به گزارش مهر، «گلن هانسون»، سرپرست تیم تحقیق از دانشگاه یوتا، در این باره می گوید: «ریسک ابتلا به پارکینسون در افراد مبتلا به اختلال بیش فعالی که با داروهای شبه آمفتامین، بخصوص ریتالین، تحت درمان بوده اند، به شکل قابل توجهی بین ۸ تا ۹ برابر افزایش می یابد.»
در این مطالعه، محققان حدود ۲۰۰ هزار فرد ساکن در یوتا را مورد بررسی قرار دادند. تمامی این افراد بین سال های ۱۹۵۰ تا ۱۹۹۲ بدنیا آمده بودند و تا سن ۶۰ سالگی از لحاظ ابتلا به پارکینسون تحت نظر بودند.
قبل از تشخیص ابتلا به پارکینسون، حدود ۳۲ هزار تن از آنها مبتلا به اختلال ببش فعالی تشخیص داده شدند.
هانسون در ادامه می افزاید: «ما دریافتیم بیماران مبتلا به اختلال بیش فعالی ۲.۴ برابر بیشتر در معرض ابتلا به اختلالات شبه پارکینسون تا قبل از سن ۵۰ تا ۶۰ سالگی قرار دارند.»
وی در مورد رابطه احتمالی بین این دو توضیح می دهد: «هم منشاء اختلال بیش فعالی و هم منشاء اکثر انواع پارکینسون ناشی از اختلال عملکردی مسیرهای دوپامین سیستم عصب مرکزی است.»
به گفته وی، «داروهای مورداستفاده برای درمان اختلال بیش فعالی ظاهرا با تاثیرات عمیق بر فعالیت این مسیرهای دوپامین عمل می کنند. به لحاظ نظری، این درمان به خودی خود موجب آغاز اختلال متابولیکی، تخریب مسیر دوپامین و در نهایت بیماری پارکینسون می شود.»
محققان اذعان می کنند که هنوز معلوم نیست مصرف دارو عامل افزایش این ریسک است یا شدت اختلال بیش فعالی.
