در آن نوشته شده بود: «من به تازگی گزارشی با تیتر «خارج از تعادل» را خواندم، تجربه من شاید خیلی به تحقیقات شما ربطی نداشته باشد. مربی به من تجاوز نکرده بود، بلکه پزشک تیم دکتر لری نسار به من تجاوز کرده بود. من ۱۵ سالم بود و اینکار به اسم درمان پشت من انجام شد.»
اصلا امکان نداشت تا آن زمان راشل دن‌هولیندر بداند که این حرف‌هایش با گذشت زمان بزرگترین رسوایی مربوط به سوءاستفاده جنسی را در ایالت متحده باز کند، اتفاقی که تا سال‌ها احتمالا تاثیر آن دیده می‌شود.
این موضوع می‌توانست به سادگی پنهان شود، درست مثل بقیه کارهای نسار که بین سال‌های ۱۹۹۷ تا ۲۰۱۶ به اسم درمان پزشکی توسط مربی‌ها، پلیس و ... پنهان شده بود. راشل می‌گوید کلیک کردن روی دکمه‌ی ارسال ایمیل، تیری در تاریکی بود.
اما این حرف‌ها به گوشی ناشنوا نرسید و دن‌هولیندر دیگر نوجوان ضعیف ژیمیناست نبود، بلکه او وکیلی ۳۲ ساله و مادر ۳ بچه بود که قبول کرد تا اسمش را فاش کند و ماجرای خود را جلوی دوربینی به یک روزنامه توضیح دهد. برای شش ماه دن‌هولیندر به تنهایی روبروی نسار ایستاد.
اما با گذر زمان قربانی‌های بیشتری جسارت پیدا کردند تا سکوت خود را بشکنند، اسامی مثل سیمون بیلز، گبی داگلاس، آلی ریزمن، جوردین ویبر و بقیه افرادی که توسط نسار در طول دو دهه در دانشگاه ایالت میشیگان آنها را مورد آزار و اذیت جنسی قرار گرفته بودند.
پس منطقی است که دن‌هولیندر آخرین نفر از ۱۵۶ دختر و زنی باشد که در طول ۷ روز دادگاه نسار سخنرانی کند. صبح روز چهارشنبه در دادگاه میشیگان او با قدرت و آرامش شروع به حرف زدن کرد، او در حرف‌هایش نه تنها به نسار بلکه به تمام افراد و موسساتی که اجازه داده است که درنده جنسی به دختران آسیب پذیر آزار برساند اشاره کرد.
سخنرانی ۳۶ دقیقه‌ای او باعث شد تا قاضی روزمالی آکویلینا از نقش او در به عدالت رساندن یک متجاوزگر کودکان بگوید.
این قاضی گفت: «تو ارتشی از بازمانده‌ها را ساخته‌ای و تو ژنرال ۵ ستاره آن هستی. تو باعث شدی همه این اتفاق‌ها بیافتد، تو باعث شدی همه‌ی این صداها اهمیت پیدا کند. تو بزرگترین آدمی هستی که من تاحالا در دادگاه دیده‌ام.»
حتی در آخرین روز قبل از زندان، جایی که نسار قرار است بقیه زندگی‌اش را آنجا بگذراند، او نشان داد که درک کمی از ماهیت جنایت خود دارد. او نامه‌ای برای قاضی نوشت، قاضی را به خودنمایی متهم کرد و ابراز نگرانی کرد که به علت تظاهرات به وجود آمده برای حرف‌های قربانی‌ها ممکن است سلامت روانش آسیب ببیند.
نسار در نامه خودش نوشته است: «کاری که من انجام دادم پزشکی بود نه جنسی، ولی به خاطر این موضوع من همه‌ی اعتبار و حرمتم را از دست دادم. با این وجود من سعی می‌کنم رنج نبینم تا جلوی ورود استرس به جامعه و خانواده‌ام را بگیرم. با این وجود نگاه کنید چه اتفاقی دارد می‌افتد، این اشتباه است. من پزشک خوبی بودم چون درمان‌های من موثر بود و آن بیمارانی که الان دارند صحبت می‌کنند من را تشویق می‌کردند و بارها پیش من برگشتند. رسانه آنها را قانع کرد که این کار غلط و بد است.»
وقتی نسار قبول نکرد که در دقایق آخر دادگاه اعتراف کند که مجرم است، دادگاه شدیدترین حکم را برای او صادر کرد؛ ۴۰ تا ۱۷۵ سال زندان.
تا الان فقط نسار مجرم شناخته شده است، اما نشانه‌هایی وجود دارد که قرار است کسانی که این مسئله را پنهان کرده‌اند هم پاسخگو شوند.
تقریبا بعد صدور حکم در روز چهارشنبه هفته گذشته دومینو شروع شد؛ رئیس دانشگاه میشیگان لو آنا سیمون، آن شب با وجود حمایت اعضای دانشگاه استعفا داد، روز جمعه مدیر بخش ورزشی دانشگاه اینکار را کرد. ۳ نفر از اعضای هیئت مدیره ژیمناستیک ایالت متحده هم این سازمان را ترک کردند.
هفته پیش هم تیم ژیمناستیک ایالت متحده اعلام کرد که قرارداد خود را با زمین تمرینی که نسار بسیاری از جرمهایش را در آنجا مرتکب شده بود، لغو کردند.
ورزش‌های کمی از نظر روانی و فیزیکی به سختی ژیمناستیک هستند، ورزشی که در بالاترین محدودیت‌هایش محدودیت‌های پتانسیل انسان را نجات می‌دهد. ولی قدرت هیچکدام واضح‌تر از دن‌هولیندر نبود، رهبر ارتشی که شجاعتش در شکستن یک تابو به این زودی‌ها فراموش نخواهد شد.
