در زمان انتخابات ریاست جمهوری اخیر برای دادن رای به شعبه اخذ رای در شهر منچستر رفتم. موقعی که می خواستم گذرنامه خودم را به یکی از مسئولین شعبه بدهم متوجه شدم که گوشه ای از پرچم مقدس ایران که با چسب به میز چسبانده شده بود بر روی زمین است.

 سریع با کمک همدیگر درستش کردیم. غیرتم قبول نکرد تا حتی گوشه ای از پرچم روی زمین بماند. بعد از این همه سال هنوز هم پرچم را جزیی از خود می دانم. وقتی دیدم در آشوبهای اخیر یکی دو نفر منافق آن را آتش زدند ناخودآگاه گریه ام افتاد...گویی جان من در آتش بود...

 

   به دست خود پرچم عزیز وطن دارم

   فدای جان تو تا جان به تن دارم

 

  خون شهیدان به رگ های من جاری است

 در دفاع وطن مرگ را مگر چه باکی است

  پرچمت به میله ی جان من استوار باشد

جان من بیافتد تا مگر به پای تو خار باشد

 

   پرچم پرخروشت به دریای جانم می رقصد

 دشمن از غرش پر غرور تو همیشه می ترسد

 

   گر به خون غلتید تنم به میدان نبرد

 زرد گردد چهره ام تا نبینی تو رخسار درد

 

  دست حق حافظ تو باشد ای ایران

قطع گردد دست ابو لهب و منافقان

* دانشجوی رشته فلسفه دانشگاه لوون بلژیک