بنابه گفته دانشمندان، فعالیت اجتماعی، بخش‌هایی از مغز را فعال نگه می‌دارد. مغز درست مانند ماهیچه‌ها برای سالم ماندن باید فعالیت داشته باشد. چنانچه زندگی منزوی و تنهایی داشته باشیم، ماده خاکستری مغز که به ما کمک می‌کند، حالات چهره افراد، لحن کلام و حرکات آنها را درک کنیم، دچار تحلیل می‌شود و فرد کمتر می‌تواند فکر دیگران را بخواند و نمی‌تواند ارتباط موثری با دیگر افراد جامعه داشته باشد. البته این بخش از مغز صرفا برای دوست‌یابی و زندگی اجتماعی نیست، بلکه همچون مکانیسم بقای ما عمل می‌کند. درضمن تنهایی می‌تواند نواحی احساس درد در مغز را تغییر دهد و کوچکترین مساله ناراحت‌کننده، ما را به شدت گرفتار افسردگی و احساسات دردناک کند، به طوری که بهبود حال روحی بیش از حد طولانی شود.

مشکل دیگری که تنهایی به وجود می‌آورد، به هم ریختن سطح هورمون‌های بدن است. کورتیزول، هورمون استرس، به شدت افزایش می‌یابد و هورمون اکسی‌توسین که هورمون عشق هم نامیده می‌شود، دستخوش تغییر شده و از ترشح آن به شدت کاسته می شود و احساس درد عاطفی بیشتری به فرد تحمیل می‌کند.

تمام مشکلات فیزیکی فوق ناشی از تنهایی، با دوست‌یابی و گسترش فعالیت اجتماعی معکوس می‌شود و حال عمومی فرد در مسیر بهبودی قرار می‌گیرد.