در ایام محرم و به ویژه با نزدیک شدن به تاسوعا و عاشورای حسینی، موضوع بیان مسائل سیاسی در هیات ها و مراسم عزاداری بحث هایی را در جامعه ایجاد کرد. مقایسه ای هم شد بین چهره های ورزشی که چرا آنها مواضع سیاسی دارند و ما (مداحان) نداشته باشیم. البته این موضوع صرفا منحصر به ماه محرم نبوده و در دیگر مناسبت ها هم از جمله نماز عید فطر مشاهده شده است.
طبیعی است که هر فردی از آحاد ملت ما حق دارد و می تواند گرایش سیاسی خاص خود را داشته باشد و اگر مقبول جمعیتی باشد، افکار خود را با آنها در میان بگذارد. امروزه در کنار رسانه های جمعی صوتی و تصویری و مکتوب، شبکه های اجتماعی مثل اینستاگرام و توئیتر نقش فزاینده ای برای انعکاس این گونه نقطه نظرات پیدا کرده اند. اما تکلیف گوشه ها و تعریضات سیاسی در حین مداحی یا سخنرانی هایی که با قصد عزاداری انجام می شوند چیست؟ شاید از یک نقطه نظر، سیاست ورزی را جزئی از دین گرایی بدانیم و تصور کنیم عزاداری فاقد مسائل روز به مثابه جدایی دین از سیاست و حج بدون برائت باشد اما از سوی دیگر کشاندن مسائل اختلافی، حزبی و گروهی خود می تواند به بهای فروکاست قداست مراسم تمام شود. پس تکلیف چیست و چگونه می توان بدون افتادن در دامن تفرقه، سیاسی هم بود. شاید کلید این مساله در این باشد که وقتی مخاطب احساسات دینی مردم هستند، شعور و شعاری که نسل اندر نسل به ما رسیده است، اگر قرار است موضوع اجتماعی یا سیاسی مطرح شود، باید در جهت منافع عمومی جامعه، تشویق به دینداری، به محبت (رحما بینهم)، به اتحاد و همبستگی، به پاک دستی و خدمت به مردم در کنار تاکید بر سیاست های کلی جامعه باشد.
اما اگر مداح یا سخنران مذهبی به یک شخص، گروه یا دسته خاصی پرداخت آن هم در ضمن مرثیه خوانی، اینجاست که وارد منطقه اختلاف افکنی شده و خدشه به قداست مراسم شده است. این که هر مداحی بخواهد تشخیص سیاسی خود را در زمانی که احساسات مذهبی مردم برانگیخته شده بیان کند به گونه ای که گویی سخن سیاسی که گفته می شود هم وزن و متصل به اشعار متعلق به اهل بیت یا اسلام است می تواند به جای آن که سخن سیاسی را بالا ببرد و ماورایی کند، مفاهیم ماورایی و ارزشمند شریعت نبوی را خاکی و زمینی نماید. چه بسیار مخالفت هایی که با دین مبین اسلام صورت می گیرد از بدفهمی و مساوی گرفتن دین با برخی دین داران رخ داده و افراد نتوانسته اند بین سرچشمه زلال دین با اعمال برخی دین داران تمایز قائل شده و لذا از کلیت دین دوری جسته اند.
از این گذشته کنایه به یک مسئول اجرایی، مجلسی یا قضایی در حوزه توانمندی ها و وظایف شناخته شده یک مداح نیست اگر چه وی حق دارد به همه اینها اعتراض داشته باشد. وی می تواند در صفحه اینستاگرام خود، در مصاحبه با مجلات و روزنامه ها مواضع سیاسی خود را بگوید اما در تریبونی که حرف از اهل بیت می زند نمی تواند مواضع شخصی یا گروهی خود را بیان کند. آن تریبون همانند قانون اساسی به همه آحاد مردم تعلق داشته و فقط مطالبی را می توان از آن گفت که همه در آن متفق باشند.
در اختیار داشتن بیت المال مثل خودروی دولتی اما عدم استفاده شخصی، امکان نوشتن اضافه حقوق بالا اما ننوشتن، امکان استخدام نورچشمی اما ترجیح افراد مستعد و ... مانند امکان استفاده از احساسات مذهبی مردم اما خودداری از آن است چرا که مصلحت مردم و کشور فراتر از دیدگاه های شخصی و گروهی است. به امید روزی که همه ما در هر جایی که هستیم و در هر پست و مقام و جایگاهی اول از همه مصلحت عمومی و خیر جامعه را مد نظر قرار دهیم.
