احسان محمدی در عصرایران نوشت: برانکو ایوانکوویچ سر مربی پرسپولیس در کنفرانس مطبوعاتی پیش از بازی با کاشیما گفت این دیدار مهمترین بازی 30 سال اخیر فوتبال ایران است. در اینکه بازی فینال لیگ قهرمانان آسیا یک هیجان مطلق است تردیدی وجود ندارد اما حساس ترین دیدار ملی در ورزشگاه آزادی بازی ایران-ایرلند بود.
آبان ماه 1380، شاگردان بلاژویچ در حالی مقابل ایرلند قرار گرفتند که دیدار رفت را 2-0 واگذار کرده بودند. درست مثل نتیجه ای که قرمزها در ژاپن کسب کردند. اگر در دیدار پرسپولیس- کاشیما، علی علیپور یک فرصت طلایی و سرنوشت ساز را هدر داد، در دیدار تیم ملی مقابل ایرلند این علی کریمی بود که دو موقعیت سرنوشت ساز را به گل تبدیل نکرد تا روزنامه خبر ورزشی تیتر بزند:« نه دوبلین ملبورن شد نه کریمی، خداداد»!
همراه هزاران هوادار تیم ملی از حوالی ظهر رفتم استادیوم آزادی. دانشجویان صنعتی شریف پارچه نوشت بسیار بزرگی را با خودشان همراه آورده بودند که روی آن با بزرگترین اندازه ممکن به انگلیسی نوشته بودند 3-0 . چیزی شبیه همین WE CAN(ما می توانیم) که پرسپولیسی ها آماده کرده اند.
تیم بلاژویچ مجموعه ای از بهترین بازیکنان روزگار خودش را در ترکیب داشت. از آن تیم هایی که هنوز افسوس می خوریم که چرا گرفتار حاشیه ها شد و نتوانست به جام جهانی 2002 صعود کند. روی کین ستاره آن روزهای منچستریونایتد با میک مک کارتی سرمربی تیم درگیر شد و او هم روی نامش خط کشیده بود. اتفاقی امیدبخش که به ما می گفت شاید از همین پاشنه آشیل توانستیم ضربه کاری را به آنها بزنیم.
ابراهیم میرزاپور، افشین پیروانی، یحیی گل محمدی، رحمان رضایی، مهدی مهودی کیا، حامد کاویان پور، کریم باقری، علی کریمی، مهرداد میناوند، علیرضا واحدی نیکبخت و علی دایی 90 دقیقه تلاش کردند. جنگیدند ما هم کنارشان فریاد زدیم اما زورمان به رابی کین، استیو استانتون، یا هارت، استیو فینان، مارک کینسلا، شی گیون و... نرسید که آن روزها بازیکنان کلیدی در لیگ جزیره بودند.
1-0 بردیم. یحیی گل زد و بعد اشک ریخت. جمعیت از دقیقه 60 ناامید شد و علیه بلاژویچ و بعضی بازیکنان فحاشی کرد، جای جای استادیوم روزنامه آتش زدند و رویای جام جهانی بر باد رفت.
بعد از بازی از خروجی غربی طبقه دوم استادیوم سیل جمعیت را نگاه می کردم. سرها در گریبان بود، مثل یک موج مُرده راه می رفتند، ساکت، سوگوار ... فکر کردم که خدا می داند چند سال دیگر ممکن است تا این اندازه به صعود نزدیک بشویم و آیا اصلاً می شود ما باز برویم جام جهانی؟!
از آن روزها 18 سال می گذرد و ایران سه جام جهانی را تجربه کرده، برده، باخته، مساوی کرده و زندگی هنوز ادامه دارد.
حالا امروز پرسپولیس در دیدار مقابل کاشیما هم جام قهرمانی می خواهد و هم جبران دو گل که در دیدار رفت دریافت کرد. آبان ماه است، ورزشگاه آزادی لبریز از تماشاگر ... و یک رویای 3-0 دیگر.
هر نتیجه ای رخ بدهد اما بعید است هواداران پرسپولیس ناسپاسی کنند. آنها می دانند که بازیکنان این تیم تا سرحد جان دویده اند، سرشان را جلوی توپ گذاشته اند و حضور در فینال یک معجزه است. اگر قهرمان شوند معجزه تکمیل می شود ... این زندگی مان چقدر «اگر» دارد ...
