هنگامی که دیدم روی جلد کتاب از اشپیگل (مجله‌ی مشهور آلمانی) نوشته شده: «کسی که از این رمان خوشش نیاید، بهتر است هیچ کتابی نخواند.» با خود گفتم چه مبالغه ی تند و تیز و گزافی! با این حال کتاب را خریدم.
یک هفته بعد، خواندن اش را آغاز کردم. شروع رمان برایم کمی جالب آمد. ولی همانطور که پیش می رفتم جذابیت اش بیشتر می شد. وقتی که رمان را تا پایان خواندم، باورم هنوز این بود و هست که جمله ی اشپیگل خیلی مبالغه آمیز است، اما با این حال، «مردی به نام اُوِه» رمانی بسیار جذاب، پر کشش، پر از عاطفه، سرشار از لحظه های ناب انسانی، و از نظر شیوه نگارش، سهلِ ممتنع است.
شاید کمتر رمانی بتواند قهرمان خود را تا بدین پایه ملموس اما در عین حال خاص، نزدیک اما دور، دوست داشتنی اما عصبانی کننده، جدی و منفی اما با قلبی مهربان، سرد و یخ اما برخوردار از وجودی گرم از محبت و دگرخواهی، چهره ای پُر دُژَم اما دنیایی سرشار از کودکیِ درون و معصوم و ... تصویر کند.
فردریک بکمن، (نویسنده ی رمان) اُوِه (قهرمان داستان اش) را طوری پرداخته و بوجود آورده که خواننده وقتی رمان را به پایان می برد، اُوِه را در هیبت غولی مهربان و دوست داشتنی می یابد. و پس از چند روز که از خواندن رمان گذشت، به شدت دلتنگ او می شود و نمی تواند این غولِ مهربان را فراموش کند. حس و حالی که من دارم. دلم برای اوه تنگ شده است
از سوی دیگر، یکی از هنرنمایی های بکمن در این رمان این است که سونیا (همسرِ اوه) را که حضوری کم، انگار گم و ناپیدا دارد، از نظر شخصیت پردازی و تاثیر بر زیست و زندگی اوه، آنقدر محکم و استوار ساخته و پرداخته، که در بسیاری از لحظات رمان، حضور تاثیر گذار و تعیین کننده اش بر نگرش و سلوک اوه، احساس می شود. گویی که سونیا در نبودنش هم اوه را از نظر اخلاقی مدیریت می کند.
این نکته را هم اضافه کنم که ترجمه ی روان و شیرین سرکار خانم فرناز تیمورازف، کمک بسیار شایانی به خواندن و لذت بردن از رمان «مردی به نام اوه» کرده است.
جمله ی مبالغه آمیز اشپیگل را یادتان باشد: «کسی که از این رمان خوشش نیاید، بهتر است هیچ کتابی نخواند.»
یادم بماند بقیه ی آثار فردریک بکمن را که به فارسی برگردانده شده بخرم و بخوانم. شما هم حتما رمان «مردی به نام اوه» را تهیه کنید و بخوانید. بی گمان نه تنها مغبون نمی شوید بلکه از آن لذت می برید.
