اول ماه مه, روز جهانی کارگر بود. جا دارد قبل از هرسخن, این روز را از صمیم قلب به تمام زحمتکشان شهر و روستا که با دست و فکر خود سازندگان واقعی امروز و فردای ایران اند, تبریک بگوئیم.

در یک سال ابتدای انقلاب (که بهرجهت فضای آزادتری برای فعالیت گروهای سیاسی وجود داشت) بین تمام گروه های سیاسی و مذهبی ( از جمله گروه های لائیک), رقابت جانانه ای بر سر انحصار "حق" طرفداری از طبقه کارگر وجود داشت. بزودی . . . با "جمع و جور" شدن تقریبا تمام آن گروه ها (که هر یک تا اندازه ای در انقلاب بهمن مشارکت داشتند), پرونده آن کش و واکش هم بکلی بسته شد.

در آن سال های "طرفداری" , بسیاری از مدیران برجسته نظام بسیار کوشیدند تا "روز کارگر" از اول ماه مه با مناسبتی مذهبی جابجا شود که به هرجهت به نتیجه ای نرسید. دفاع از موجودیت " اول ماه مه " نیازمند مطالعه و تحلیل جدی است که البته موضوع این گفتار نیست. جالب است که در رژیم پهلوی نیز تلاش های معینی برای جابجا کردن این روز صورت گرفت که آن هم بی نتیجه بود. [...]

در فاصله سال های 60 تاکنون بجز کوشش های رسمی برای ممانعت از برگزاری مراسم گسترده و درخور این روز (از جمله راهپیمائی های آزاد), یاد "روز کارگر" نزد اغلب آن شخصیت ها و گروه های سیاسی پیشگفته نیز محجور افتاد. اما در یکی دو سال اخیر, با بالا گرفتن حجم اعتراضات کارگری باز هم شاهد بازگشت موج " طرفداری" از طبقه کارگر هستیم که این بار طیف بسیار وسیعی از جناح های رقیب در قدرت تا اپوزیسیون داخل و خارج و حتی دولت های غربی ( بویژه آمریکا ) را نیز شامل می شود.

بهره برداری ( یا سوءاستفاده ) سیاسی از درخواست ها و اعتراضات جوانان, دانشجویان, زنان, اقلیت های قومی و مذهبی و . . . طبقه کارگر البته موضوع تازه ای نیست. گروه های مدنی, سندیکاهای کارگری و . . . نیز همواره کوشیده اند برای پیشبرد اهداف صنفی یا سیاسی خود از ظرفیت های موجود در دیگر احزاب, گروه های سیاسی و حتی نهاد های رسمی حداکثر استفاده را بنمایند.

تلاش و مبارزه در زندگی شخصی یا گروهی, نه جای خود بزرگ بینی و نه گلایه و مجامله و ساده انگاری نیست. اما تجربه و تاریخ نشان داده آنکه تنها به امید همسایه می ماند, شب را گرسنه خواهد خفت!