فلسطین و قدس در آن هنگام بخشی از بلاد عربی و جزئی از امپراتوری عثمانی به شمار می رفت و علیرغم تلاش «تئودور هرتزل» پدر و بنیانگذار جنبش صهیونیسم برای خریدن زمین های فلسطین از سلطان عثمانی «عبدالحمید»، مخالفت وی مانع از آن شد تا صهیونیسم بتواند در اواخر قرن نوزدهم در فلسطین ، خانه کند. از این رو صهیونیسم با وارد شدن از دری دیگر ، موج منظم و سازمان یافته ای از یهودیان جهان و بویژه اروپائی ها را با سازماندهی آژانس بیت المللی یهود، روانه قدس و فلسطین کرد. نخستین محله ویژه اسکان یهودیان در بیت المقدس در اواخر قرن نوزدهم از سوی  «موشه فونتفیوری» Feon te feory، میلونر یهودی بنا شد.

این میلیونر صهیونیست با توسل به نیرنگ توانسته بود قطعه زمین با ارزشی را در بیت المقدس به بهانه ساخت بیمارستان ، از دولت عثمانی خریداری کند . اما این قطعه زمین بعدها به جای احداث بیمارستان ، به نخستین محله صهیونیست های تازه وارد در بیت المقدس مبدل شد.

هرچند صهیونیسم از ابتدای اعلام موجودیت در شهر بال سوئیس به دنبال حامی قدرتمندی بود که بتواند اهداف بلندپروازانه این جریان صرفا سیاسی را تحقق بخشد ، اما در دهه‌های نخست پیدایی تشکل صهیونیسم، این هدف محقق نشد؛ تا اینکه با آغاز دوران سیاه قیمومیت 30 ساله دولت انگلستان بر فلسطین در فاصله سالهای 1918 تا 1948 (زمان اشغال فلسطین) ، پیوند صهیونیسم و امپریالیسم بریتانیا ، کلید خورد .

رهبران صهیونیسم در فاصله این سه دهه ، روند صهیونیستی کردن چهره قدس و فلسطین را آغاز و شتاب بخشیدند . آنها سالها توانستند با خرید زمین های فلسطین و بویژه بیت المقدس و حومه آن ، مهاجران یهود را در این مناطق خریداری شده اسکان دهند .

در این سالها ، ژنرال های انگلیسی ، مدیریت پی ریزی بافت جدید بیت المقدس را با کمک مهندسان انگلیسی بر عهده گرفتند . در سال 1918 یک سال پس از صدور اعلامیه "بالفور" وزیر خارجه انگلیس که تشکیل کشور یهود در فلسطین را وعده داد ، مهندس انگلیسی« ماکلین» Maclin ،نقشه بافت شهر بیت المقدس را برای احداث محله های صهیونیستی با تقسیم به 3 منطقه ارائه داد.

در این نقشه، بیت المقدس به قدس شرقی ، قدس غربی و شهر قدیمی و دروازه ‌های مسجدالاقصی و اماکن تاریخی تقسیم می‌شد. این نقشه بعدها به عنوان الگویی برای زمامداران اسرائیل پس از جنگ ژوئن سال 1967 به کار گرفته شد.

به موازات طرح های ساخت و ساز در بیت المقدس و دیگر مناطق فلسطین ، آژانس جهانی صهیونیسم نیز با کمک فرماندهان انگلیسی حاکم بر فلسطین، با اعمال سیاست‌های تشویقی ، یهودیان را جهان را برای مهاجرت به فلسطین و اسکان در شهر انبیا بیت المقدس ، ترغیب می‌کردند.

با اشغال فلسطین و اعلام موجودیت کیان غاصب اسرائیل در فلسطین و وقوع نخستین جنگ اعراب و اسرائیل در سال 1948 ، ارتش های کشورهای عربی توانستند کرانه باختری ، نوار غزه و شرق بیت المقدس را که شامل محله قدیمی بود از یوغ اشغالگران آزاد نمایند .در این هنگام بیت المقدس به دو پاره تقسیم شد و بخش غربی آن تحت اشغال و کنترل اسرائیل قرار گرفت و شرق آن در به اداره اوقاف کشور اردن سپرده شد .

«دیوید بن گوریون» اولین نخست وزیر رژیم صهیونیستی در سال 1949 در اولین سالگرد اشغال فلسطین و تشکیل اسرائیل طی یک سخنرانی اعلام کرد :  شرق و غرب بیت المقدس جزء جدانشدنی اسرائیل است و اسرائیل بدون قدس معنا و مفهومی ندارد .

با اجرای پروژه پاکسازی قومی و اعمال سیاست‌های رعب و وحشت و عملیات تروریستی گروه های ترور صهیونیستی، در سال نخست اشغال فلسطین ، 80 هزار فلسطینی از بیت المقدس و روستاهای اطراف آن رانده و بی خانمان شدند.

در 13 دسامبر سال 1949، رژیم صهیونیستی بیت المقدس را به عنوان پایتخت اسرائیل اعلام کرد. در فاصله سال های 1948 تا 1967 که جنگ ژوئن به وقوع پیوست نیز دولت های رژیم صهیونیستی ساختمان های پارلمان / کنیست / ، موزه ، نخست وزیری و سندیکای کارگری اسرائیل «هستادروت» را به قدس غربی منتقل کردند .
جسد تئودور هرتزل بنیانگذار جنبش صهیونیسم در سال 1950 به قدس غربی انتقال یافت و به این ترتیب تا سال 1967 و وقوع جنگ 6 روزه ژوئن ، رژیم صهیونیستی با سیاست تغییر ساختار جمعیتی و جغرافیایی قدس غربی ، نخست : با بیرون راندن فلسطینی‌ها و یا با کشتار آنان و اسکان صهیونیست‌ها در خانه‌های فلسطینیان ، چهره جمعیتی غرب بیت المقدس را به کلی تغییر داد و دوم با احداث بناهای جدید و تغییر نام محله ، خیابان‌ها و کوچه‌های بیت المقدس غربی ، تمامی آثار این بخش از قدس را نابود و منهدم ساخت.

طی 19 سال نخست اشغال فلسطین به موازات مهاجرت یهودیان به بیت المقدس و کل فلسطین ، برنامه احداث ساختمان‌ها ، انجام امور تجاری ، توسعه محله‌ها و مراکز سیاسی – امنیتی ، فرهنگی و دینی و اجتماعی رژیم صهیونیستی با حمایت دولت‌های اسرائیل ، روند شتاب زده ای به خود گرفت .به گونه‌ای که دیگر هیچ فلسطینی در صورت بازگشت ، قادر به شناسایی خانه و محله اش در قدس غربی نبود . در حالیکه شرق بیت المقدس که اکنون به شکلی جدا بیت المقدس شرقی خوانده می شد کماکان با حفظ بافت سنتی و محله های قدیمی ، تحت اداره وزارت اوقاف اردن قرار داشت .

بی تردید وجود اماکن تاریخی و مقدس در بیت المقدس شرقی ، نمادی گویا از قدمت و پیشینه قدس و فلسطین ، انهم در کنار قدس غربی اشغالی با ساختارهای صهیونیستی آن به شمار می‌رفت و برای مقامات صهیونیست غیر قابل تحمل بود .

مسجد تاریخی الاقصی با قدمت بیش از هزار سال، مسجد قبه الصخره، کلیسای قیامت، محراب ذکریا، دیوار براق و دروازه های چهارده گانه، به عنوان واقعیت مسلم و زنده تاریخی، از یک سو بیانگر هویت قدس و فلسطین بود و از سوی دیگر افشاگر بی هویتی اسرائیل و اشغالی بودن این شهر مقدس به شمار می‌رفت. 
از این رو بنیانگذاران رژیم صهیونیستی از همان اغاز اشغال قدس غربی، رویای انضمام دو بخش غربی و شرقی بیت المقدس را در سر می‌پروراندند تا با یکپارچه کردن قدس به عنوان پایتخت خود ، هیچ آثاری که بیانگر هویت تاریخی آن باشد را باقی نگذارند.

در چنین شرایطی جنگ افروزی 6 روزه ژوئن در سال 1967 توسط رژیم صهیونیستی به وقوع پیوست تا اسرائیل با اشغال قدس شرقی و گره زدن سرنوشت آن به قدس غربی ، نقشه‌ای را که جنبش صهیونیسم و استعمار انگلیس در دهه 1920 برای قدس و فلسطین طراحی کرده بودند ، اینک مو به مو به اجرا در آورد.

از این هنگام ، پروژه‌های ژنرال‌های اسرائیلی ، آباابان ، موشه دایان ، پروژه های شهرکسازی در قدس و مناطق اشغالی سال 1967 آغاز می‌شود تا قدس اشغالی از درون و بیرون در محاصره شهرک‌ها واقع شود و با اسکان مهاجران صهیونیست تازه وارد ، فرهنگ قدس و ساختار جغرافیایی و اجتماعی آن، تحت تاثیر مهاجران مهاجم تازه وارد، کمرنگ و به تدریج نابود شود.