در کشور ما دو طبقه اجتماعی از عزت و احترام جامعه به خوبی برخوردارند: پزشکان و مدیران سازمان های مالی.

احترامی که مردم ما برای یک پزشک عمومی با یکسال سابقه قائلند برای یک کارشناس سی ساله ریاضی یا یک پیشکسوت صنعت قائل نیستند. اگر در جمعی شما با سی سال تلاش در عرصه هنر یا صنعت در کنار یک رئیس بانک جوان قرار بگیرید، نگاه جمع به شما نگاهی از روی دلسوزی، ضعف و بطلان عمر است و بانکدار با نگاهی از روی احترام ارزش و تحسین مواجه خواهد بود.

با سایر افراد متخصص به گونه ای برخورد می شود که گویی عمر خود را به بیراهه رفته اند.

این تبعیض نه از سوی عوام بلکه از سوی تحصیلکرده ها نیز وجود دارد. اگر منصف باشیم با نگاهی به نحوه پذیرش دوستی هایمان در این فضای اجتماعی نیز می توانیم آنرا مشاهده کنیم: با دیدن کلمات PHD یا Dr یا سایر مخففات به سرعت توجه می‌کنیم یا مطلب نوشته شده از این اشخاص را به دقت می خوانیم. لایک میکنیم .یا کلمه ای مینویسیم به این مضمون: استاد چه زیبا بیان کردید!

ملاک و معیار ارزیابی عموم جامعه همین مدارک و القاب متصل به نام است، اما باید بیاموزیم هر شخصی در هر شغلی اگر سال ها تجربه اندوخته شایسته احترام و توجه است به ویژه در شغلش نو آور  پیشرو و صاحب نظر باشد.

اگر احترام به اصناف و مشاغل به جامعه بازگردد، هر شخص در هر جایگاهی به طبقه و صنف خود علاقمند و در آن به پیشرفت هایی نایل میشود و هرگز  به دنبال ترک شغل و کسب دیگر مشاغل مورد احترام جامعه  نخواهد بود.