روزنامه «رسالت» در سرمقاله شماره امروز خود نوشت: اگر فرد یا جریانی در فضای سیاسی کشور پس از اشتباه خود به آن پی ببرد به تقصیرش معترف شود و در پی جبران باشد، بسیار پسندیده است، اما گردش مواضع و رفتاری که از آن بوی نامطبوع ساده فرض کردن مخاطب به مشام برسد مشمئزکننده است. هر مسئول باید در مدت تصدی، تمام تلاش خود را صرف اجرای ایده‌هایی کند که مانعی از سر راه جامعه برمی دارد و اگر احیاناً ایده‌هایش کاری از پیش نبرد و در مقام اجرا و عمل مقبول نیفتاد، باید عذرخواهی کرده یا حتی استعفا کند.
نمی شود یک مسئول بدون توجه به هشدارها، دستگاه تحت نظر خود را به تزلزل و نابسامانی برساند و به یک‌باره در اوج بحران استعفا کند؛ چنان که نمی‌توان پذیرفت یک راننده بدون توجه به فریادهای مسافران، اتوبوس را به لبه پرتگاه ببرد و به ناگاه ماشین در حال سقوط را رها کرده و از آن پیاده شود.
در نظام سلامت کشور چه اتفاقی افتاده است؟ این مطلب کوتاه، مجال شرح مسائل مدیریتی و بودجه‌ای نیست، اما به طور خلاصه در یک طرح جنجالی، بودجه چند هزار میلیاردی طرح تحول سلامت طی چند سال چند برابر شد، بیمه ها بدهکار یا ورشکسته شدند، درآمدهای کلان نصیب معدودی از پزشکان شد، اختلافات شدیدی میان وزارت بهداشت با دستگاه‌‌های دیگر همچون وزارت رفاه و سازمان برنامه و بودجه ایجاد شد؛ از انصاف نگذریم کمی هم از دغدغه بیماران کاسته شد و حالا پس از گذشت پنج سال که این طرح به چاه ویل بودجه تبدیل شده، همه منتقد شده اند و جالب‌تر آنکه برخی مسئولان دولتی در انتقاد به آن، گوی سبقت را از دیگران ربوده‌اند.
همان مسئولانی که در تبلیغات انتخابات ریاست جمهوری گذشته، طرح تحول سلامت را نقطه قوت دولت و از توفیقات آقای روحانی و قاضی‌زاده هاشمی و دولتمردان می‌دانستند. نمونه این وضعیت در برجام هم قابل مشاهده است. وزیر خارجه و سخنگوی وزارتخانه، چند هفته است طوری از برجام و حتی جایگزین اروپایی‌اش انتقاد کرده و آن را غیرقابل اتکا می دانند که گویی دیگران طراح و مدافع برجام وSPV بوده اند و اینان از ابتدا مخالف.مسئولیت کارتان را بپذیرید. وقتی به این سرعت مواضعتان را از بیخ و بن تغییر می‌دهید، عموم مردم نه سخنان دیروزتان را باور می‌کنند و نه حرف‌های امروزتان را؛ چه این که آن تعریف ها، اقتضای دیروزتان بوده و انتقادات فعلی، اقتضای امروزتان.
