به گزارش تسنیم، کتاب «آداب روزه‌داری، احوال روزه‌داران» شامل گزیده‌ای از مجموعه توصیه‌ها، نصایح، مواعظ و تحلیل‌های رهبر انقلاب، یکی از بهترین نمونه‌ها در تبیین دقایق و ظرائف معارف ماه رمضان است که در فرازهایی از بیانات معظّمٌ له در ماه‌های رمضان سال‌های 1369 تا 1390 ارائه شده است. در این اثر که به اهتمام علیرضا مختارپور قهرودی تدوین و از سوی انتشارات انقلاب اسلامی منتشر شده، ضمن حفظ ترتیب زمانی بیانات معظّمٌ له، برای دسترسی آسان‌تر علاقه‌مندان به محورهای مباحث، فهرستی جامع از کلیدها و موضوعات متعدد مندرج در این مجموعه ارائه شده است.

اینک به مناسبت فرا رسیدن ماه مبارک رمضان، به بیاناتی از رهبر معظم انقلاب اسلامی در این باره اشاره می‌شود:

* رمضان؛ قطعه‌ای از بهشت

ماه رمضان از یک جنبه‌ی دیگر، در خور یک توجه اکید است که من درباره‌ی این قضیه، چند کلمه‌ای می‌خواستم عرض کنم. اگرچه این مطلب برای شما تازه نیست، حرف‌هایی است که شما خودتان، آنها را به مردم می‌گویید و برای شما روشن است، اما به عنوان تذکر برای هر کسی که بشنود عرض می‌شود. ماه رمضان در هر سال قطعه‌ای از بهشت است که خدا در جهنم سوزان دنیای مادی ما آن را وارد می‌کند و به ما فرصت می‌دهد که خودمان را بر سر این سفره‌ی الهی در این ماه، وارد بهشت کنیم. بعضی همان سی‌ روز را وارد بهشت می‌شوند. بعضی به برکت آن سی روز، همه سال را و بعضی همه‌ی عمر را. بعضی هم از کنار آن، غافل عبور می‌کنند که مایه تاسف و خسران است. حالا برای خودشان که هیچ، هر کس که ببیند این موجود انسانی، با این همه استعداد و توانایی عروج و تکامل، از چنین سفره‌ی با عظمتی استفاده نکند، حق دارد که متاسف شود، این ماه رمضان است، ضیافت‌الله است، ماه لیلهالقدر است.

از بس اینها را تکرار کرده‌ایم و شنیده‌ایم و گفته‌ایم، برایمان عادی شده است. انسانی به کمال راه پیدا می‌کند که از بین همین چیزهای تکراری، حقایق را پیدا کند. علم مادی نیز همین طور است. همه در مدت عمرشان دیده‌اند که وقتی سیب از درخت جدا می‌شود، به طرف زمین می‌افتد. دیگر از این کار عادی‌تر، چیزی در دنیا هست؟! اما یک نفر متوجه شد که این یک پدیده است؛ چرا سیب پایین می‌آید؟ چرا از درخت که جدا می‌شود بالا نمی‌رود؟ آن وقت نیروی جاذبه کشف و یک باب جدید در دانش بشری باز شد، همه‌ی این چیزهای مادی زندگی ما از این قبیل است.

قرآن را ملاحظه کنید: «اَفَلَا یَنظُرُونَ اِلَی الْاِبِلِ کَیْفَ خُلِقَتْ» برای عرب شترسوار چیزی عادی‌تر از شتر هست؟! انسان را به آن ابل متوجه می‌‌کند. ما باید به این پدیده‌های الهی که دور و بر ماست، توجه کنیم. یکی از آنها، همین ماه رمضان است، این ضیافت الله چیز کمی نیست. شنیده‌ایم «ضیافت‌الله» میهمانی است! آن هم میهمانی‌ای که میزبان آن، خدای عظیم، علیم، کریم و قدیر است که سراسر آفرینش، در قبضه‌ی قدرت اوست. «فَهِیَ بِمَشِیَّتِکَ دُونَ قَوْلِکَ مُوْتَمِرَهٌ»، این ضیافت الهی است؛ این هم ما که دعوت شده‌ایم: «دُعیتم فیه الی ضیافه الله» از این باید استفاده کرد. استفاده از این به چیست؟ به همین چیزهایی که در اختیار ما گذاشته‌اند: همین روزه، همین نماز، همین نوافل، همین دعا، همین ذکر، همین توجه، همین خشوع و همین تضرع. اگر وارد این میدان شویم و ما معممین سعی کنیم مخاطبان خودمان را هم وارد این میدان کنیم، این کشور تبدیل به یک منطقه بهشت خواهد شد. دنیا و آخرت درست خواهد شد، «وَ لَوْ اَنَّ اَهْلَ الْقُرَیٰ آمَنُوا وَ اتَّقَوْا لَفَتَحْنَا عَلَیْهِم بَرَکَاتٍ مِّنَ السَّمَاءِ وَ الْاَرْضِ» اینها وعده‌ی الهی است، اینها مبالغه و اغراق‌گویی نیست. خدای متعال، برکات زمین و آسمان را بر مردم با تقوا مفتوج خواهد کرد. تقوا هم به همین است.

* تقوا؛ هدف تام و تمام رمضان

از بزرگ‌ترین اهداف روزه‌ی ماه رمضان یا شاید بشود به یک معنا گفت: تمام هدف تقواست «لَعَلَّکُمْ تَتَّقُونَ» و این دست ماست. مردم باید هر کدام خودشان و اگر بتوانند دیگران را اصلاح کند، این مخصوص معممین نیست، اما علما، روحانیون، خطبا و وعاظ آمادگی دارند. خداوند متعال به آنها این بیان، این امکان، این ذهن، این موقعیت اجتماعی و این لباس را داده است؛ و ما باید از آن استفاده کنیم. از جمله چیزهایی که در این ماه رمضان عادی است این عبارت صریح خدای متعال است که «لَیْلَهُ الْقَدْرِ خَیْرٌ مِنْ اَلْفِ شَهْرٍ، تَنَزَّلُ الْمَلَائِکَهُ وَالرُّوحُ فِیهَا بِاِذْنِ رَبِّهِمْ مِنْ کُلِّ اَمْرٍ، سَلَامٌ هِیَ حَتَّی مَطْلَعِ الْفَجْرِ» یک شب تا صبح مظهر سلام الهی است. همان سلام «سَلامٌ قَوْلاً مِنْ رَبّ رَحِیم» که مخصوص مومنان، اهل بهشت و بندگان خالص خداست. این، در اختیار ماست که استفاده کنیم. این، آن کلمه‌ای است که من می‌خواهم در باب ماه رمضان عرض کنم. این، کلید اصلاح همه‌ی امورات است؛ و از اینجا شروع می‌شود، کما این که اصل انقلاب از این‌جا شروع شد: از مسجد و دین و تقوا. اگر به امام بزرگوار نگاه کنید، بیشتر معلوم می‌شود که پایه و قاعده‌ی اصلی این حرکت عظیم، تقوا بود، اما، مظهر تقوا و توجه و معرفت و عمل برای خدا و اخلاص بود. اگر این نبود، نمی‌شد، اگر امام آن‌قدر خوب و اهل معنا و معرفت نبود، این کار به این‌جا نمی‌رسید. این مقده‌ای برای اصلاح است.

در دیدار جمعی از روحانیون – 72/11/17