به گزارش ایسنا به نقل از بلومبرگ، عمده این افزایش عرضه از سوی عربستان و به ضرر کشورهای ایران و ونزوئلا خواهد بود و برد بزرگی برای دونالد ترامپ، رییس جمهور آمریکا و محمد بن سلمان، ولیعهد عربستان به شمار می‌رود.

توافق اخیر در نشست رسمی اوپک، این گروه را ملزم کرده است اهداف تولید کشورها را کنار بگذارد و ایران سهم بازارش را به عربستان سعودی واگذار کند. حتی اگر هیچ وزیر اوپک علنا به این موضوع اذعان نکرده اما این دقیقا اتفاقی بوده که روی داده است.

مهم‌تر از همه، هدف پایبندی ۱۰۰ درصدی به توافق کاهش تولید برای همه گروه و نه تک به تک اعضای آن است. تنها راهی که اوپک می‌تواند سطح پایبندی گروه به توافق کاهش تولید را از ۱۶۴ درصد در ماه به ۱۰۰ درصد در نوامبر سال ۲۰۱۶ بازگرداند، تولید بیشتر کشورهایی است که ظرفیت تولید شناور دارند. این کشورها شامل عربستان سعودی، امارات متحده عربی و کویت هستند.

خارج از این گروه، این روسیه است که می‌تواند تولیدش را به سرعت افزایش دهد. این کشورها بین خودشان می‌توانند به راحتی نفت بیشتری تولید کنند و تردیدی وجود ندارد که همین کار را خواهند کرد که به معنای توزیع مجدد سهم بازار است.

در حال حاضر در میان اعضای اوپک، ونزوئلا کشوری است که تولیدش پایین‌تر از میزانی است که تحت توافق سال ۲۰۱۶ تعیین شده بود. طبق آمار منابع ثانویه اوپک، این کشور در ماه مه ۱.۴۳ میلیون بشکه در روز نفت تولید کرد در حالی که سهمیه تولیدش تحت توافق محدودیت عرضه، ۱.۹۷ میلیون بشکه در روز بود.

با اجرایی شدن تحریم‌های آمریکا در ماه‌های آینده، تولید ایران نیز احتمالا متاثر خواهد شد. مقامات آمریکایی از ژاپن خواسته‌اند واردات نفت از ایران را به طور کامل متوقف کند در حالی که در دوران تحریم‌های قبلی دولت وقت آمریکا از خریداران نفت خواسته بود در قبال دریافت معافیت از محدودیت‌های مالی این کشور، میزان واردات نفت ایران را هر شش ماه حدود ۲۰ درصد کاهش دهند.

با فشاری که روی خریداران نفت ایران در اروپا و سایر نقاط برای توقف واردات از ایران وجود دارد، این احتمال وجود دارد که تولید ایران تا پایان سال میلادی جاری کاهش پیدا کند. تحریم‌های آمریکا علیه شرکت تولیدکننده آلومینیوم روسال روسیه را می‌توان هشداری برای خرید نفت ایران به حساب آورد. دولت آمریکا اهمیتی نمی‌دهد که تحریم‌ها چه مشکلاتی برای دوستان یا دشمنانش ایجاد می‌کنند.