آیه ای در قرآن وجود دارد که هر کسی را رهینِ کرده های خود می داند. "کُلُّ نَفْسٍ بِما کَسَبَتْ رَهِینَهٌ"(المدّثر/38). معنایِ سر راستِ آیه این است که کسی را در گورِ کس دیگر نمی خوابانند، و ذهنیات و کرده های ترامپ را به حسابِ مَنویات و سیاست هایِ دکتر ظریف نمی نویسند.

ظریف، هاله بین و رمّال نیست که تله کینِسیس ( فنّ جابجایی اشیاء از راه دور و از طریق تله پاتی) بلد باشد و نورون های مغز ترامپ را از این سوی کُره جابه جا کند! مثلاً به ظریف چه مربوط که پارانوئیدی مثل ترامپ یک شبه تصمیم می گیرد از یونسکو بیرون برود؟! ضمن آن که بیرون رفتن ترامپ از یونسکو نه به معنی بیرون رفتن دائمِ آمریکا از آن سازمان است ( چرا که احتمال دارد دو سالِ دیگر فرد دیگری خط خطی هایش را روی کاغذ معاهدات بنشاند و آمریکا را به دامانِ یونسکو برگرداند )، و نه یونسکو از به رسمیت شناختنِ فلسطین دست کشیده و مثلاً چُغازنبیلِ ما را به سودِ اسرائیل به حراج گذاشته ! حالِ ما و ترامپ و برجام هم همین است.

عزیزانی در داخلِ کشور چهارشنبه سوری راه انداخته اند و در فردایِ سه شنبه ای که ترامپ از برجام پا پس کشیده، روی آتش به پرشِ ارتفاع مشغولند. به نظرم این چهارشنبه سوریِ "بهاری" با تمایلاتِ "مارکسیستی" این عدّه ربط دارد که اقتصاد را زیربنا می دانست و همه چیز را با متر و مکیالِ ارز می سنجید.

دلواپس گرامی و آتش افروز محترم !

اگر ظریف و روحانی نبودند که جنابعالی و کلّ ملّت شریف ایران در ذیل بند هفتم منشور سازمان ملل جا خوش کرده بودید و در انتظارِ ساعت صفرِ حمله جهانی لحظه شماری می کردید. برجام اگرچه اسرائیل را از بلند پروازی هایِ جاهلانه اش منصرف نکرده، امّا دستکم اروپا و آسیا و آمریکای لاتین و اقیانوسیه را از پشت توپ و تانک و مسلسلشان به کناری کشانده. کیهان که این روزها در دلش قند آب می شود ، برود امثالِ [...] را عَلَم کند که به همراه [...] رجزِ جنگ می خواندند، بی آن که ملزومات آن را که همپیمان و شریک اقتصادی ست به داخلِ کشور راه داده باشند. شریکِ اقتصادی و مدیرِ بازاریابی به کشور ما حمله نمی کند. حمله زمانی ست که منافعِ ما و جهان در دو سمتِ دیوارِ بلندِ بی اعتمادی قرار گیرد. این را حتّی من که فیلسوف و دین پژوهم می دانم، چه رسد به نخبه هایِ علومِ سیاسیِ جهان که مبادلاتِ اقتصادی را بزرگترین مانع جنگ و تحریم و نزاع و نِقار به شمار می آرند.

الغرض، خروجِ ترامپ از برجام پایانِ دنیا نیست. یکسالِ دیگر رقابت هایِ ریاست جمهوری آمریکا آغاز می شود، و اگر ما عاقل باشیم از فرصتِ لابی گریِ رسانه ای به سود خود بهره می جوئیم. نه آن که میدان را چنان خالی کنیم که ریاست جمهوری دو سر ماجرا (اینجا و آنجا) به دست کسانی بیفتد که شب و روز استند آپ کمدیِ نتانیاهویی راه می اندازند، یا بدلِ داعشی ها را سوار اسب می کنند و در شویی تبلیغاتی به پردیسِ کوروش می فرستند تا مگر شمشیرِ دامِکلوسِ جنگ هماره بر فرازِ سرمان آویزان باشد! که تنها در این صورت است که ظریف به جایِ سرودِ فتح فاتحه می خواند.