"در ویکی پدیا علم اخلاق به شاخه‌ای از علوم انسانی است اطلاق می شود که موضوع آن شناخت مصادیق ارزش‌ها و بیانگر راه‌های کسب فضائل و ترک رذائل اخلاقی است ، در فلسفه اخلاق، دربارهٔ خوب یا بد بودن یک امر دیدگاه‌های مختلفی وجود دارد. مثلاً در یک دیدگاه، تنها در صورتی یک امر خوب است که نتیجه(ها) یی دلخواه به همراه داشته باشد(نتیجه گرایی/پیامدگرایی/غایت گروی) اما دیدگاهی دیگر، بدون رد نتیجه‌های دلخواه، خوب بودن یک امر را ذاتی می‌داند (وظیفه گرایی). برخی از ادیان گرایش دوم در اخلاق را پذیرفته و ادعا می‌نمایند. در اخلاق دین‌مدار این نتیجه‌ها ممکن است در جهان دیگر که فرا مادی است نیز اتفاق بیافتند اما در اخلاق غیر دینی، رخداد نتیجه‌های دلخواه برای مثلاً جامعهٔ انسانی، تنها در جهان مادی مد نظر است. در این اخلاق ریز الگوهای اخلاقی و اینکه چه اموری نتیجه‌هایی دلخواه برای جامعهٔ انسانی دارند، ممکن است با اجماع روانشناسان و جامعه‌شناسان برجسته تعیین شود نه لزوماً متولیان دین "
به باور نگارنده چه ریشه اخلاق ذاتی باشد ، چه اجتماعی و چه حتی دینی رویکرد آن معمولا یکی است و زیاد فرق چندانی در محتویات آن وجود ندارد. اخلاق در حقیقت بزرگترین عامل رشد و پویایی یک جامعه بشمار می رود، بدون اخلاق جوامع معمولا ابتر و رو به زوال می روند.
آنچه طی روز های گذشته در بعضی از شهر های کشور شاهد بودیم، نزول برکت های آسمانی بود که پس از مدت ها زمین تشنه محبت را سیراب کرد، بارش های فراوانی که دشت، کوه و شهرهای زیادی را سفید پوش کرد، بارندگی هایی که طبیعتا مشکلاتی را هم برای عبور و مرور و سفر های زمینی، هوایی و ریلی مردم پدید آورد.
هر چند ازهمان آغاز بارش ها عملیات کارکنان تلاشگر مرتبط با حوزه راه با جدیت شروع شد ، اما کم لطفی های دسته ای از اصحاب رسانه و افراد مقرض هم در این بین کم نبود. کسانی که فضا را جهت تسویه حساب های سیاسی و شخصی آماده می دیدند و با ساخت انواع اقسام شایعات بی اساس به جای کمک به حل موضوع به تشویش اذهان عمومی پرداختند، افراد و رسانه هایی که با یک تحلیل محتوای ساده می توان تمام خط و ربطشان را عریان ساخت و نزد ملت رسوا یشان کرد.
در حالی که بخشی از کارکنان تلاشگر سازمان راهداری، شرکت فرودگاه ها ی کشور و فرودگاه امام "ره " حتی شیر دلان راه آهن در برف و کولاک شدید جان بر کف نهاده و با اخلاص و ایثار مشغول عملیات برف روبی و باز کردن راه ها و در حقیقت شریان های حیاتی کشور بودند، عده ای با هزاران فکر پلید، در بستر گرم و نرم خود آرمیده و به شایعه سازی و نشر دروغ در فضای مجازی و رسانه ها مشغول بودند.
اینکه ما معمولا حتی بحران هایمان هم با بقیه جا های دنیا فرق دارد، موضوع عجیبی است؟ آیا دامن زدن به شایعات در این شرایط مصداق تشویش اذهان عمومی نیست؟ آیا این دروغ ها که گاها در لابه لای زرورقی به نام رسانه تقدیم مخاطب از همه جا بی خبر می کنیم، مستحق مجازات نیست؟
دروغ های شاخ داری که این روزها شنیدیم کم نبود ، از هزینه یک میلیون تومانی تاکسی فرودگاه امام" ره " گرفته تا اخبار مربوط به آب گرفتگی و دریاچه شدن باند فرودگاه و تهمت کار کردن صرف با بیل و کلنگ که متوجه پرسنل زحمتکش راهداری شد ، اخباری که گاهی بعضی افراد ساده لوح هم با بی دقتی آنرا به این طرف و آن طرف نشر می دهند و غیر مستقیم نقش پیاده نظام جمعی دروغگوی بی وجدان را بازی می کنند.
دوستان بار ها تاکید کرده ایم که بین تخریب و نقد منصفانه فاصله زیادی است، اگر به یادداشت های گذشته بنده نظری اجمالی بیندازید خواهید دید که عمده آنها مربوط به نقد های مدیریتی است در همین وضعیت آب و هوایی اخیر هم قطعا نقدهای جدی را می توان بر شمرد و بابت آن از بعضی مدیران خرده گرفت اما این انصاف نیست که برای تخریب خدایی نکرده دست به سلاح کذب برده و تلاش های شبانه روزی جمعی از بهترین فرزندان وطن را زیر سئوال ببریم.
به هر حال بحران برف می آید و می رود اما آنچه ماندگار است بحران اخلاق است که جامعه و تک تک ما را از هر طرف احاطه کرده، بحرانی که باید هر چه سریعتر برای آن چاره اندیشی شود.
