صدّام به بهانه فارس بودنِ ایرانیان جنگ ایران و عراق را آغاز کرد و شووِنیست هایِ ایرانی با توجّه به "قادسیه" بود که به سِرِه نویسی پارسی رو کردند. امروزه نیز تلاش مُعتنابهی صورت می گیرد تا اسلام را دینی تازی و حاصل هجوم اعراب بدانند و رابطه اسلام و ایران را منکر شوند.
گذشته از خطر ملّی گرایی در دامن زدن به جنگ های قومی و نژادی اصولاً این طرز تلقّی از ملیّت از مبنای قویم علمی برخوردار نیست. این مساله وقتی به وادی طنز نزدیک می شود که ژرمنهایِ نژادپرستِ آلمانِ هیتلری با ژاپنی هایِ زردپوستِ آسیایِ شرقی همپیمان می شوند، و شرکای یهودیِ همپیمان با هیتلر (شرکتِ تراست اند ترانسفر آو حعاوارا) به برخورد یهودیانِ صفاردی و اشکنازی دامن می زنند! و این یکی از اشتباهاتِ صهیونیسم بود که به پان عربیسمِ ناصری دامن زد و ترکیبِ رنگین کمانیِ خاورمیانه را به قومیت گراییِ کور و باطل بدل کرد.
اگر مرزبندی هایِ نژادی دلیل معتبری برای تقسیم بندی جوامع بشری ست ملاک تعیین این حدود چه دورانی ست؟ پیش از مهاجرت سادات هاشمی به نواحی شرقی تر آسیا یا پس از مهاجرتِ نژاد زرد به مناطقِ غربی تر آمریکا؟ در دورانی که قاره جدید مورد تاخت و تازِ کاشفانِ اسپانیایی و پرتغالی قرار گرفت، یا امروزه و مهاجرتِ سوری ها و سومالیایی ها و افغان ها به اروپا؟ قبل از سقوط عثمانی یا بعد از آن؟ پیش از قرارداد ترکمانچای یا پس از آن؟ قیل از تقسیم دو کُره یا پس از اتّحاد مجدّد دو آلمان؟
فی المثل نوه جان کری - وزیر خارجه سابق آمریکا- ایرانی ست یا آمریکایی ؟! برانکو - مربّی کُرُوات پرسپولیس(کروات= خراسان) ایرانی ست یا اروپایی؟! جیم الخلیلی (مجریِ فیزیکدانِ بی بی سی با اقوام مقیم ایران، پدر عراقی و مادر انگلیسی ) عرب است یا ایرانی یا بریتانیایی؟! میچیو کاکو (فیزیکدانِ معاصر) آمریکایی ست یا آسیایی؟! امید کردستانی شرقی ست یا غربی؟! فیروزِ نادری ایرانی ست یا آمریکائی؟! مریم میرزاخانی اهل کرج بود یا می سی سی پی؟! ترامپ روس است یا آمریکائی؟! هیتلر هندی بود یا آلمانی؟! اوباما آمریکایی ست یا آفریقایی؟! مولانا بلخی بود یا پارسی یا قونوی؟! و بوعلی افغانی بود یا همدانی؟!
چنان که در مقالاتِ متعددی اشاره کرده ام قوم گرایی به پارادوکسی ذاتی دچار است که تاکنون کمتر به آن توجه شده یا به گونه ای عمدی مورد غفلت قرارگرفته. این پارادوکس زمانی به اوج می رسد که به تاریخ گذشته دو قوم آریایی و سامی مراجعه کنیم و به شیعه بودن اکثر آریائیان مسلمان و سنّی بودن سامی نژادان عرب زبان پی ببریم. به عبارتی رهبران فقهی، کلامی و رواییِ اهل سنّت ایرانی بوده اند و امامانِ معصومِ و سادات ایرانی هاشمی اند!
اگر نسل نبی اکرم را همان نجلِ ابراهیم بدانیم خاندان هاشمی اعرابی غیر خالص- یعنی مُستعربه- هستند! با توجّه به آمدن ابراهیم و سارا از شهر کلدانیِ اور، غیر عرب بودن هاجر، و ربط وثیقی که میان نسلِ ابراهیم با زرتشت وجود دارد. بگذریم از این که همسر موسی علیه السلام (دختر شعیب یا حباب) عرب بوده است و بنابراین بنی اسرائیل از جانب مادر عرب هستند. با این حال یهودانِ ارتودکسِ غیرِ رفورمیست، شرط یهودی بودن را اسرائیلی بودن مادر می دانند و از این که آغاز سالِ قِبطی، عربی و عبری هر سه اوّل محرّم است، و این که قبطیان آغاز محرّم را -صرفنظر از آن که در کجایِ سالِ شمسی قرار گیرد- به لفظِ فارسیِ "نوروز" می خوانند چشم می پوشند. این سومریها و بابِلی ها بودند که بر مبنایِ عدد نویسی شصت شصتی، به ساعت و دقیقه و ثانیه امکان وجود دادند و این حمورابی و امثالِ او بودند که پایه هایِ هلاخا (نظام تشریعی یهود) را بنا گذاشتند و هفته را به هفت روز و سال را به 365 روز تقسیم و آخر هفته (یوم السبت) را تعطیل کردند.
وجه تسمیه قبیله "قریش" (اسم تصغیر از قورُش) انتساب این تیره از قبایل حجاز به کورش یا ذوالقرنین (=دارایِ دو شاخ، کنایه از کلاه کورش و صور اسرافیل) و عنوانِ اطلاق شده بر این دودمان، واژه ای مُعرَّب و اصلاً پارسی ست! آذرِ دینِ زرتشتی با اوزیریس مصری، و آذر-عموی ابراهیم - با اتروپات ،آذرباد یا آذربایجان به هم مربوطند. غارگُزینی ابراهیم در دوران کودکی با غار محل تولّد زرتشت و اسطوره مغاره افلاطون ارتباط دارد. آتشی که بر ابراهیم گلستان شد با تقدّس آتش در ادیانِ زردشتی (= شتر زرد) و ودایی (= ریشه سانسکریتِ wit و wisdom )به هم پیوند می خورند. سنّتِ سبزه ریختنِ با عدس در مصر باستان ریشه دارد و به اُزیریس مصری باز می گردد . عیدِ سِنت پاتریک در اوّل فروردین وعید پاک در حوالیِ سیزده بدر ما برگزار می شود و سفره هفت سین ما با سفره عیدِ پاک مشابهت دارد. Fools Day غربیان یادآور "میرِ نوروزی" ما و دروغ اوّل آوریل همان دروغ سیزده است. مسیحیان ایرلندی با ایرانیان هم ریشه اند و تنها مسیحیانی هستند که همچون برادران و خواهرانِ عربِ خود به یسوع یا یشوع ، "عیسی" می گویند. تقارنِ شب ولادتِ عیسی با شب یلدا از همین مناسبت ریشه می گیرد و درختِ سرو ایرانی به کاجِ نوئل تبدیل می شود! مشابه این پیوند بین قوم سکّا (سیستانی ها) باساکسون ها و ژرمنها (اهالی اسکاندیناوی و انگلستان) قابل پیگیری ست. چنانکه بین کاله فرانسه و کاله مازندران ربطی وثیق وجود دارد و شباهت لهجه مازنی با زبانِ فرانسوی از چند هزار واژه فراتر می رود.
همین مساله درباره ریشه قومیِ مشترکِ بخشی از ساکنان خاور دور - من جمله تایلند - با شیخ احمد و محمّد سعید قمّی و اشتراکِ زبانی موجود بین زبان سواحیلی و شیرازی قابلِ مشاهده است. از اردوگاه سلطان غزنوی و زبانِ اردو چیزی نمی گویم و بنیادهای عربی و عِبری قابل شناسایی در بخشی از مهاجران باستانیِ باب برینگ و وجود اسطوره طوفان در اقوام آزتک و اینکا - سرخپوستان آمریکای جنوبی- را به وقتی دیگر موکول می کنم و از آنکه "الله" عربی و "ئیل" یا "الواه" عِبری و آرامی همان "لوه" به معنی "نور" در سانسکریت (ریشه light در لاتین)است چشم می پوشم.
بگذریم ....
نسل بشر به کولونی کوچکی بر می گردد که در ساواناهای آفریقا می زیسته اند و همه مردم جهان از طریق کروموزوم Y به آدم اولیه و از طریق کروموزوم X میتو کُندری ، به حوّایِ نخستینِ آن مجموعه باز می گردند. این مجموعه به نواحی شرقی خاورمیانه (غربِ آسیا ) مهاجرت کرده و از آنجا تا به اقصایِ جهان پراکنده شده. در این حال همه اهل جهان خویشاوندان یک قومند و از پدر و مادر مشترکی به چند دستگی و چند رنگیِ کنونی رسیده اند.
به عنوانِ فیلسوفِ دین پژوهی که سال ها است به مطالعه اقوام و ادیان اشتغال دارم این یگانگی در عقاید را در میان عرفایِ بزرگ شاهد بوده ام. به همین دلیل است که به شخصیت های عارفی چون مایستر اکهارت آلمانی و ویلیام بلِیک انگلیسی، به همان سان که به دانته ایتالیایی، و حافظ و مولانایِ پارسی، و محیی الدّین عربی/اسپانیایی، و تالستوی و داستایفسکی و چخوفِ روسی، و بودا و شانکارای هندی و لائوتسه و استاد کونگ( کنفوسیوس) چینی ارادت می ورزم.
مولانا "همدلی" را از "همزبانی" خوش تر می داند. زبان همدلی یعنی سفر فضانوردان آمریکایی با سایوزِ روسی به ایستگاه بین المللی فضایی، و نشستن آنان بر سر خوان غذا با منویِ انگلیسی، و نماز خواندنِ فضانوردِ مالزیایی در آنجا به زبان عربی. یا متحد شدن بخشی از یهودیانِ عِبری زبانِ آمریکائی با فلسطینیانِ عرب زبان، بر سر تحریم کالاهای اسرائیلی.
در وادی عرفانِ حقیقی سخنی از چند دستگی نیست و مرزهای جغرافیایی و نژادی تنها روی نقشه های مجازی وجود دارند. به نقلِ یانی (موسیقی دان یونانی/آمریکائی) از فضانوردی در ایستگاه فضایی: " از بالا که می نگری خطوط فاصلی وجود ندارد که بین نژادی با نژادی و سرزمینی با آن دیگری فاصله بیندازند و بین طلوعِ ماهِ نویِ دو شهر مرزی، شبانه روزی فاصل شوند!".
