تسنیم نوشت: کره جنوبی یکی از کشورهایی است که در طول تاریخ خود فراز و فرودهای گوناگونی سپری کرده است. این کشور در دهه 1960 به یکباره شروع به جهش اقتصادی کرد و این جهش با تولد مجتمع های تولیدی بین المللی همچون «سامسونگ» و «ال.جی» آغاز شد. «معجزه رودخانه هان» اصطلاحی است که به رشد اقتصادی کره جنوبی بعد از جنگ با کره شمالی در اوایل دهه 1960 اشاره می کند. از آن مقطع به بعد کره جنوبی توانست به کشوری ثروتمند با تاثیرگذاری تبدیل شود.

از جمله عواملی که باعث شد اقتصاد کره جنوبی به یک اقتصاد برتر جهانی تبدیل شود نگاه ویژه دولتمردان این کشور به تقویت تولید بود. آنها ابزارهای گوناگونی را بدین منظور به کار بردند که از جمله آنها می توان به تامین مالی بهینه، جهت‌دهی نظام اقتصادی به سمت صنایع بزرگ، سیاست ارجحیت صنعتی، رانت مولد، سیاست هوشمندانه تجاری و جذب تکنولوژی اشاره کرد.

هرچند عوامل گوناگونی تاریخی، اقتصادی، فرهنگی، اجتماعی، سیاسی و امنیتی در موفقیت کره جنوبی نقش داشته اند، اما صاحبنظران می گویند نقش دخالت مستقیم دولت اصلی ترین عامل پیشرفت اقتصاد این کشور محسوب می شود.

دولت محور سرمایه گذاری

اقتصاددان ها می گویند دولت کره جنوبی به منظور حمایت از تولید داخلی این کشور نقش اصلی را در سرمایه گذاری ها ایفا می کرد. به این منظور هم دولت ضمن اینکه نقش پشتیبان سرمایه گذاری را ایفا می کرد، در مواردی هم که بخش خصوصی انگیزه‌های اقتصادی کافی برای سرمایه‌گذاری نداشته است با حمایت و سرمایه‌گذاری زمینه مناسب را برای رشد صنعتی فراهم‌کرده‌ است.

ملی شدن بخش بانکی در کشور کره جنوبی یکی از مواردی است که در گذشته تاریخی این کشور سبب شد تا صنایع این کشور رشد شتابانی بگیرد. چرا که بعد از ملی شدن بانکداری، اعطای وام های بلند مدت با نرخ ترجیحی پایین به صنایع منتخب خصوصی گسترش پیدا کرد. دولت سرمایه گذاری های مستقیمی در بخش های مختلف انجام داد و هدایت منابع به سمت صنایع پیشران صورت گرفت.

معافیت مالیاتی به شرکت های بزرگ

کره جنوبی از جمله کشورهایی است که به یکباره در دهه 1960 شرکت های بزرگ در آن نقش محوری در اقتصادش ایفا کردند. این روند به رشد اقتصادی شتابان این کشور منجر شد. به طوری که در نمونه آن در دنیا کمتر دیده شده است. از جمله دلایل رشد شرکت های بزرگ در کره جنوبی حمایت های بزرگ دولتی از این شرکت ها بوده است.

دولت کره جنوبی با اعطای کمک های مختلف در قالب معافیت های مالیاتی و قانونی و در اختیار گذاشتن زمین های مصادره ای ژاپن به شرکت های صنعتی زمینه رشد آنها را فراهم کرد. یکی از نمونه های جالب توجه این چنین معافیت ها می توان به معافیت پرداخت مالیات بر درآمد شرکت های بزرگ اشاره کرد. همچنین این شرکت ها از تخفیف‌های گمرکی، افزایش سقف ضمانت صادراتی و در اختیار قرار دادن ارزهای دولتی بهره مند شدند. به عبارتی کره جنوبی به شرکت های بزرگ مولد این کشور هیچ گاه به چشم «گاو شیرده» نگاه نکرد. بلکه به آنها کمک کرد تا به بالندگی برسند.

دولتی برنامه ریز؛ اهدافی بزرگ

کره جنوبی در دهه 60 و 70 میلادی همه تلاش خود را بر این گذاشت تا بنگاه های بزرگ در این کشور ایجاد شود. اما در این مسیر به طور کامل هوشیار بود تا میان بنگاه ها رقابت افراطی هم شکل نگیرد. از طرفی دولت به بهره وری این بنگاه ها توجه می کرد و به دنبال این بود تا بنگاه های بزرگ مقیاس بوجود بیاید.

شواهد یک گزارش نشان می دهد کره جنوبی توجه به موضوع صرفه های بزرگ مقیاس در بنگاه ها را بعد از دهه 1960 را نیز تا سال های بعد ادامه داد. در این خصوص نگاهی به گزارش یک نهاد برنامه ریزی در کره جنوبی در سال 1982 قابل توجه است که در آن به موضوع شناسایی علل مشکلات صنایع سنگین و شیمیایی در اوایل دهه 1980 پرداخته است.

اتخاذ سیاست توجه به صرفه های بزرگ مقیاس در بنگاه ها و صنایع سبب شد تا بنگاه‌ها با هم ادغام شوند و بنگاه های بزرگ خلق شوند. کره ای ها الگوی تولید موفق را در صنایع بزرگ و بنگاه های بزرگ می دیدند. اما در همین زمان از نگاه صادراتی غفلت نکردند. از جمله مصادیق این اقدامات، ادغام دو تولیدکننده خودرو و پنج تولیدکننده PVC و ادغام‌های دهه 60 تا 80 میلادی در حوزه تولید کود، کشتی و صنایع ساختمانی بود.

شناسایی صنایع با پتانسیل بالا

دولت کره جنوبی برای کمک به صنایع رویکرد هوشمندانه ای را در پیش گرفت. به این معنی که آنها ضمن مدیریت سرمایه گذاری در صنایع به عنوان ابزاری که آنرا ضروری تشخیص داده بودند، صنایعی که احتمال رشد سریعی داشتند را نیز شناسایی کردند. بعد از این مرحله نیز به چنین صنایعی کمک های مالی، گمرکی، فنی و اجرایی کردند.

در همین رابطه می توان به شناسایی و اولویت دادن کره جنوبی به صنایع سیمان، کود و پالایش نفت در برنامه 5 ساله در سال های 1962-1966 اشاره کرد. دولت این بخش ها را به عنوان صنایع پایه شناسایی کرد و از آنها حمایت کرد. در برنامه های بعدی صنایع مواد شیمیایی، فولاد و ماشین آلات به عنوان صنایع با قابلیت رشد بالا شناسایی و مورد حمایت قرار گرفتند. در برنامه پنج ساله سوم و چهارم، فلزات غیرآهنی، کشتی سازی و صنایع الکترونیک به فهرست برنامه ها اضافه شدند.

ترغیب صنایع برای فعالیت

از زمانی که کره جنوبی تصمیم گرفت از کشوری فقیر به یک کشور با اقتصاد تاثیر گذار در دنیا تبدیل شود، شرکت های بزرگ در این کشور برای فعالیت جدید ترغیب شده اند. دولت در این مسیر شجاعت لازم را داشته است تا جلوی فعالیت در صنایع غیر مولد را بگیرد و در عوض صنایع را به فعالیت در بخش های جدید و دارای پتانسیل بالای رشد تحرک کند. سیاستگذاران برای ترغیب صنایع به فعالیت در بخش های جدید از دادن مشوق ها هیچ گاه غفلت نکرده اند.

سیاستگذاری جلوگیری از فعالیت صنایع غیر پویا و مشوق دادن به شرکت ها برای فعالیت در بخش هایی که قابلیت رشد دارند. سبب شد تا نظام اقتصادی کره جنوبی هدایت شود. در این خصوص می توان به تعطیلی یک شرکت که فعال در صنعت موتورهای دیزل بود، اشاره کرد. در حالی که این شرکت یکی از سه شرکت فعال کره جنوبی بود. با تعطیلی شرکت فوق دو شرکت «هیوندای» و «سانگ یونگ» باقی ماندند که حیات آنها تا امروز ادامه پیدا کرده است. دولت با تعطیلی شرکت اول در سال 1980 دو شرکت دیگر بازار را به دو قسمت تقسیم کردند و هر کدام در زمینه تخصصی مشغول فعالیت شدند.

باز از جمله اقدامات دولت کره جنوبی در هدایت صنایع بزرگ به منظور دستیابی به صرفه های بزرگ مقیاس می توان به ادغام شرکت های خودروسازی «سنارا» و «شین جین» اشاره کرد. این اتفاق در سال 1915 صورت گرفت و دولت با این ادغام مزیت های جدیدی را در کارخانه بزرگ شده بوجود آورد.

دولت به لحاظ اینکه بتواند پویایی صنایع را بالا ببرد و رخوت بر صنایع حاکم نشود شکلی از الگوی مدیریتی و مالکیتی قانونی را بوجود آورد که اگر یک گروه اقتصادی نتوانند صنعتی را اداره کنند، باید مالکیت آن کسب‌وکار را به گروه دیگر یا بخش عمومی واگذار کند. این روش نیز باعث ایجاد انگیزه کارآمدی میان گروه‌های اقتصادی می شد.

نگاه صادرات محور با رویکرد خاص

دولت کره جنوبی در خصوص ترویج صادرات رویکرد همراهی دولت و بخش خصوص را انتخاب کرد. به این معنی که دولتمردان به جای ترویج صادرات از طریق بازار آزاد بدون نظارت دولت، سیاست های تجاری فعالانه صادرات را با اولویت دادن رشد صنعت در پیش گرفت. چگونگی پیشرفت این تلاش همه‌جانبه برای صادرات طی جلسات ماهیانه اعضای کابینه، صاحبان سرمایه و مقامات دولتی که رئیس جمهور ریاست آن را بر عهده داشت، مورد نظارت و بررسی قرار می‌گرفت.

کره جنوبی در خصوص تعیین سیاست های صادراتی به یک موضوع توجه داشت. مبنی بر اینکه با افزایش صادرات هزینه متوسط تولید آن محصولات کاهش پیدا کند. این موضوع هم با افزایش حجم تولید محصول محقق می شد. در این زمینه تولید اتومبیل، تلویزیون، فولاد و مواد پتروشیمی کره جنوبی توانست با قیمت های مناسب تولید شود و قابلیت رقابت کرد.

تطابق با دنیای دیجیتالی شده

کره جنوبی از جمله کشورهایی است که به خوبی توانست از پیشرفت تکنولوژی و دنیای دیجیتالی شده جدید به نفع خود استفاده کند. این کشور همواره در جذب تکنولوژی فعالانه عمل کرده است. بدین معنی که مدیران، مهندسان و تکنسین های زیادی از این کشور در داخل و خارج تعلیم دیدند تا در تطابق با دنیای مدرن و الکترونیکی عقب نیفتند.

کره ای ها در مسیر تطابق با فناوری های نوین از یک اصل غفلت نکردند. آن اصل چیزی نیست جز اینکه کره جنوبی در زمینه ساخت فناوری ها نوین پیشرفت کرد. اما مهندسی کردن تکنولوژی را مطابق با نیاز و شرایط محلی کشورشان و حتی شهرهای آن انجام دادند. جذب تکنولوژی در شرکت آهن و فولاد پوهانگ از ژاپن نمونه ای است از بومی کردن و تطابق کره ای ها با الگوهای جهانی که بعد از دو دهه توانستند خودشان به آن مسلط شوند و حتی در اختیار آمریکایی ها قرار دهند.

دخالت قدرتمندانه دولت

کره جنوبی در مدت کمتر از 60 سال توانست با توجه به حوزه هایی از اقتصاد به عنوان پیشران، برای کشورش قدرت اقتصادی ایجاد کند. این کشور با حمایت های هوشمندانه دولت و تدوین برنامه های صنعتی شدن در بعضی بخش ها که برای آنها پیش بینی رشد می کرد، مزیت ایجاد کند.

کره جنوبی تصمیم به اتخاذ شیوه ای در مسیر توسعه خود گرفت تا با نگرش توسعه گرایی، دخالت قدرتمند و هوشمندانه دولت را به عنوان کلید اصلی توسعه و حفاظت از منافع حیاتی آحاد جامعه به کار گیرد. در واقع توسعه کره جنوبی با برنامه راهبردی منسجم و مستحکم توسعه اقتصادی و تکیه محوری خاص بر تولید و بخش های خاص، منجر به نتایج تحسین برانگیزی گردید که آنها را نائل به جایگاه قابل تامل در مناسبات اقتصادی، اجتماعی، سیاسی و فرهنگی در سطح جهان نموده است.

18 ابزار حمایت صنعتی

دولت کره جنوبی یکی از مصادیق دولت های حامی صنعت است که این کار را به صورت هوشمندانه و مقتدارنه انجام داده است. به عبارت دیگر هرجا لازم بوده است تا صنعتی از چرخه فعالیت کنار بروند دولت دخالت کرده است و هر جا ضرورت داشته تا صنعتی مورد حمایت قرار  بگیرد یا در یک بخش ادغام شود، دولت بازهم ورود کرده است.

یک گزارش نشان می دهد کره جنوبی برای حمایت از صنایع خود از 18 ابزار مختلف بهره برده است، که شامل این موارد است: کاهش ارزش دوره ای پول،‌ دسترسی ترجیحی به واردات مورد نیاز برای تولید صادراتی،‌ معافیت های تعرفه ای،‌ تخفیف مالیاتی، مالیات غیرمستقیم داخلی، مالیات مستقیم کمتر،‌ نرخ استهلاک تصاعدی، استحقاق وارداتی، حقوق انحصاری، نرخ بهره یارانه ای، اعتبار ترجیحی، کاهش مالیات بر خدمات عمومی و نرخ راه آهن، استقرار نظام بیمه اعتبار صادراتی و ضمانت نامه، مناطق آزاد تجاری،‌ بنگاههای عمومی،‌ پیشبرد فروش صادرات؛

حمایت کره جنوبی از صنایع و بخش های مختلف اقتصاد این کشور هر چند از دهه 1960 شروع شد، اما با یک روند دنبال نشده است. بر اساس یک گزارش اتاق بازرگانی کره جنوبی سه مرحله توسعه ای را پشت سر گذاشته است و در این سه دوره سیاست های مختلفی در رشد اقتصادی این کشور موثر بوده است.

جانشینی واردات-پیشبرد صادرات

در اولین مرحله توسعه کره جنوبی که از اویل دهه 1960 شروع می شود و تا سال 1973 ادامه پیدا می کند، سیاستگذاران کره جنوبی با استفاده از دو راهبرد تکمیلی جانشینی واردات کالاهای مصرفی بی دوام و مواد واسطه ای و پیشبرد صادرات کالاهی کاربر را در پیش می گیرند. این مرحله از رشد اقتصادی کره جنوبی که به آن مرحله جهش هم اتلاق می شود بر دو محور پایاپای پیشبرد صادرات و جانشینی واردات متکی است.

نحوه حمایت از این بخش ها و طرح های تشویقی در این حوزه نشان می دهد که دولت کره جنوبی برنامه ریزی مشخص و حمایتی برای این موضوع داشته است. از ابتدای دهه 1960،‌ دامنه گسترده ای از سیاست های صادراتی توسط دولت معرفی شده است. مهمترین ابزار اجرای اهداف دولت وام های سیاستگذاری شده بود که 58 درصد از کل وام های بانکی در آن دوره به حساب می آید.

تخصیص اعتبار در کره جنوبی طی این دوره تحت کنترل سفت و سخت دولت بود و سهم زیادی از منابع مالی به سمت بخش های مطلوب نظر دولت هدایت می شد. نحوه تخصیص نیز به این گونه بود که تعدادی از صندوقهای اعتباری تخصصی به وسیله این قوانین تاسیس شد تا وامهای سیاستگذاری شده را به صنایع مرجح تحویل دهد.

پیشبرد صنایع سنگین و شیمیایی

دومین مرحله از توسعه کره جنوبی در دهه 1970 اتفاق افتاد. در این مرحله پیشبرد صنایع سنگین و شیمیایی در کره جنوبی با هدف حمایت از شش صنعت راهبردی برای پیشبرد فعال آنها طراحی شده بود که این صنایع عبارتند از: فولاد، فلزات غیرآهنی، کشتی سازی، ماشین آلات، الکترونیک وصنایع شیمیایی؛

از جمله معیارهایی که برای گزینش این صنایع مدنظر واقع شده بود نیز عبارتند از: اثرات پیشین و پسین بین صنایع، اثرات انگیزشی ارزش افزوده دار و بنابراین کمک به رشد تولید ناخالص داخلی، اثرات درآمد ارزی یا پس اندازی، بهره برداری از منابع طبیعی داخلی ودر دسترس بودن سرمایه خارجی برای صنایع خاص منتخب؛ دولت کره تمهیدات روشن و با بصیرتی برای ترغیب سرمایه گذاری خصوصی و پشتیبانی از صنایع منتخب در این دوره برگزید که علاوه بر وام های سیاستگذاری شده بود. این تمهیدات عبارت بودند از: وام های صادراتی با نرخ های بهره ترجیحی، نرخ استهلاک تصاعدی، صندوق های حمایت از تولید برای صادرکنندگان و معافیت تعرفه ای و تخفیف های دولتی بابت واردات کالاهای سرمایه ای، نهاده های واسطه ای و مواد خامی که در داخل تولید نمی شود.

راهبرد توسعه صادرات نیز در این دوره از صنایع کاربر به صنایع سرمایه بر تغییر یافت. شایان توجه است که با استفاده از این سیاست ها طی دو دوره، افزایش صادرات کره در دهه 1980 در صنایعی مثل محصولات برقی مصرفی، نیمه هادی ها، سایر محصولات کامپیوتری، تجهیزات مخابراتی و خودروهای سواری بیش از همه دیده می شود. این موفقیت ها در آن حد بود که بانک جهانی (1993) در گزارشی بیان کرد که دولت کره از طریق بانک های تجاری عمومی، تخصیص اعتبار را کنترل می کرد که همین هدایت و سوق دهی اعتبار به بخش ها و بنگاههای معین از طریق بانک های دولتی و خصوصی یکی از ابزارهای مهم رسیدن به اهداف سیاستی بود.

افزایش آزادسازی تجاری با تداوم نقش دولت

در مرحله سوم توسعه کره جنوبی که در آغاز دهه 1980 شروع می شود، دولت کره جنوبی به دنبال افزایش نسبت آزادسازی تجاری حرکت می کند. اما بازهم نقش دولت در این مرحله نیز پررنگ است. در این مرحله یکی از اهداف دولت کوچک سازی نقش هدفگذاری سیاستی در عملیات وام های سیاستگذاری شده است. تاکید دولت در این مرحله بر پیشبرد سرمایه گذاری در بخش فناوری همراه است.

دولت با ادغام تولیدکنندگان اصلی تجهیزات الکترونیکی سنگین، صنعت ماشین آلات را در 1980 بازسازی کرد و جایگاهی انحصاری به آنها اعطا نمود. مجتمع صنعتی چنگوون متعلق به شرکت هیوندای ملی شد و به دو جزء تحت مدیریت سامسونگ و ال.جی تقسیم شد.

دولت در این مرحله برنامه های بهینه سازی را در بخش های مختلف اجرایی کرد. از جمله آنها برنامه های بهینه سازی در صنعت کشتی رانی است که دولت طی آن تعداد شرکت ها در این بخش را نیز کاهش داد و از 60 شرکت به 15 شرکت تقلیل داد. دولت کره جنوبی در این دوره با مشخص کردن نقش هر یک از شرکت های ماشین سازی، حضور آنها در اقتصاد را مدیریت کرد و با سیاستگذاری های هوشمندانه از قبیل حمایت های مقطعی و پله ای، احراز کیفیت استاندارد و … سبب پیشرفت آنها شد.

رمز موفقیت نگاه صادرات محور

به عبارت کلی می توان گفت کره جنوبی در سه مرحله توسعه ای خود کحصولات کاربر را در مرحله جهش مورد توجه قرار داد. در مرحله دوم تولید محصولات سرمایه بر مورد حمایت دولت بود و در مرحله آخر ساخت محصولات فناوری محور، در اولویت های دولت مورد توجه قرار گرفت. این در حالی است که در مرحله آخر آزادسازی تجاری بعد از دو مرحله حمایت دولت از صنایع مورد توجه قرار گرفت. با این حال یک استاد دانشگاه اصلی ترین عامل موفقیت کره جنوبی و دستیابی این کشور به بازارهای صادراتی را در گرو توجه دولت به تولیدات صادرات محور می داند.

هیون هون لی می گوید کره جنوبی یکی از مستعمره های ژاپن تاسال 1945 بود که از جمله فقیرترین کشورهای آسیای شرقی به شمار می رفت. کره جنوبی بخشی از یک سرزمین پهناور بود که در سال 1953 با جنگ داخلی به دو بخش شمالی و جنوبی تقسیم شد. در حالی که در آن زمان تولید ناخالص داخلی کمتر از یکصد دلار بود ولی از سال 1962 دوره تحول اقتصادی در این کشور آغاز شد. این کشور طی 50 سال توانست سرانه تولید ناخالص داخلی خود را به 22 هزار دلار در سال برساند. در حالیکه حجم تجارت این کشور به یک هزار میلیارد دلار رسید و این کشور را جزء 10 کشور برتر اقتصادی جهان قرار داد.

وی می افزاید نخستین برنامه پنج ساله اقتصادی کره از سال 1962 آغاز شد که در آن اولویت اصلی رشد سریع اقتصادی بر اساس استراتژی تولید صنعتی بر مبنای صادرات بود. در این برنامه ایجاد یک بازار مهم اقتصادی همراه با پشتیبانی قوی دولت از بخش خصوصی مورد تاکید قرار گرفت، در سالهای آغازین رشد اقتصادی نه پول وسرمایه چندانی در کشور وجود نداشت ولی دولت به توسعه سرمایه انسانی در اقتصاد توجه ویژه ای نشان داد.

کسری تجاری بهانه حمایت نکردن نشد

این اقتصاددان تصریح می کند استقراض پول از کشورهای خارجی و ورود ماشین آلات صنعتی به روز و مواد اولیه مورد نیاز تولید نخستین گام های کره جنوبی برای حرکت به سمت توسعه اقتصادی بود. در حالی که تامین منابع خارجی برای خرید ماشین آلات با حمایت دولت و از طریق بخش خصوصی صورت گرفت و دولت نقش حمایت کننده بخش خصوصی در این فرایند را بر عهده گرفت. در زمانی که دولت در سالهایی با کسری تجاری روبرو بود، ورود ماشین آلات و مواد اولیه متوقف نشد و دولت با تمام توان از بنگاههای اقتصادی حمایت کرد.

 از نگاه این استاد اقتصاد شرکت های بزرگ سامسونگ، ال.جی و هیوندای مولد تفکر حمایتی دولت کره است. با این رویکرد دولت حمایت از صادرات تولیدکنندگان را به شکلی حمایتی و موثر دنبال کرد، که سبب شد صادرات این شرکت ها هر روز بیشتر شود. تمرکز دولت در حمایت از تولیدات الکترونیک ،فولاد و ماشین آلات سبک و سنگین بخش خصوصی در طول دوران توسعه کره جنوبی همواره با آهنگی افزایشی دنبال شده است. به طوری که سهم صادرات صنعتی کره از 7 درصد 1960 به 80 درصد 2012 رسید.

روسای جمهور در یک مسیر

هیون هون لی معتقد است یکی از دلایل استمرار رشد بخش تولید و صنایع کره جنوبی رهبری قوی و تعهد اصلی روسای جمهور این کشور در حفظ استراتژی توسعه اقتصادی است. وی می گوید نقش دولت در حمایت از تولید و بنگاه های خصوصی به این شکل است که دولت به کمک قدرت خود مولفه های اقتصاد آزاد را نهادینه کرد و به تدریج دخالت خود را در اقتصاد کمتر کرد و خصوصی سازی را تقویت کرد.

وی تاکید می کند برون گرایی اقتصاد در این کشور اهمیت خاصی را پیدا کرد و توجه به سرمایه انسانی نیز در این راستا مورد تاکید قرار گرفت. توجه به آموزش مردم و به روز نگه داشتن آنان در عرصه های مختلف را قابل توجه است. همین هم سبب شده است که کره جزء کشورهای قرار بگیرد که دارای نرخ بالای باسوادی است.

مراقبت از بخش خصوصی

وون جون کیم، استاد اقتصاد در یکی از دانشگاه های کره جنوبی هم می گوید سیاست اصلی دولت کره حمایت از شرکت های بزرگ اقتصادی و جلوگیری از اتخاذ تصمیمات ریسکی و خطرناک از سوی این شرکت هاست. در همین حال دولت تلاش دارد تا بخش خصوصی کالای با کیفیت تولید کند. دولت به دنبال این است که صنایع بزرگ کار غیر معمول در قبال شرکت های کوچک انجام ندهند ‏و به موقع از انحراف شرکت های بزرگ نسبت به شرکت های کوچک جلوگیری کند.‏

وی می افزاید یکی از وظایف مهم دولت کره ایجاد ذخایر منابع مالی برای بخش خصوصی است. در همین مسیر کاهش نرخ بهره و تامین مالی آسان برای بخش خصوصی از رویکردهای دولت برای تامین مالی از منابع داخلی است. کره در ابتدا کشوری فقیر و بی پولی بود و نقش دولت پررنگ ولی به مرور زمان با ایجاد صندوق ذخیره ارزی توانست تامین مالی بخش خصوصی را انجام دهد.