دونالد ترامپ با وعده احیای عظمت آمریکا به ریاست جمهوری رسید. رهبری بلا منازعه آمریکا در بلوک غرب یکی از اوصاف آمریکای بزرگ است. دولت ترامپ برای نمایش عظمت و رهبری با دو مانع اصلی روبرو شده است که البته ریشه در دوران پیشا ترامپ دارند. یکی مقاومت اروپا دربرابر قوانین فرامرزی واشنگتن و دیگری تامین هزینه های ناتو تحت فرماندهی امریکا.
به نظر می رسد کاخ سفید در حال رسیدگی به هر دو مشکل است. دنباله روی اروپا از قوانین واشنگتن و اطاعت ایشان از همه اوامر امریکا در حوزه امنیتی سبب خواهد شد که آمریکا در برابر دیگر بازیگران جهانی بسیار قدرتمند ظاهر شود. اروپا علی رغم ناکامی ها، به رویای ساختن یک اتحادیه یکپارچه و مستقل مشغول است و با امریکا چانه می زند! ساختن «پل طلایی بازگشت» برای ترغیب طرف مقابل به عقب نشینی عزتمند، یک روش هوشمندانه و کلاسیک طی مدیریت منازعات و اختلافات محسوب می شود. ترامپ به وضوح اتحادیه یکپارچه و مستقل را نمی پسندد و طی دو سال اخیر از هر فرصتی برای افسار زدن اروپا استفاده کرده است.
۱- علی رغم اعمال تحریم های ثانویه امریکا علیه ایران، اتحادیه اروپا دست کم لفظا در مقابل اراده واشنگتن مقاومت می کند. امریکا توانسته شرکت های اروپایی را از ایران خارج کند و همین خالی شدن دست سیاستمداران اروپایی سبب تحقیر حاکمیت اروپایی ها شده است. در این غلبه آشکار، اعلام تسلیم شدن اروپا به واشنگتن بسیار خفت بار خواهد بود و سیاستمداران اروپایی را نه تنها در کشورهای خود سرافکنده می کند بلکه همه کشورهای جهان که به همکاری های مستقل اروپایی دلبسته اند، دلسرد خواهند شد.
اما امریکا دست بکار شده است و هربار اختلافی دیپلماتیک میان اروپا و ایران را برجسته می کند. مقامات واشنگتن هیچ ابایی ندارند که در سخنان خود ادعا کنند که ایران طی ماههای اخیر چندین عملیات تروریستی را در خاک اروپا برنامه ریزی کرده است. در مدت کوتاهی هلند، فرانسه، آلمان، بلژیک، دانمارک و اکنون آلبانی میزبان خیمه شب بازی کشف توطئه های ایران بودند. اینکه چگونه باید این روایت ساختگی را اصلاح کرد در اینجا حاشیه ای است زیرا همین پرونده های جعلی برای ساختن پل طلایی بازگشت اروپا مورد استفاده قرار می گیرند. امریکا امیدوار است که اروپا با بهانه تامین امنیت و «مبارزه با تروریسم» از پل طلایی بازگشت با افتخار عبور کند و زیر سایه بیرق رهبری امریکا، رسما به جبهه فشار حداکثر علیه ایران بپیوندد.
۲- سابقه چانه زنی بر تامین بودجه ناتو به مدتها پیش از ریاست جمهوری ترامپ برمی گردد اما ترامپ از بدو به قدرت رسیدن بارها گله کرده است که مالیات دهندگان امریکایی هزینه هنگفتی می پردازند تا امنیت دیگران تامین شود، دیگرانی که قدر زحمت امریکا را هم نمی دانند و مسئولیت خود را نمی پذیرند. اعلام کم کردن از شمار نیروهای آمریکایی مستقر در آفریقا، سوریه و افغانستان، ابزاری است که طی چند هفته اخیر در دست ترامپ به چشم می آید. کم و زیاد کردن ها و بازی های نمایشی با اعداد نظامیان امریکایی، همواره تابع منافع سیاسی روسای جمهور آنها است. اکنون نیز می توان اعلامات ظاهرا غافلگیر کننده و جنجال ساز رئیس جمهور آمریکا را نمایشی در خدمت معتبر جلوه دادن تهدید "کاهش مشارکت امریکا در ناتو" ارزیابی کرد.
از این رهگذر، ترامپ موفق خواهد بود اگر که اعضای ناتو را کاملا متوجه عواقب کناره گیری امریکا کند. آشکار شدن عجز متحدین از جبران غیبت امریکا، ایشان را ناچار خواهد کرد تا از پل طلایی بازگشت بگذرند و به پرداخت سهم خود، جهت رضایت فرمانده، سرعت دهند. تکاپوی احتمالی اروپایی ها برای جبران کمبود بودجه ناتو علی رغم مشکلات داخلی، نباید یک اطاعت خفت بار به نظر برسد بلکه با این استدلال توجیه خواهد شد که افزایش هزینه نظامی، تنها پاسخ موجود به نیاز ضروری «صلح و امنیت جهان» است!
همچنین هیاهوی داخل ایالات متحده در واکنش به "اعلام خروج اشغالگران امریکایی از سوریه" آورده هایی برای دونالد ترامپ در پی دارد. اخیرا علاوه بر رسوایی تخلفات انتخاباتی، کیفیت روابط دولتی ها با بن سلمان، انگیزه صدور قطعنامه سناتورها علیه مواضع ترامپ شد و اتحاد امریکای ترامپ با عربستان بن سلمان زیر ذره بین رقبا رفت. اما جالب اینکه غالب منتقدین روابط ترامپ و بن سلمان اکنون مخالفان کاهش حضور امریکا در منطقه هم هستند. همین حساسیت جدید، ایشان را به موضعی می کشاند که گزیری از آتش بس، شراکت و همصدایی با لابی حامی بن سلمان نخواهند داشت تا مبادا که نقش امریکا در منطقه کمرنگ شود و «منافع ملی» به خطر بیفتند!
