به گزارش فارس، احمد میدری در مورد فقر در ایران و شمار فقرا گفت: بحث این است که خط فقر در ایران با کدام شاخص ها باید اندازه گیری شود. انواع معیارهای قابل اعتنا برای اندازه گیری فقر وجود دارد و یکی از مهمترین معیارهای قابل لمس در ایران برای اندازه گیری خط فقر و در نتیجه شمار فقیران اندازه درآمد است. به این معنی که در ایران شماری از افراد درآمدشان به اندازه ای ناچیز است که تکافوی تامین تغذیه ای آنها را نمی کند.

فقر نسبی

وی ادامه داد: به اعتقاد نهادهای جهانی شمار این افراد که فقیران مطلق هستند در ایران 4درصد کل جمعیت است اما به باور ما این رقم 2درصداست و این 2درصدند که درآمدشان تکافوی خرید غذا را نمی کند. گروهی افراد هستند که به فقر نسبی مبتلا هستند و آنها درآمشان به اندازه ای نیست که حداقل های بهداشت و درمان ، آموزش و سایر امرزیر بنایی را بتوانند خریداری کنند. حداکثر عددی که من شنیده ام این است که این گروه 33 درصد کل جامعه ایرانی است.

میدری تاکید کرد: در ایران اندازه گیری خط فقر مطلق تا سطح استانها را اندازه گیری می کند و به شهرستانها نمی رسد و باید اطلاعات این مقوله به سطح شهرستانها برسد و خط فقر شهرستانها استخراج و نتیجه گیری شود. ممکن است در شهرستان‌هایی درآمد یک میلیون تومان درماه به دلیل اینکه ساکنان دارای خانه شخصی هستند و هزینه های جانبی مثل حمل و نقل و تفریح گران ندارند برایشان مناسب باشد اما در تهران حتی درآمد 2.5 میلیون تومان در ماه نیز تکافو نکند.

دولت و فقر

معاون رفاهی وزیر رفاه در مورد نقش دولت در برطرف کردن فقر گفت: نباید گریبان دولت در این باره را رها کرد و باید از دولت های ایران خواست نقش کامل دراین باره داشته باشند. دولت‌ها درآمد سرشاری از فروش نفت به خارج دارند و این درآمدی است که به همه ایرانیان تعلق دارد و بنابراین باید آن را به برطرف کردن یا کاهش فقر اختصاص دهیم.

شاید در روش هزینه کردن پول نفت برای برطرف کرن و کاهش دامنه فقر اختلاف داشته باشیم اما نباید درباره اینکه منابع باید به این مقوله اختصاص داده شود اختلاف دیدگاه باشد. به این مساله توجه کنیم که اگر درآمد حاصل از صادرات نفت در این محل هزینه نشود در کجا و برای چه کاری هزینه خواهد شد.

میدری گفت: اینکه شهروندان ایرانی با قیمت های مناسب به آب شرب قابل مصرف و ناآلوده دسترسی داشته باشند حق آنهاست اما وقتی دولت می خواهد در این مقوله هزینه کند دست و پایش می لرزد اما برای پرداخت کمک به بنگاهها هرگز تردید نمی کند.

وی ادامه داد: روشنفکر ایرانی باید روی این مقولات کارکند و به نظرم این یک راه مناسب برای کارهای مرتبط به نهادهای مدنی است. روشنفکران و نهادهای مدنی باید درباره برخی فعالیت ها متمرکز شوند. به طور مثال باید در باره اینکه مناقصه ها در شهرداری ها چگونه برگزار می شود متمرکز شد و یا روی این موضوع کارکرد که باید برای توسعه درمان در گروههای کم درآمد سرمایه گذاری شود . اگر این مسایل که شمار آنها کم هم نیست کار نکنیم و گفت و گو نکنیم به جایی نمی رسیم. البته می دانم که تمرکز روی این فعالیتها از سوی نهادهای مدنی موقعی ممکن است که اطلاعات داده شود.