احمد درویش در الجزیره نوشت: تظاهرات جلیقه زردها در فرانسه، در مقایسه با دیگر اعتراض های اقتصادی عادی،مورد توجه جهانی گسترده ای قرار گرفت؛ بویژه آنکه به صورت کاملا خودجوش انجام شده و هیچ حزب و اتحادیه ای، مسئولیت رهبری آن را به عهده نگرفت. علاوه بر اینکه گروهها، جناحهای مختلف و حتی حامیان سابق مکرون، در این تظاهرات حضور دارند.

به گزارش انتخاب، الجزیره ادامه داد: آنچه تمام گروهها و احزاب را به این تظاهرات کشانده است، بی توجهی رئیس جمهور و دولت، به مردم است؛ بویژه مردم شهرهای کوچکتر و حومه ای فرانسه که مالیات تعیین شده برای سوختها، زندگی آنها را به کابوسی دشوار تبدیل کرده است.

با وجود خود جوش بودن تظاهرات و نبود نشانه هایی مبنی بر سازماندهی منظمی برای آن، این جنبش موفق شد با استفاده از نماد واضح جلیقه زرد، همراهان بیشتری را جذب کند.

مکرون، یار ثروتمندان

به نظر می رسد استراتژی مکرون در اداره کشور، ضربه سنگینی به اقشار با درآمد پایین وارد کرده است و این افراد سیاستهای اقتصادی مکرون را نابود کننده فقرای فرانسه می دانند؛ چرا که افزایش قیمت سوخت و مالیتهای سنگین تاثیر مستقیمی بر اوضاع اقتصادی مردم خواهد داشت. همین امر، تظاهر کنندگان را بر آن داشته است تا مکرون را با آخرین پادشاه فرانسه، لویی شانزدهم مقایسه کند؛ که در زمان او انقلاب فرانسه اتفاق افتاد.

مکرون، دوگل و داستان تظاهرات

50 سال بین دو تحرک اعتراضی فاصله شد؛ در می 1968، فرانسه در بحران اقتصادی خفقان آوری به سر می بُرد، تا آنجا که بیش از 500هزار بیکار در این دوره وجود داشتند. علاوه بر اینکه فروپاشی اقتصادی شدید و افزایش قیمت کالاهای اساسی، مردم را ازار می داد. در این دوره، که شارل دوگل ریاست جمهوری را بر عهده داشت، خود را در برابر یک جنگ اقتصادی یافت؛ چرا که تظاهرات تا حدی گسترده شد که منجر به فلج شدن کامل این کشور به مدت یک هفته شد.

با آغاز سال 1969، در راستای تلاش برای خروج از بحران سیاسی، دوگل مردم را به شرکت در یک همه پرسی دعوت کرده و متعهد شد در صورتی که اکثر آراء خواستار برکناری او شوند، از ریاست دولت استعفا کند. در ادامه، با 52 درصد آراء علیه اصلاحاتی که دیغول برای آنها اقدام کرده بود، دیغول از ریاست کناره گیری کرد و در همان شب، دوره سیاسی او برای همیشه به پایان رسید.

جلیقه زردها و بهار اروپایی

نسخه هایی از جنبش جلیقه زردها در فرانسه، در دیگر کشورهای اروپایی نیز در حال ظهور است، از بلژیک گرفته تا هلند، بلغارستان و آلمان؛ اما به نظر می رسد این تظاهرات نیز مانند بهار عربی از سوی رسانه های داخلی تخریب شده است. حال پس از موفقیت جلیقه زردهای فرانسه، ایا بار دیگر شاهد شعله ورد شدن تظاهراتی گسترده در پایتختهای اروپایی، برای تحقق عدالت اجتماعی خواهیم بود؟ یا اینکه دولتهای اروپایی از تظاهرات فرانسه درس خوبی گرفته اند و پیش از انتشار رنگ زرد در خیابان هایشان، چاره ای به حال مردم خود می اندیشند؟!