دیروز فرصتی دست داد و به تماشای فیلم قابل تامل " فصل نرگس " ساخته خانم " نگار آذربایجانی" نشستیم. سخن درباره این فیلم که به موضوع ارزشمند اهدای عضو اختصاص دارد, نیازمند مجالی مناسب تر است. در این مجال تنها باید نگاهی به این نکته مهم بیاندازیم که درسینمای ایران, متاسفانه بسیاری از ایده های خوب بجهت ضعف های فنی و غیر فنی ( بویژه فیلمنامه ) تقریبا به هدر می روند.

نامزد یک هنرپیشه مطرح سینما که در حادثه ای دچار مرگ مغزی شده, با اهدای پیشاپیش اعضاء مختلف خود, در واقع به زندگی ثمربخشی در وجود دیگران ادامه می دهد که فیلمساز هر یک را بصورت موازی ( و البته در پرده ) تا پایان داستان پیش می برد. فیلم اگر از فیلمنامه و ... تکنیک قدرتمندتری برخوردار بود, قطعا فینال داستان ( روشن شدن معمای ارتباط این زندگی های مجزا ) آنچنان می شد که پایان فیلم, تازه آغاز تکانه ای جدی در تماشاگر باشد.

گفته اند که سینما, قبل از آنکه هنر باشد یک صنعت است و صنعت امروز را بدون دانش و تجهیزات روز و کارشناسان روزآمد نمیتوان تصور کرد. سخن بر سر تعطیل این صنعت تا فراهم شدن صفر تا صد تمام مقدمات آن نیست. اما آنچه اهمیت دارد لزوم توجه و هوشیاری نسبت به ضعف های جدی فنی و انسانی در سینمای ارزنده بعد از انقلاب است.

همانگونه که حمایت از صنایع, کشاورزی و ... نیروی انسانی نوپای ایران امروز جنبه حیاتی دارد, سینمای خوب ایران نیز نیازمند حد معینی از پشتیبانی است. یکی از لوازم جدی این حمایت ایجاد فضای آزاد رقابت تولیدات وطنی با سینمای برتر جهان است. برخلاف پخش آزاد و وسیع بهترین مسابقات فوتبال جهان, متاسفانه برخی تنگ نظری ها و ... تاکنون اجازه نداده که این رقابت سینمائی در فضائی کاملا آزاد, عمومی و شایسته انجام شود.

هرچند 40 سال است کسی این بچه را هرگز لوس نکرده, اما گوشش را هم بجا نکشیده است !