به گزارش مهر؛ ملیحه رفیع طلب: «زلزله»؛ واژه پنج حرفی تکان دهنده، این روزها بیشتر از هر زمان شنیده و چه بسا احساس می‌شود. طوری که وقتی اخبار و رسانه‌ها را دنبال کنی، به حتم اگر تیتر یک نباشد، خبری از زلزله پنج ریشتر و چهار ریشتر و ریزش خانه‌های روستایی، مصدومیت، تشکیل جلسه بحران، ترس و وحشت، صف‌های طولانی بنزین، گران شدن کانکس و سوءاستفاده عده‌ای فرصت طلب و فعال شدن گسل‌ها را می‌شنوی و جالب‌تر از همه اینکه بازار داغ شایعات بیشتر از اصالت زلزله خودنمایی می‌کند.
اما قسمت انکارناپذیر و غم انگیز این رخداد غیر قابل پیش بینی، مرگ، خرابی ساختمان ها و اسباب به دوش بودن عده‌ای است که مصیبت این درد تا همیشه با آنها همراه خواهد بود. شاید همه ما چند روزی در غم‌شان شریک باشیم، اشک بریزیم، کمک‌های نقدی و غیرنقدی خود را از آنها دریغ نکنیم، برایشان دعا و طلب صبر کنیم، اما تنها پس از چند روز زندگی روزمره خود را دنبال می‌کنیم، حتی بدون تغییر و این زلزله زدگان هستند که معنای کامل آوارگی را درک و با آن زندگی می‌کنند و این روی قضیه، قسمت تلخ ماجرا است.
حال سوال اینجاست برای ایمن سازی، کاهش آسیب و هر مسئله‌ای که به مدیریت جامع و حل این بحران منجر شود، چه راهکارهایی باید صورت گیرد؟ مسلما عزم ملی و تصمیم گیری‌های موشکافانه در این راستا جزء اولین و مهترین نیازها عنوان می‌شود. هرچند طی ۵۰ سال اخیر اطلاعات مناسبی در زمینه وقوع و درک این بلا منتشر شده اما هنوز هم آنطور که باید و شاید برای شناخت و راه‌های مقابله با آن چه قبل از وقوع (ایمن سازی ساختمان‌ها، آموزش در رابطه با نحوه در آسیب ماندن) و چه بعد زلزله، اقدامی نشده است و همین عوامل نیز در شدت و خرابی و ترس دخیل هستند.
از آنجایی که مشهد، جز شهرهای است که چند گسل را در اطراف خود دارد، پیش‌بینی‌ها و پیشگیری‌های لازم در خصوص زلزله در این شهر ضرورت دارد تا با زلزله چند ریشتری، خرابی و آوارگی دردی مزید بر علت نشود.
