چند روز قبل دکتر رنانی(استاد و پژوهشگر اقتصاد)، طی یادداشتی رسمی اعلام کرد که برای تحقق شعار «سکوت ملی، امید ملی»، دیگر در فضای تلگرام فعالیتی نخواهد داشت.به نظر دکتر رنانی، یادداشت ها و صحبت های پرمخاطب ایشان علی رغم قصد و منش خودشان، باعث پراکندن یاس و ناامیدی در بین مردم شده و کارکرد امیدآفرینی نداشته است.

او می‌نویسد: ظرفیت امید از هر دو جنس روانشناختی و اجتماعی‌اش در من خیلی بالاست. اما تامل در مورد نقش امید در زندگی اجتماعی، و تذکرات و نکاتی که در ماههای اخیر برخی دوستان یا حتی غریبه‌ها در مورد نوشته‌های من بیان کردند، باعث شد تا من به یک خطای راهبردی در کار خود پی ببرم؛ و آن این که نوشته‌های من گرچه به پشتوانه امید روانشناختی و اجتماعی بالایی که در خود من وجود دارد نوشته می‌شوند، اما اغلب آنها در ذات خود منجربه ناامیدی اجتماعی می شود.....تقریبا حجت بر من تمام شده است که این آدمی که برای خودش مخزن امید است، کارکرد اجتماعی‌اش پراکندن ناامیدی است و این البته خطایی بزرگ است. بشکند قلمی که امیدکش باشد. هیچ اقدامی ضد توسعه‌تر از تخریب امید یک جامعه نیست؛ و این گناه از من که تمامی کنشگریهای فکری و اجتماعی‌ام را حول مساله توسعه ساماندهی می کنم، و رسالت روشنفکران را علاوه بر آسیب‌شناسی وضع موجود، افق‌گشایی و امیدآفرینی نسبت به آینده می‌دانم، خطایی نابخشودنی است.

بنابراین تصمیم گرفتم تا زمانی که این بیماری از قلمم بیرون نرفته است فعالیت شخصی ام را در فضای مجازی (شامل کانال تلگرامی و صفحات فیسبوک و اینستاگرام) متوقف کنم.

با احترام به تصمیم ایشان، به دلایل زیر با این نظرشان کاملا مخالفم:

1-    جامعه ما اهل نالیدن از درد است تا شناختن درد! آنچه ما در تاکسی ها، اداره ها، مهمانی های خانوادگی و حتی بسیاری از برنامه های صداوسیما تجربه می کنیم، مصداق «آه و ناله» یا «های و هوی» است. نظرات و انتقادات بی پایه، کلی گویی ها، تحلیل های غلط و غیرعلمی و مهمتر از همه شعارزدگی افراطی در غالب گفتگوهای جمعی ما حاکم است که متاسفانه در سطح مسئولان جامعه و فضاهای رسانه ای نیز اپیدمی شده است. فرق رنانی با اهالی شعار و ساکنان «آه و ناله» در این است که او دنبال فهم و شناخت علمی و دقیق دردهای جامعه ما است، نه نالیدن صرف و شعار محض! شناخت درد، هرچند تلخ و گاه زجرآور است، اما الزاما یاس آور نیست، چرا که لااقل مسیر درمان را روشن می کند! یاس بزرگ، در نشناختن دردها و نالیدن دایم است!

2-    رنانی، هرچند اهل تخصص و مفاهیم علمی است، اما ادبیات گفتاری و نوشتاری او در سطح فهم عموم جامعه است.هنر بزرگ او این است که مفاهیم و تحلیل های پیچیده اقتصاد را با زبان ساده و شفاف و البته به دور از اغراق و تحریف برای جامعه طرح می کند، کاری که بسیاری از عالمان و دانشمندان ما از آن غافل اند و یا استعدادش را ندارند.ارتباط مستقیم با مردم و ارتقای سطح علمی و تحلیلی آنها، کارکرد مهم و ارزشمندی است که دکتر رنانی در چند سال فعالیت رسانه ای خود به آن دست یافته است.استمرار این فعالیت موثر هیچ فایده ای هم نداشته باشد، لااقل می تواند سطح فهم و مطالبات اقتصادی مردم ما را رشد دهد و به سمت جهت گیری های کلان و صحیح سوق دهد.خودم شاهد بوده ام که در برخی بحث های خانوادگی و دوستانه، عبارت «به نظر من...» با «به قول دکتر رنانی...» جایگزین شده است. این تعالی جمعی، یاس آور است یا امیدآفرین؟!

3-    ما خسته ایم از تحلیل های جهت دار سیاست زده! رنجوریم از شنیدن درصدهای رسمی تورم که نسبتی با قیمت های واقعی بازار ندارند! حوصله مان سر رفته از شعارها و برنامه های دولت هایی که خودشان را منجی اقتصاد می دانند و دیگران را مفسد اقتصاد! شعارزدگی و سیاست زدگی مسئولان، یاس آور است یا تحلیل های فرا سیاسی و فراجناحی امثال رنانی از اقتصاد و دردهای فراموش شده اش؟! در فضای پر از تخریب و التهاب جامعه ما، شنیدن حرف های متین و مودبانه دکتر رنانی که بدون توهین به اشخاص، سیاست ها و برنامه های کلان اقتصاد را در سالهای پس از انقلاب نقادی می کند، امیدآفرین و لذت بخش نیست؟!

4-    رنانی، تحلیل گر است، ذات تحلیل هم با احتمال خطا همراه است.هیچ کس معتقد به صحت تمام عیار نقدها و پیشنهادات اقتصادی و سیاسی ایشان نیست و نمی تواند باشد. ارزش نقادی های دکتر رنانی، در آن است که بر یک منظومه دقیق و منطقی بنا شده است و طبق تعاریف و اصول اولیه خودش که روشن و شفاف است، پیش می رود.به تعبیر دیگر، ایشان دچار تناقض های منطقی نیست.ما می توانیم با تعریف اولیه ایشان از «توسعه» مخالف باشیم، اما این مخالفت تا قبل از ارائه تعریف شفاف و دقیق خودمان از توسعه، ارزش منطقی و جدی نخواهد داشت. باید امیدوار بود که مخالفان و منتقدان رنانی هم قلم دست بگیرند و در نقد رنانی بنویسند.حتی آنهایی که منکر مصایب اقتصادی و فرهنگی ما هستند و همچنان همه چیز را گل و بلبل می بینند، کاش فکر و ایده خود را با زبان علمی و منطقی تشریح کنند! و ای کاش دکتر رنانی هم شعار «سکوت ملی، امید ملی» اش را کنار بگذارد و دوباره بنویسد و نقد کند.جامعه ما همچنان به نقادان دلسوز، منصف، دقیق و امیدوار در همه حوزه های اقتصاد و فرهنگ و سیاست نیازمند است، به شدت نیازمند است!