تا صحبت از انصاف می شود، انگشت اتهام به سوی کاسبی می رود که در این بازار جنسش را به قیمت روز می فروشد. غافل از این که همان کاسب باید فردا همان جنس را بیشتر از قیمت فروش امروزش بخرد.

 

هر چند این روزها نایاب هستند فروشندگانی که از ترس متهم شدن به گران فروشی، آن قدر ارزان فروشی می کنند که ورشکسته شوند! انصاف آن است که در این شرایط وقتی می بینیم فروشنده ای مجبور است جنسش را ارزان تر بفروشد تا بتواند سر ماه اجاره محل و قبض ها و دستمزد شاگرد و هزینه های دیگرش را برساند، برای فلان مبلغ پایین تر چانه نزنیم و از استیصالش سوءاستفاده نکنیم. تخفیف نخواهیم وقتی می بینیم چاره ای ندارد و با دل خون مجبور است قیمت ما را بپذیرد، به اصطلاح توی سر جنس نزنیم و با فلان فروشنده (حتی خیالی) مقایسه اش نکنیم تا قیمت را غیرمنصفانه پایین بیاوریم. چک های مان را پاس کنیم و به تعهدات مان عمل کنیم.

 

از سوی دیگر انصاف یعنی فروشنده نیز سود چند ماه رکود بازار را یک شبه از جیب مشتری درنیاورد، از مظلومیت خریدار سوءاستفاده نکنیم و به قول معروف توی رودربایستی نگذاریمش و جنس بیشتر از نیازش یا چیزی که واقعا لازم ندارد و نمی خواهد را بهش نفروشیم. انصاف یعنی به هم رحم کنیم، مراعات حال یکدیگر را بکنیم، مروت به خرج دهیم. فروشنده به مشتری و خریدار به فروشنده به چشم دشمن یا معدن سود به همدیگر نگاه نکنند. انصاف یعنی بیشتر از نیازمان خرید نکنیم تا برای بقیه هم بماند، جنس مان را انبار نکنیم تا وقتی بازار محتاج آن بود با سود بیشتری بفروشیم.

 

داستانی است که سال ها پیش وقتی در شهری قحطی آمد، گروهی خواستند هرچه گندم و جو می توانند انبار کنند تا به مشکل گرسنگی برنخورند. عالم شهر در میدان اصلی همه را جمع کرد و گفت اگر هرکه هرچه خوراکی دارد با دیگران تقسیم کند، نه تنها کسی گرسنه نمی ماند که حتی در کنار هم و با کمک یکدیگر می توانیم این دوره سخت را هم پشت سر بگذاریم. اگر انصاف را رعایت کنیم، نه تنها خودمان به سلامت از این برهه عبور خواهیم کرد که دیگران را هم می توانیم یاری برسانیم.