می برند و در مواقع تعقیب نیز به عمق مرزهای این کشور متواری و پناهنده می شوند. واقعا محل سئوال است که چرا تا کنون شاهد هیچ اقدام قاطعی از طرف جمهوری اسلامی ایران بر علیه دولت مسئولیت ناپذیر پاکستان نبوده ایم؟! مگر نه اینکه گروگانهای ما در خاک پاکستان زندانی هستند و مراکز استقرار و آموزش تروریست های شرق کشور در شهرها و روستاهای پاکستان قرار دارد؟!.
ما که مقر فرماندهی داعش را در خاک سوریه هدف می گیریم و موشک می زنیم، آیا از ردگیری و نابودی چند تروریست ناجوانمرد در پنجاه شصت کیلومتری مرزهایمان عاجز هستیم؟.
چرا دستگاه دیپلماسی ما جرات برخورد شدید سیاسی با پاکستان را ندارد و به چند تلفن بی خاصیت و پیام تسلیت طرف پاکستانی راضی می شود؟! .
چه مصالح پشت پرده ای وجود دارد که ما به راحتی بر خون ریزی مشتی سفاک وتروریست شناسنامه دار چشم بسته ایم و منتظرجسارت ها و جنایت های بزرگتر آنها نشسته ایم؟! .
مبادا که مصلحت اندیشی مفرط در حفظ روابط بین کشورهای اسلامی، اتهام احتیاط کاری و غافلگیری را به سیاستمداران و نظامیان ما بچسباند! مبادا سکوت و تحمل طولانی ما، دشمنان پست و قسم خورده ملت ایران را جری تر کند، آنقدر که فرصت و جرات به شهادت رساندن ۲۵ سپاهی جان برکف را در یک روز پیدا کنند، ضایعه ای بزرگتر و تلخ تر از «خان طومان»!
مسئولان سیاسی و نظامی کشور باید پاسخی قانع کننده به این سئوالات مهم و فراگیر بدهند تا بازار حدس و گمان های تلخ گرم نشود. فعالان رسانه ای و صاحبان منبر و قلم نیز کاش در کنار تسلیت ها و پیام های بغض آلود، پاسخ این سئوالات را از مسئولان سیاسی و نظامی مطالبه کنند. پاکستان اگر کشور دوست و برادر است که انشاالله هست، باید خوب بفهمد و بداند که هرگز نباید سوراخ موش جنایتکاران خرابکار و تروریست های فراری باشد! .
