کسری باقرپور در گفت‌وگو با ایسنا درباره ی ماجرای مزاحمت یک موتورسوار در حین تمرین که منجر به راهی شدن این رکابزن به بیمارستان شد، بیان کرد: در استان لرستان وقتی ما در جاده تمرین می‌کنیم موتورسوارها و رانندگان ماشین‌های سنگین اذیت می‌کنند و همیشه از این ماجراها داریم. اگر در استان‌های دیگر با بوق از کنار دوچرخه‌سوارها عبور می‌کنند، در استان ما با لگد از کنار دوچرخه سوار رد می‌شوند. مشغول انجام تمرین هوازی بودم آن هم در جاده‌ای که ۴-۵ باندی است و دو نفر که سوار یک موتور بودند کنار من آمدند و یکی از آنها با لگد به زانوی سمت چپم زد و با توجه به سرعتی که داشتم زمین خوردم و از ناحیه کتف، لگن و زانو دچار آسیب دیدگی شدم. البته آسیب دیدگی زانویم بیشتر بود چون موقع زمین خوردن تمام وزنم و دوچرخه روی زانویم افتاد. پزشک هم فعلا گفته زیاد نباید به زانویم فشار بیاورم اما هفته آینده لیگ برتر داریم و پس از آن هم اردوی تیم ملی برای قهرمانی آسیا آغاز می‌شود از این رو تلاش می‌کنم زودتر بلند شوم و تمریناتم را ادامه دهم.

باقرپور در پاسخ به این پرسش که موفق به دستگیری موتورسوار شده‌اند یا خیر، تاکید کرد: نه متاسفانه چون به من لگد زد و رفت و زمانی که به هوش آمدم دیدم آمبولانس بالای سرم است و راننده‌ها کمک می‌کنند تا من را به بیمارستان منتقل کنند. متاسفانه همیشه این مشکلات هست و هنور فرهنگ دوچرخه سواری درست نشده است. نمی‌دانم آن افراد پیش خودشان چه فکری می‌کنند که این کارها را انجام می‌دهند. این خانه نشینی تمام هزینه‌هایی که کردم و زحمت‌هایی که برای مسابقه کشیدم را به فنا می‌دهد. حالا باز هم خدا را شکر دچار شکستگی نشدم در غیر این صورت باید ۵-۶ ماه خانه نشین می‌شدم.

رکابزن ملی پوش ایران با اشاره به نبود پیست در استان لرستان تصریح کرد: من یک رکابزن سرعتی هستم و باید در پیست تمرین کنم و رشته‌ام اصلا ربطی به جاده ندارد اما در استانم پیست دوچرخه نیست و مجبورم در جاده تمرین کنم. من رکورد دار ۲۰۰ متر پیست ایران هستم و تنها رکابزن سرعتی هستم که در استانش پیست ندارد. دو، سه سال پیش که علی نوروزیان از رکابزنان حرفه‌ای ایران در همین جاده تصادف کرد و فوت شد، مسئولان در مراسمش گفتند باید برنامه ریزی شود و در این استان پیست ساخته شود اما دیگر خبری نشد. حالا نمی‌گویم پیست حرفه‌ای بسازند چون حداقل ۵-۶ میلیارد تومان هزینه می‌خواهد و چند سال هم زمان می‌برد. همین که یک فضایی را به صورت بیضی و با آسفالت بسازند که ما در آن تمرین کنیم برایمان کافی است. در این شرایط بانوان هم می‌توانند فعالیت کنند و حتی از آن فضا اسکیت سوارها هم می‌توانند استفاده کنند.

او افزود: اگر نمی‌توانند چنین فضایی را درست کنند حداقل یک موتور باشد که ما را در تمرین اسکورت کند. واقعا تمرین کردن در آن جاده‌ها خطر ناک است. الان خانواده‌ام مخالف ورزش کردنم هستند چون می‌ترسند موقع تمرین اتفاق دیگری برایم رخ دهد. اگر جان ما برای مسئولان مهم است امیدوارم زودتر به فکر بیفتند تا اتفاق بدتری برای ما رخ ندهد.