کلانشهر تهران با توجه به شرایط توپوگرافی و اقلیم آن همچنین تردد نزدیک به ۵ میلیون وسیله نقلیه و استقرار تعداد زیادی واحدهای صنعتی بزرگ و کوچک در آن یکی از هشت شهر بزرگ کشور است که آلودگی هوا در آن به یکی از مشکلات بزرگ فراروی مردم و مسوولان این شهر تبدیل شده است و در صورت نبود برنامه‌ریزی صحیح و اتخاذ راهکارهای کارشناسانه، می‌تواند اثرات جبران‌ناپذیری بر سلامت شهروندان و محیط زیست شهر به جای گذارد.
مهم‌ترین نکته در امر مدیریت کیفیت هوا اندازه گیری دقیق انواع آلایندهای هوا بر اساس استانداردهای بین المللی، منشایابی و تدوین راهکارهای مناسب برای کاهش آنها است.
هوای تنفسی انسان و موجودات دیگر در سطح زمین مخلوطی از گازهای نظیر نیتروژن (حدود ۷۸ درصد)، اکسیژن(۲۱دصد) و درصد کمی از گازهای دیگر در کنار بخار آب است. حضور برخی مواد دیگر در این میان حتی به صورت ناچیز می‌تواند برای جانداران و انسان مخاطره‌آمیز باشد. به همین علت از آن به عنوان آلودگی هوا یاد می‌شود.
براساس گزارش سال ۲۰۱۶ سازمان بانک جهانی، قرارگرفتن در معرض آلودگی‌ها چهارمین عامل منجر به مرگ درسراسر جهان بعداز چاقی، رژیم غذایی نامناسب و سیگار است. همچنین این گزارش نشان می‌دهد که آلودگی‌ها بیش از عواملی چون کم تحرکی، مصرف الکل و مواد مخدر و آلودگی آب منجربه مرگ و میر انسان‌ها می‌شود.
با توجه به خطرات جبران ناپذیر ناشی از آلودگی هوا بر ضرورت تحقیق و بررسی منابع تولید و میزان غلظت هر یک از آلاینده‌ها هوا تاکید می‌شود.
بر اساس گزارش آلودگی هوای تهران در سال ۹۵، آلاینده‌های هوا از نظر منشا و اثرات بهداشتی بسیار متعدد هستند و بررسی تمامی آنها عملا غیرممکن است بنابراین عموما گروهی از آلاینده‌ها به نام آلاینده‌های معیار شامل مونو اکسید کربن، ازن، ذرات معلق، دی اکسید نیتروژن و دی اکسید گوگرد، باتوجه به اثرات بهداشتی و گستردگی منابع انتشار آن در اندازه‌گیری‌های مداوم مورد مطالعه قرار می گیرند.
