آیت الله جنتی (گرچه دیر) در اقدامی شایسته و قابل تحسین از امامت جمعه ی تهران استعفا کرد و رهبر انقلاب نیز استعفای آیت الله را پذیرفت.

 واقعیت این است که تغییر و تحولات پرشتابی که جوامع انسانی را در خود گرفته است و بدنبال آن، تغییر نیازها و پرسش های فرهنگی و اجتماعی توده ها و بویژه نسل جوان، یکی از بنیادی ترین چالش هایی است که بی توجهی یا کم اعتنایی به آن، می تواند به افزایش ناهمزبانی و تعمیق فاصله میان حاکمان و آحاد جامعه و مآلا گسست ها و گسل هایی ویرانگر بینجامد.

یکی از مهمترین کارهایی که می تواند از این آفت ها جلوگیری کند، جدی گرفتن جریان گردش نخبگان و جابجایی افراد سالخورده (هم از نظر سنی و هم به لحاظ درک و تشخیص شرایط و تحلیل اجتماعی) با نیروهای تازه نفس و جوانی است که هم طراوت و شادابی و تحرک بالایی دارند و هم با زبان زمانه و نیازهای اجتماعی و پرسش های روز آشناتر اند و از پویایی و ورزیدگی شایسته ای برای یافتن پاسخ های پیشبرنده برخوردارند. (گرچه به این نکته ی مهم توجه دارم که صرفا سن شناسنامه ای افراد نباید ملاک تغییرات باشد. چرا که در میان انسان های پا به سن گذاشته، می توان کسانی را یافت که از نظر توان و قدرت تشخیص و تحلیل و زمان شناسی و فهم زبان و روان زمان و مکان، از هر جوانی جوان تراند و شاداب تر و با انگیزه تر و پیشروتر. اما چنین کسانی استثناءاند و جامعه بر قاعده استوار است نه بر استثناءها.)

 به هر روی، استعفای آیت الله جنتی از امامت جمعه ی تهران را باید به فال نیک گرفت و امیدوار بود که سایر امامان جمعه ای که از نظر شرایط سنی و زبان و زمان و فهم اجتماعی، فاصله هایی بعید با جامعه دارند، به آیت الله جنتی اقتدا کنند و راه را برای خدمت روحانیون جوان و زمان شناس و فاضل باز کنند.

 همچنین، باید امیدوار بود که وزیران و مدیران پا به سن گذاشته و خسته نیز از مناصب و پست های خود کنار بروند و یا کنار گذاشته شوند تا فضای تنفسی جدیدی در حوزه های مدیریتی کشور بوجود آید و جوانانی که صلاحیت و اهلیت لازم را دارند و بی گمان، شتاب دهنده هایی با برکت محسوب می شوند، فصل جدیدی از خدمت و تلاش را برای تعالی زیست و زندگی مردم و آفاق کشور رقم بزنند.