محصول آمریکا، 2018
امتیاز: 7.2 از 10
ژانر: تاریخی، زندگینامه
زمان: 116 دقیقه
نویسندگان: لیز هانا و جاش سینگر
کارگردان: استیون اسپیلبرگ

بازیگران: مریل استریپ، تام هنکس، باب ادنکرک، سارا پولسون، تریسی لتس، بروس گرینوود، متیو ریس، برادلی ویتفورد

ماجرای فیلم: سال 1971 است. محققی به نام دانیل السبرگ (متیو ریس) که در جریان تحقیقات مربوط به جنگ ویتنام شرکت داشته است، پس از آن که متوجه امتناع وزیر امور خارجه رابرت مک‌نامارا (بروس گرینوود) از انتشار واقعیت‌های دخالت آمریکا در این جنگ می‌شود، تصمیم می‌گیرد اسناد این تحقیق را منتشر کند. او ابتدا روزنامه‌ی نیویورک تایمز را برای این افشاگری انتخاب می‌کند و بخشی اندک از اسناد را به این روزنامه می‌سپارد اما پس از انتشار این اسناد، دولت نیکسون به جرم اقدام علیه امنیت آمریکا، علیه نیویورک تایکز اقامه‌ی دعوا می‌کنند. السبرگ برای ادامه‌ی انتشار این اسناد به روزنامه‌ی واشینگتن پست و یکی از روزنامه‌نگاران آن به نام بن باگدیکیان (باب ادنکرک) متوسل می‌شود. رییس واشینگتن پست زنی است به نام کاترین گراهام (مریل استریپ) و سردبیر آن هم یک روزنامه‌نگار ماجراجوست به نام بن برادلی (تام هنکس). اما مشکل اینجاست که از یک سو واشینگتن پست یک روزنامه‌ی محلی است که به تازگی وارد بورس شده و ریسک انتشار این اسناد بسیار بالاست و از سوی دیگر نیز کاترین زنی است فاقد اعتماد به نفس که دائم از سوی همکاران مرد خود تحت فشار قرار دارد.

نقدی کوتاه: «پست» را استیون اسپیلبرگ کارگردانی کرده است که بیشتر شهرتش را مدیون ساخت فیلم‌های علمی_تخیلی همچون «برخورد نزدیک از نوع سوم» و «ای. تی.» و «پارک ژوراسیک» و «ایندیانا جونز» بوده است، اما در کنار این آثار گرایشی به ساخت فیلم‌هایی دارد که در آن‌ها وقایع تاریخی دستمایه‌ای می‌شوند برای نشان دادن نقش انسان‌ها در مواجهه با وضعیت‌های بحرانی و کمک آن‌ها به ساخت اجتماعی که عدالت و آزادی در آن از سوی قدرتمداران نقض نشود. در راس این فیلم‌ها می‌توان «فهرست شیندلر» و «پل جاسوس‌ها» و «نجات سرباز رایان» و نیز آخرین فیلم وی یعنی «پست» را نام برد.
خط داستانی: فیلم «پست» بر اساس روایت واقعی افشای پنهان‌کاری دولت‌های آمریکا در مورد حقایق جنگ ویتنام و نقش روزنامه‌ی واشینگتن پست در این افشاگری ساخته شده است. شخصیت‌های اصلی فیلم واقعی هستند. محور داستانی فیلم بیان نقش روزنامه‌ها و رسانه‌های جمعی در محدود کردن قدرت حاکمان و جلوگیری از تجاوز آنان به مصالح اجتماعی است. از این منظر می‌توان «پست» را همردیف آثاری چون «مردان پرزیدنت» و «اسپات‌لایت» دانست که در آن‌ها نیز روزنامه‌نگاران با به خطر انداختن خود و اعتبار حرفه‌ای‌شان در برابر زیاده‌خواهی صاحب‌منصبان متنفذ می‌ایستند و مضمون ناخودآگاه و پنهانی را که خودآگاه جامعه یعنی حکومت میل به پنهان کردن آن دارد، به سطح عمومی می‌آورد و در نهایت با این کار از شکل‌گیری عقده‌های سرکوفته‌ در سطح اجتماع جلوگیری می‌کند.

شخصیت: در روایت تصویری فیلم «پست» از اهمیت روزنامه‌نگاری، آن که در مرکز حوادث قرار دارد، شخصیت کاترین گراهام (با بازی درخشان مریل استریپ) رییس این روزنامه است که در جریان داستان از زنی با اعتماد نفس پایین که مدتهاست صلاحیت او در مورد گرداندن روزنامه از سوی مردان همکارش زیر سوال رفته است، به شخصیتی مستقل و شجاع و مدیر و البته ریسک‌پذیر تحول می‌یابد که می‌تواند الگویی برای زنان همدوره‌ی خودش باشد. به این جهت باید اقرار کرد که فیلم «پست» با وجود تمرکز بر روزنامه‌نگاری و اهمیت آن از پرداخت شخصیت و توجه به مسائل زنان در دهه‌ی هفتاد میلادی نیز غافل نمانده است. در کنار دو خط داستانی پیش‌گفته (اهمیت رسانه‌ها و پررنگ‌تر شدن نقش زنان در جهان مدرن) «پست» همچنین نمایشگر روند تبدیل یک روزنامه‌ی محلی به یک روزنامه‌ی سیاسی تاثیرگذار در سطح جهان نیز هست.

ریتم داستانی: با وجود محدویت‌های موضوعی فیلم از جهاتی مثل افشاگری یک روزنامه در مورد پنهان‌کاری دولت و فقدان حوادث آثار اکشن و حادثه‌ای در آن، فیلم «پست» از جهت داشتن یک ضرب‌آهنگ هیجان‌انگیز چیزی از یک اثر جنایی با اوج و فرود سرگرم‌کننده کم ندارد. به ویژه باید گفت در لحظاتی که مسئولان روزنامه از رییس تا سردبیر و تحریریه و کارمندان و حروف‌چینان آن، درگیر شک و ترس از انتشار اسناد محرمانه در روزنامه‌ی واشینگتن پست هستند، روند حوادث به گونه‌ای تنظیم و تصویر شده که انگار یک واقعه‌ی هول‌آور بزرگ در شرف رخ دادن است، اگرچه از جهت تاثیری که این رویداد در فضای سیاسی آمریکای نیکسون‌زده داشته است، ایجاد این هول و ولا در فیلم لازم بوده است.

فضاسازی: حلق یک فضای عینی از روزنامه‌نگاری دهه‌ی هفتاد یکی دیگر از مزایای اصلی فیلم «پست» است. به ویژه باید گفت که برای روزنامه‌نگاران قدیمی تماشای محیط دفتر یک روزنامه‌ی معتبر در حدود چهل سال پیش و دیدن حروف‌چینی در دستگاه چاپ سربی و دستگاه روزنامه‌تاکن و مشکلات انتشار اخبار در آن دوره لطف بیشتری دارد، ضمن آن‌که خبرنگاران جوان و موبایل به دست امروزی نیز با دیدن این فیلم از دستاوردهایی که تکنولوژی و دنیای اینترنت و شبکه‌های مجازی برای آنان به ارمغان آورده بیشتر آگاه خواهند شد. در هر حال دیدن «پست» چه به لحاظ مضمون و چه از جهت فرم برای تمامی روزنامه‌نگاران اعم از پیر و جوان بایسته است.