فرقی نمی‌کند، متمول باشی یا فقیر اینجا به همه به یک چشم نگاه می‌کنند، همه آنهایی که از در وارد شوند و بگویند که ریالی برای خرید نان ندارند، می‌توانند نان رایگان بگیرند. خواه سنگگ باشد خواهد تافتون. این‌نان‌ها حداکثر هزار و 500 تومان قیمت دارند اما درک این موضوع که برخی حتی همین را هم ندارند که شکم‌شان را با یک قرص نان سیر کنند کاری است که چند جوان همشهری در پایتخت انجام داده‌اند.
آقای سید رضا حسینی 29 ساله است که از دوران کودکی دنباله‌روی پدر و شغل خانوادگی‌اش بوده است، او نانوا شدن را به‌عنوان شغلش انتخاب کرده و حالا به گفته خودش سال‌هاست با گرمای تنور اخت گرفته و سینه‌سوخته آن شده است. مطلبی که در ادامه می‌خوانید روایت روزنامه صبح نو از نانوایی‌ای در خیابان سمیه تهران است که در اقدامی جالب تصمیم گرفته به کسانی که به هر دلیلی دستشان به دهانشان نمی‌رسد و حتی پول یک قرص نان را ندارند؛ نان رایگان بدهد. رضا تا دوم راهنمایی درس خوانده و بیشتر زمانش را در نانوایی پدرش گذرانده است. او می‌گوید: «همه تعطیلات عید و تابستان را در نانوایی می‌گذراندم و این اتفاق باعث شد تا ترک تحصیل کنم و به نانوایی بپردازم. ما چهار برادر هستیم که همه ما در نانوایی با پدرمان بوده‌ایم.»
شروع قدم خیر
آقا رضا به «صبح نو» درباره انگیزه این اقدامش می‌گوید: «بالاخره ممکن است برای هرکسی پیش بیاید که پولی برای خرید نان نداشته باشد و رویش هم نشود که از من نانوا طلب نان کند، از این‌رو با همفکری و همراهی صاحب مغازه تصمیم گرفتیم تا با زدن دست‌نوشته‌ای آن دسته از هموطنان‌مان که قدرت خرید حتی نان را ندارند، بتوانند با خیال آسوده بیایند و نان بگیرند.»
او ادامه می‌دهد: «البته صاحب مغازه می‌خواست که پول نان‌هایی را که به رایگان به مردم می‌دهیم حساب کند و به ما بپردازد اما ما نخواستیم. ما تقریباً دوماه است که این دست‌نوشته را در مغازه و در دید مردم نصب کرده‌ایم و از آن زمان به‌صورت متغیر روزی بین پنج تا 20 قرص نان به مردم نیازمند داده‌ایم.»
خدا روزی رسان است
رضا در پاسخ به این سوال که با این کار ضرر نمی‌کنید، ادامه می‌دهد: «چه ضرری؛ گاهی اوقات ممکن است شب‌ها بعد از پخت آخر تعداد زیادی نان بماند که قابل مصرف نیست و باید دور ریخته شود اما با این کار به جای اینکه نان را دور بریزیم در زمانی که تازه است به دست نیازمندان می‌دهیم خدا هم به ما روزی می‌رساند.» این نانوای 29 ساله می‌گوید: «اگر همه مغازه‌ها می‌توانستند هر روز بخشی از نیازهای نیازمندان را برطرف کنند مطمئناً خیلی‌ها زندگی‌شان بهتر می‌شد. این‌گونه به جای اینکه فردی به خاطر گرسنگی دست به دزدی بزند می‌تواند با حفظ آبرویش نان بگیرد یا سایر مایحتاج خود را تامین کند.»
از هر دستی بدهیم با همان دست هم می‌گیریم
رضا می‌گوید: «از همان زمانی که تصمیم گرفتیم نان رایگان به نیازمندان بدهیم برایم مهم نبود کسی که برای گرفتن نان رایگان به مغازه‌ام می‌آید، پول دارد یا نه. شاید پولش را برای جای دیگری نگه داشته است و من به شخصه به کاری که خودم می‌کنم اهمیت می‌دهم.»
وقتی از این نانوای خوش اخلاق می‌پرسم که اگر کسی بیاید و 10 نان رایگان بخواهد به او می‌دهید، این‌گونه پاسخ می‌دهد: «پدرم همیشه می‌گفت ما صاحب پولیم نه پول صاحب ما، پول برای من به اندازه نیازم اهمیت دارد، برایم فرقی نمی‌کند اگر کسی بیاید بگوید 10 نان رایگان می‌خواهد، به او می‌دهم.»
رضا نیت کارش را مهم‌تر از درآمدش می‌داند و اضافه می‌کند: «ما راضی هستیم، از هر دستی بدهیم با همان دست هم می‌گیریم. ما از آذر ماه در این محل استقرار یافته‌ایم و روزهای اول فقط یک شیفت و یکی دو کیسه آرد پخت داشتیم اما حالا به پنج کیسه آرد در روز رسیده‌ایم.»
دست یکدیگر را بگیریم
این نانوا درباره دستگیری از نیازمندان اضافه می‌کند: «همه آدم‌ها ممکن است خیلی خرج‌های اضافه هم انجام می‌دهد، اما مهم این است که دست نیازمندان را بگیریم و بدانیم که راه دوری نخواهد رفت. باور دارم که می‌توان نان شب یک نیازمند را خرید و سفره‌اش را پربار کرد.»
رضا از استقبال خیرین از این کار می‌گوید: «شده گاهی آدم‌هایی آمده‌اند و مبلغی می‌پردازند و می‌خواهند که در ازای آن به مردم نان بدهیم، برای همین زلزله کرمانشاه فردی هزار نان سفارش داد و ما هم برای اینکه در این کار خیر سهیم شویم قیمت نان را کمتر حساب کردیم. مسلماً انجام همین کارهای خیر کوچک هم می‌تواند افراد خیر را دور هم جمع کند.»
مهربانی و دستگیری از نیازمندان کاری نیست که فقط نیاز به ثروت داشته باشد، دستگیری از نیازمندان دل بزرگ می‌خواهد و نیت خیر. خیلی از آدم‌هایی که پولشان از پارو بالا می‌رود شاید هیچ‌گاه فرصتی برای قدم برداشتن در راه خیر نیابند اما همین آدم‌هایی که درآمدشان در گرو فروش قرص نان بیشتر است آغوش بازی برای پذیرش نیازمندان دارند. مهربانی با همنوع رفتاری است که باید به یک عادت در جامعه بدل شود تا شاید با این کار خیلی از کسانی که محتاج نان شبشان هستند راحت‌تر زندگی کنند و به‌جای اینکه گرسنه سر بر بالین بگذارند یا شرمنده خانواده‌شان شوند، با لبخند به استقبال زندگی بروند.
منبع:صبح نو
