نظام محاسباتی آمریکایی ها در چهل سال گذشته در مواجهه با جمهوری اسلامی مبتنی بر دو راهبرد کلان بوده است: یکی تغییر حکومت ( بخوانید براندازی) و دیگری تغییر رفتار و تضعیف ساختارهای نظام. آمریکایی ها این دو راهبرد را در چهار مدل نظامی، فرهنگی، سیاسی و اقتصادی تجربه کرده اند ولی به نتیجه نرسیده و آنچه که امروز آنها را عصبانی نموده و این روزها در گزافه گویی های ترامپ و پرت و پلاهای پمپئو عیان و نمایان شده، رقص قدرت ایران است.
در مدل نظامی، هشت سال جنگ را به ایران تحمیل کردند و محاسبه شان این بود که جمهوری اسلامی را براندازی خواهند کرد ولی نتیجه معکوس داد و همین هفته گذشته بود که پایگاه "گلوبال فایر پاور" در تازه‌ترین رده‌بندی خود، ایران اسلامی را در میان ۱۱۳ کشور جهان از نظر قدرت نظامی در رده سیزدهم قرار داد.
در مدل فرهنگی، آمریکایی ها با استفاده از تهاجم فرهنگی ، شبیخون فرهنگی و تا ناتوی فرهنگی تلاش کردند باورهای دینی مردم را در صحنه جنگ نرم، ترور کنند ولی از قضا در بزنگاه های حساس، همین مردم بودند که از نظام اسلامی با تمام توان دفاع کردند.
در مدل سیاسی، به اصطلاح شاهکار آمریکایی ها، فتنه بزرگ ۸۸ بود که این بار به محاسبات خودشان مطمئن بودند. در همان سال ۸۸ و بعد از انتخابات ریاست جمهوری،گزارشی ۱۶۰ صفحه ای از مرکز سابان وابسته به اندیشکده آمریکایی بروکینگز منتشر شد که به وضوح نشان می داد آمریکا تغییر حکومت در ایران را از طریق کودتای مخملی دنبال می کند. گزارشی که توسط استراتژیست های برجسته بروکینگز همچون «کنت ام پولاک»، «مارتین ایندیک»، «دانیل ال بای من»، «سوزان مالونی»، «مایکل ای اوهانلون» و «بوروس ریدل» تدوین و تهیه شده بود.
طرفه آنکه یکسال پس از فتنه ۸۸ که خط براندازی نظام جمهوری اسلامی دنبال می شد، مرکز سابان در اواخر سال ۸۹ طی یک گزارش تحلیلی که در وب سایت موسسه بروکینگز منتشر شد به صراحت و عجزآلود اذعان کرد که؛ "وقوع براندازی در جمهوری اسلامی ایران غیرممکن است."
جالب تر آنکه یکسال پس از فتنه ۸۸، جرج سوروس، پدرانقلاب های مخملی در شبکه تلویزیونی سی ان ان (اواخر اسفند ۸۹) ادعا می کند: "من حاضرم شرط ببندم که رژیم جمهوری اسلامی ایران تا یک سال دیگر بیشتر سر کار نخواهد بود..." ولی زهی خیال باطل!
در مدل اقتصادی به عنوان آخرین تیر در ترکش آمریکایی ها، از حربه تحریم ها استفاده کردند و محاسبه آنها این بود که این تحریم ها یا منجر به براندازی خواهد شد یا حداقل ایران را مجبور به تغییر رفتار در چارچوب خواسته های آنها می کند.
در همین سال های اخیر یکبار وحشیانه ترین تحریم ها را دولت اوباما با ادعای تحریم های گزنده و فلج کننده در سال های ۹۰ و ۹۱به پیش کشید که هدف آن تحریم ها تغییر رفتار ایران از بستر نارضایتی های اجتماعی و به اصطلاح خط جدایی مردم از نظام بود. نتیجه آن تحریم ها این بود که واشنگتن پست در اسفند ۹۱ اعتراف کرد: "تحریم ها نتوانست ناآرامی های اجتماعی ایجاد کند که رهبران ایران را مجبور به تغییر سیاست هایشان کند."
اکنون هم که دولت ترامپ در حالی به گفته خودشان بی سابقه ترین تحریم ها را علیه ملت ایران به صحنه آورده اند که به خیال باطل شان، جشن چهل سالگی انقلاب اسلامی برگزار نشود. مهم ترین رکن تحقق این آرزو، صفر کردن صادرات نفت ایران بود که در اجرای آن شکست خوردند.
بنابراین آنچه که روشن است و جای کمترین تردیدی در آن وجود ندارد؛ این است که نظام محاسباتی آمریکایی ها در برابر ایران اسلامی، از ضعف فزاینده رنج می برد و به قول نشریه فارین پالیسی ؛ مشکل ما این است که «ما نمی توانیم ایران را تحلیل کنیم». همچنانکه بارها مقامات و رسانه های غربی و صهیونیستی اعتراف کرده اند که محاسبات شان در رویارویی با ایران جواب نداده و غلط از آب درآمده است.
از همین روی؛ تغییر حکومت در ایران به آرزویی برای آمریکایی ها تبدیل شده و این آرزو را می توان از باب نمونه در مجله آمریکایی ها فوربس خواند که نوشته بود: "تصورش را بکنید تغییر رژیم در ایران چه تحولاتی را برای ما آمریکایی ها در دنیا بوجود می آورد و..." در همین خط، می توان به اظهارات دانی یاتوم رئیس اسبق موساد در شورای روابط خارجی آلمان در برلین اشاره کرد که در تحلیل جمهوری اسلامی عجزآلود گفته بود: «... ایران از یک خط تلفنی مستقیم با خدا برخوردار است و...»
ماجرا درباره شکست راهبرد تغییر رفتار ایران از سوی آمریکایی ها هم مثل همان راهبرد شکست خورده تغییر حکومت کشورمان است. همچنانکه اندیشکده بروکینگز در ارزیابی برنامه ریزی های آمریکا بر ضد ایران بویژه در موضوعات حساسی چون «تحریم ها» و «هسته ای» با هدف تغییر رفتار ایران می نویسد: «واشنگتن آنجا که باید کم آورده است: ایجاد تغییرات اساسی در رفتار ایران» بروکینگز سپس درباره ناکارآمدی فرمول یاد شده خاطر نشان می کند: "ایران در طول تاریخ نشان داده است که ظرفیت مقابله با مشکلات را برای رسیدن به اهداف مورد نظر خود دارد. این کشور در نتیجه تاثیرات انقلاب [اسلامی] و جنگ با عراق، در تحمل مشکلات شدید اقتصادی تجارب گسترده ای دارد."
حال عجیب نیست در حالی‌که دولت اوباما وقتی با حربه تحریم با هدف تغییر رفتار ایران شکست خورد؛ دولت ترامپ می خواهد با حربه تحریم ها نه تغییر رفتار، بلکه تغییر حکومت را دنبال کرده و به اصطلاح دقیقا در یکماه دیگر( ۲۲بهمن ) نگذارد که جشن چهل سالگی انقلاب اسلامی برگزارشود!
مشکل نگاه مادی گرایانه و فیزیکال مقامات آمریکاست که نمی توانند واقعیت ها و حقایق در مورد جمهوری اسلامی را با مغزهای تنگ و تاریک دنیازده و زنگ زده شان آنالیز کنند و برای همین در جنگ محاسباتی چهل ساله ، شکست خورده اند چراکه به تعبیر اخیر رهبر معظم انقلاب ، برخی دولتمردان آمریکایی حقیقتاً «احمق‌های درجه یک» هستند!
