حضرت آیه الله شیخ محمّد یزدی، سلامٌ علیکم

نامه عتاب آمیز شما را خطاب به رئیس محترم جمهور خواندم. در آن نامه به سخنان اخیر دکتر روحانی درباره امکان چون و چرا در حکم نبی اکرم ایراد وارد کردید و ایشان را از ورود به مباحث دینی نهی فرمودید. از آنجا که پس از چهار دهه دین پژوهی و سه دهه فیلسوفی دائماً در گیر و دار چنین مباحث دینی و فلسفی بوده ام، به خود حق می دهم که در بحث طلبگی بین آن دو بزرگوار وارد شوم و از حضرتعالی که عمری در آستان قرآن سر کردید سه پرسش اساسی بپرسم. امیدوارم سایت الف که در این چند هفته سخن موافقان دکتر روحانی را سانسور کرده و کلام منتقدان آیشان را بر صدر نشانده، فرصت این مباحثه را از من و شما دریغ نکند.

پرسش اوّل ناظر به شکست مسلمانان در جنگ اُحُد است. بی تردید می دانید اگر مسلمانان در شهر مانده بودند امکان پیروزی خود را تضمین می کردند. امّا پیامبر گرامی که رای اکثریت را بر خروج از مدینه مستقر دیدند از نظر صائب خویش بازگشتند و علی رغم شکست سنگین در جنگ اُحُد، به مفاد فرمان "شاوِرهُم فی الامر" عمل کردند. و می دانید که این فرمان مختص قبل از جنگ نبود و پس از شکست هم، خداوند عزّ و جلّ نبی مکرّم اسلام را به ادامه این سیره (کسب نظر مسلمانان) امر فرمود.

پرسش دوّم ناظر به کلمه "اُذُن" است. می دانید که این واژه لفظی ست که منافقان در وصف پیامبر به کار می بردند و تایید سخن همراهان را العیاذ بالله نشانه زودباوری آن حضرت تلقّی می کردند. خداوند متعال نه فقط "اُذُن" بودن نبی مکرّم را نقطه ضعف ایشان نمی داند، بلکه آن را مایه خیر و صلاح جامعه مسلمانان قلمداد می فرماید." وَ مِنْهُمُ الَّذِینَ یُوْذُونَ النَّبِیَّ وَ یَقُولُونَ هُوَ اُذُنٌ. قُلْ اُذُنُ خَیْرٍ لَکُمْ .یُوْمِنُ بِاللَّهِ وَ یُوْمِنُ لِلْمُوْمِنِینَ وَ رَحْمَهٌ لِلَّذِینَ آمَنُوا مِنْکُمْ" . (آیه 61 سوره توبه).

پرسش سوّم درباره داستان خضر و موسی علیهما السلام است. حضرتعالی که با قرآن آشنائید، به شبهه مصداقیه پیش آمده برای موسی آگاهید. از شما می پرسم که کدامیک (خضر یا موسی) را به تبعیت از دیگری سزاوار می دانید؟! اگر جنابِ موسی را ولیّ جنابِ خضر بدانید مخالف نصّ صریح قرآن سخن گفته اید و اگر خضر را ولیّ موسی تلقی کنید شبهه مصداقیه پیش آمده برای موسی را چگونه توجیه می فرمائید؟!

سخن آخر آن که مقام عصمت نبی مکرّم اسلام از انبیاء پیشین بالاتر است و ولایت ایشان فراگیرتر. با این وجود، او که پیشنهاد کندن خندق را در جنگ احزاب به جنابشان داد سلمان فارسی بود. و حضرتشان به مشورت با سلمان رضا دادند و معصوم نبودن سلمان محمّدی را رافع قبول نظر او ندانستند. و همین است حال همه بزرگواران از ائمه معصوم از نسل ایشان، که در عین ربط مستقیم به منبع وحی، در امور دنیاوی با مردمان مشورت می کردند و حتّی در معالجه بیماریهای جسمانی به طب و طبیبانِ روز اعتماد و اعتنا داشتند.

امید است در سیره خاندان طهارت توغّلی بفرمائید و در تخطئه نقش مردم در حاکمیت اسلامی بر رسول مکرّم اسلام پیشی نگیرید. که فلسفه غیبت، صبرِ جمیلِ معصوم است بر گردنکشی ناصوابِ مامومان.

و آخر دعوینا ان الحمدلله ربّ العالمین.