جناب آقای حاتمی کیا ی عزیز! سردار سینمای ایران سلام
شما بهترین سوژه‌ها را انتخاب می‌کنید، شما محبوب‌ترین کارگردان داخلی بنده، بسیاری منتقدین دیگر و خیل عظیمی از مردم عزیز جمهوری‌اسلامی‌ایران هستید، اما لطفا چند نکته‌ی این کم‌ترین -که از نظر سنی جای فرزندتان هست- را توجه بفرمایید:
۱- شما حتی زمانی که اعتراضی اجتماعی و به قول برخی اپوزیسیون یا شبه‌اپوزیسیونی می‌ساختید دوستتان داشتم، حتی زمانی که حامیان الآنتان طردتان کرده بودند، طرفدار فیلم‌هایتان بودم،
اما هم چ قابل نقد بود، هم به_وقت_شام! معنا ندارد آثارتان را فراتر از نقد یا غیرقابل‌نقد بدانید. نمی‌شود خودتان را تافته‌ی جدا‌بافته بدانید، حتی اگر باشید، حرفهای نیست برای حضور در جشنواره فیلم فجر، شرط تعیین کنید که اگر به من سیمرغ ندهید، فیلمم را خارج میکنم. بماند حالا که چند دوره‌ی متوالی است که هرگز شما بی‌نصیب نمانده‌اید از سیمرغ، پس چرا مدام طلبکارید از همه، از برنامه‌سازها، از هیات داوران و از مسئولان جشنواره؟ شما مجازید همه را نقد کنید، اما هیچ‌کس نمی‌تواند آثار شما را نقد کند؟!
۲-شما هم زمانی فیلم‌هایتان از نظر برخی -که حالا محبوبشان هستید- اپوزیسیون محسوب میشد، مثل گزارش یک جشن، مثل دعوت، مثل به رنگ ارغوان، که شخصا آن‌ها را هم دوست داشتم.
این‌قدر ژست نماد نظام در سینما بودن نگیرید، حتی اگرچه در حال حاضر هستید، اما سه فیلم سابقتان را اگر می‌بینید، سه فیلم اسبقتان را هم در نظر بگیرید.
۳- چه زیبا گفتید به عنوان رکورد دار کسب سیمرغ در جشنواره فیلم فجر امشب گفتید: "من فیلم‌ساز وابسته‌ام؛ فیلم‌ساز این نظامم." دم شما گرم که وابستگی‌تان به ارزشهای کشور را نه تنها ضعف خود بلکه قوت می‌دانید! نفستان حق فیلم‌ساز نظام بودن را شجاعانه فریاد میزنید! معتقدم تخصص و تعهد در سینما، در تقاطعی به هم می‌رسند به نام حاتمی‌کیا، اما این‌ها هیچ کدام دلیل نمی‌شود که طلبکار از همه و از کم جایزه سیمرغ درو کردن باشید.
۴- جسارتا یک سوال؛
اگر شما آلفرد هیچکاک بودید و هیچ اسکاری نمی‌گرفتید و فقط اواخر عمر، از یک عمر فعالیت هنری شما تجلیل میشد، اگر مارتین اسکورسیزی بودید و مکررا هیچ جایزه‌ای دریافت نمی‌کردید و حتی نامزد اسکار هم نمی‌شدید، واقعا چه عکس‌العملی بروز می‌دادید؟ درست است که شما یک سر و گردن از اکثر سینماگران وطنی بالاتر و آثارتان آبروی سینمای ماست، اما آقای حاتمی کیای عزیز! آنقدر اجازه ندادید نقد شوید، که فیلم به وقت شام شما، از فرمالیستی‌ترین آثارتان شده، جسارتا! ببخشید که این کم‌ترین، درباره‌ی رفتار شما و آثارتان جسارت کرد و نظر داد. ما حتی قابل فحش هم نیستیم، اما رشیدپور بی‌نوا، فقط مجری-کارشناس برنامه هفت بود، نه سردبیر، نه تهیه‌کننده و نه تصمیم‌گیر!
۵- هرجا کم‌کاری دیدید فریاد بزنید، اما یادتان نرود که شما سرباز نظام و مردمید و سردار سینمای ایران، اما حق ندارید طلبکار باشید و این طلبکاری را بر سر همه فریاد بزنید که این آغاز سقوط ابراهیم سینمای ایران است. خدای نکرده، برخی فکر نکنند که آقای حاتمی‌کیا، حمایت‌های ویژه‌ی معنوی حاج قاسم سلیمانی و تعریف و تمجیدهای بی‌نظیر آقای جواد ظریف از آثارش را بکند پتک و بکوبد بر سر همه .
