به گزارش فارس، با آنکه از همان آغاز نگرانی بسیاری از آنان تاثیرگذاری انقلاب اسلامی در رویدادهای منطقه خاورمیانه و جنبشهای مردمی بود.با بررسی شرایط پیروزی انقلاب ایران در سال 1357 به رهبری امام خمینی(ره) می توان به اهمیت این رویداد پی برد.
انقلاب ایران در شرایطی به پیروزی رسید که اردوگاه شرق و غرب تنها دو پایگاه جریانهای سیاسی و مبارز منطقه به شمار می رفتند و کشورهای عربی نیز برای مقابله با آمریکا و اسراییل باید به همین الگوی شرق می پیوستند.
براساس همین رویکرد، جنبشهای مردمی با پسوندهای ملی گرایی ایجاد شد. اما این الگوی مبارزه در پی شکست ارتشهای عربی در جنگ 6 روزه و نیز ناتوانی در برخورد با چالشهای کشورهای عربی دچار ناامیدی و سرخوردگی شد.
این سرخوردگی تا آنجا بود که تمامی مفهوم های ملی گرایی یکباره رنگ باخت و بر اثر نبود یک الگوی مشخص برای ادامه مبارزه، فضای سیاسی منطقه به سمت عادی سازی روابط با تل آویو پیش رفت.
نداشتن الگوی یکپارچه برای پیشبرد اهداف مبارزه و نیز نبود راهبرد روشن، از مهمترین چالشهای جنبشهای مردمی آن زمان بویژه در فلسطین به شمار می رفت.
نهضت اسلامی امام خمینی(ره) در چنین شرایطی پیروز شد؛ در شرایطی که ارتش صهیونیستی، اسطوره شکست ناپذیری در منطقه و کشورهای عربی به شمار می رفت، حکومت پادشاهی ایران، نقش ژاندارم آمریکا در منطقه را ایفا می کرد و اعراب سرخورده از شکست پان عربیسم، مسیر سازش را می پیمودند.
انقلابی فراگیر و برون مرزی
تعریفی که امام خمینی(ره) از انقلاب ایران به افکار عمومی جهان ارایه دادند، تعریفی متفاوت از آنچه بود که در ادبیات سیاسی جهان وجود داشت. مفهومی که انقلاب را یک تحول درون مرزی و اجتماعی به منظور دستیابی به دستاوردهای اقتصادی می دانست، درباره انقلاب ایران مصداقی نداشت.این موضوع، نگرانی غربی ها را برانگیخت و تمامی تلاشها و برنامه ریزی ها برای تهدید ایران به دلیل همین اهمیت و تاثیرگذاری بود.
از همین زمان بود که واژه «ایران هراسی» ایجاد شد تا جای تاثیرگذاری انقلاب را بگیرد. به عبارتی غربی ها از تاثیر انقلاب ایران به عنوان «ایران هراسی» تبلیغ می کردند. به طورکلی، غرب با مفهوم و اساس جهان شمول اندیشه های امام خمینی(ره) مشکل داشت و اگر قرار بود این انقلاب در درون مرزهای ایران باقی بماند، هیچ تهدیدی تاکنون علیه ایران وجود نداشت و شاید هم غرب در پیشبرد آن کمک می کرد. تحلیلگران غربی پیش از پیروزی انقلاب به این تاثیرگذاری پی برده بودند. نکته مهم اینکه مبارزات امام(ره) تنها در زمینه داخلی نبود و پیش از پیروزی دو مفهوم مبارزه با شاه و استکبار و بویژه اسراییل در تمامی تفکرات مبارزاتی ایشان به چشم می خورد.
ایجاد جنبشهای اسلامی در منطقه
پس از انقلاب اسلامی ایران و بنیانگذاری جمهوری اسلامی به دست امام راحل(ره) بود که جنبشهای ملی گرا جای خود را به جنبشهای مردمی- اسلامی و نهضتهای مقاومت دادند و جنبشهای مبارز با پسوند اسلامی ایجاد شد. این یک واقعیت انکارنشدنی است که انقلاب ایران به رهبری امام خمینی(ره) الگویی بی نظیر و مهم برای آینده سیاسی ملتهایی بود که در نتیجه نداشتن یک الگو دچار سرگردانی شده بودند. فضای سیاسی منطقه نیز به سمت عادی سازی روابط با رژیم صهیونیستی پیش می رفت که انگیزه های سیاسی چون وابستگی رهبران عرب به آمریکا و کمکهای نظامی و غیرنظامی به برخی کشورهای عربی اردن و مصر در ورای آن نهفته بود.
در آن زمان تنها الگوی مبارزه، اعتماد به احساسات قومیت گرایی و ناسیونالیسم عربی بود که آن هم در 6 روز، دیوارهایش فروریخت و به آوار بدل شد. پس از انقلاب اسلامی ایران به رهبری امام خمینی(ره) و جلوه عملی اندیشه های ایشان بود که افقی جدید از امید و خودباوری در بین ملتهای عربی ایجاد گردید. درست همین زمان بود که «انور سادات» رئیس جمهور مصر ترور شد و این کشور به اردوگاه رژیم صهیونیستی پیوست و قرارداد «کمپ دیوید» را امضا کرد. در همین شرایط جنبشهای مبارز با پسوند اسلامی در منطقه حضور یافتند و جنبش جهاد اسلامی و مقاومت اسلامی فلسطین، حماس، به وجود آمد.
تحقق پیش بینی امام خمینی(ره)
آنچه امروز در منطقه می گذرد، دستاورد و نتیجه سه دهه انقلاب ایران و تجلی آرمانها و رهنمودهای امام خمینی(ره) نه تنها برای ملت ایران که برای همه مسلمانان جهان است. حکومتها و دیکتاتورهای سازشکار عرب و همپیمانان رژیم صهیونیستی به دست ملتها سرنگون شده و پای میز محاکمه کشیده شده اند و یا آوار باقی مانده های نظام کهنه قدرت در منطقه هستند و یا اجسادشان زیر خاک مدفون شده است. امروز ملتهای آزادیخواه مسلمان در خاورمیانه و شمال آفریقا یا گامهای آخر انقلاب را بر می دارند و یا برای ایجاد یک ساختار سیاسی مردم سالار و مبتنی بر باورهای دینی و اسلامی شان و عقب راندن سکولارها ولیبرالها در جبهه جریانهای اسلامگرا، مبارزه و مشق دموکراسی می کنند.
