از زمان ساقط شدن هواپیمای سوخوی روسیه در استان ادلب  و حمله آمریکایی ها علیه ارتش سوریه برای گرفتن یکی از میدان های نفتی در دیر الزور، انتظار می رفت که روس ها با افزایش حملات به ادلب و غوطه ی شرقی دمشق به آمریکایی ها پاسخ دهند و با ساقط کردن جنگنده اف-16 اسرائیلی ، مانع اسرائیل از ادامه جنگ علیه مواضع ایران در نزدیکی دمشق و در مرز سوریه-لبنان-اسرائیل شوند.

ایران ، سوریه و رسانه های حزب الله در لبنان، همه آنها - آنها در یک جبهه قرار دارند - به این نتیجه رسیدند که سقوط این هواپیما یک پیروزی بزرگ است که باعث می شود همه حملات اسرائیل در 5 سال اخیر و ناتوانی دولت سوریه در پاسخ دهی به آنها فراموش گردد و این بشارت را می دهد که در جنگ آینده اسرائیل پیروز نخواهد شد.

اسرائیلی ها گفتند که این هواپیما به علت اشتباه خلبانان به طور تصادفی سقوط کرد و آنها به سیاست های خود برای جلوگیری از تمرکز و تجمع نیروهای محور مقاومت در مرزهایشان ادامه خواهند داد. در عین حال آنها از فقدان راهبرد دولت آمریکا در سوریه شکایت کرده و اعتماد خود را به پوتین در اجرای تعهدات دوجانبه مبنی بر عدم شروع  یک جنگ تمام عیار در منطقه خاورمیانه نشان دادند.

آمریکایی ها هنوز در گذرگاه التنف هستند، اما با وجود وعده های افزایش امنیت توسط آمریکا ، مرز اسرائیل دیگر امن نیست. بنابراین، دیدارهای پیاپی نتانیاهو از مسکو و سوچی برای یادآوری تعهدات مسکو به این کشور انجام گرفت و اینکه اسرائیلی ها "حق" خود را برای حمله به مواضع ایران برای مسلح کردن حزب الله در نزدیکی مرز با لبنان و بلندی های جولان محفوظ می دانند.

اما در سه ماهه اول سال 2017، ایرانی ها به نزدیک شدن به سمت مرز با جولان اشغالی ادامه دادند. اسرائیل شروع به متهم ساختن ایران در راه اندازی کارخانه های موشکی و پایگاه های خود در سوریه و لبنان کرده است که باعث گسترده شدن آتش جنگ شده است. تهدیدات علنی اسرائیل توسط حزب الله پس از سال 2013 به دلیل مشغول بودن حزب الله در سوریه کاهش یافته است اما جنگ های لفظی در سال 2017 پس از آن که سوریه مجبور شد از روسیه بخواهد که با دشمنانش بجنگد، دوباره افزایش یافت.

به نظر می رسد که (حداقل از دیدگاه رسانه ها) حزب الله انتظار دارد که جنگی قریب الوقوع با اسرائیل داشته باشد و برای آن آماده باشد، در حالی که همچنان معتقدند ، اسرائیلی ها به دلیل توانایی های نظامی گسترده ای که نیروهای حزب الله در لبنان و سوریه جمع آوری کرده و توسعه داده اند، جرات حمله به آنها را ندارند.

ایرانی ها لبنان و سوریه را عرصه استراتژیک واحدی می دانند. نه فقط به خاطر زمین و مرزهای مشترک ، بلکه به این دلیل که آنها سال ها بر گسترش حوزه نفوذ خود در لبنان و اتصال آن به کشور سوریه از سمت قلمون در مرکز سوریه و در جنوب دمشق و بلندی های جولان است.

براساس تجربه ایران در عراق و لبنان، انتظار می رود که به استثنای حالات ویژه ، روس ها پس از پایان جنگ از سوریه کنار بکشند ، همانطور که با آمریکایی ها در عراق اتفاق افتاد؛ در این وضعیت ایرانیان جای پای خود را در داخل کشور و در مرزهای سوریه از شمال به مرکز و به جنوب و در مرزهای عراق و لبنان و جولان اشغال شده محکم می کنند.

اسرائیلی ها این را به دلیل آشکار بودن رفتار ایران در سالهای اخیر متوجه شده اند و در نتیجه حملات شدید در داخل سوریه و در مرز با لبنان به بهانه جلوگیری از انتقال سلاح به سوی حزب الله  و در حال حاضر به بهانه جلوگیری ایرانیان از ایجاد پایگاه ها و توسعه سلاح ها انجام داده اند از آنجا که می دانند عرصه های سوریه و لبنان در دیدگاه ایران در هم آمیخته اند؛

به این دلیل اسرائیل شروع به ساخت یک دیوار حائل در مرز با لبنان کرده است ، همانند دیوار حائلی که قبلا در ارتفاع های جولان ساخته شده بود. دیوار حائل به دریا امتداد پیدا کرده و هنگامی که اعلام شد بلوک شماره 9 که لبنان برای جستجوی نفت آماده کرده بود، بخشی از نیروی دریایی اسرائیل در آن واقع شده است در حالیکه بالطبع این امر درست نیست، اما اسرائیل می گوید تا زمانی که حزب الله لبنان در مرزهای موجود در لبنان و سوریه قرار داشته باشند  لبنان از منابع دریایی خود بهره مند نخواهد شد.

جنگ در همه جای سوریه رخ داده است و  اسرائیلی ها به دلیل حضور ایران در سوریه و در مرزهای آن ها، اکنون به شدت وارد جنگ شده اند.

اما مقامات لبنانی به طرز روزافزونی در می یابند که حزب الله نیرویی است که می تواند از لبنان محافظت کند، نه قطعنامه های بین المللی و نه نیروهای بین المللی و نه ارتش لبنان.

سوالی که باقی می ماند: چرا اسرائیل می خواهد یا وانمود می کند که جنگ می خواهد؟