اگر چه دولتی ها در تلاشند تا دفاع زیرکانه ی اروپایی ها از برجام را به منزله ی نزدیکی استراتژیک اروپا به ایران تفسیر کنند و از آن بعنوان دستاورد دولت خود نام ببرند اما حقیقت چیز دیگری است. نگاهی به آمارهای واردات ایران از اروپا نشان خواهد داد آنچه اروپا را مدافع برجام کرده سود سرشار آن برای دولت های اروپایی است و این یک اشتباه راهبردی است اگر تصور شود اروپای ها با مواضع آمریکایی ها علیه ایران در حوزه های امنیتی، موشکی و حقوق بشری مخالفند. شاهد آن هم تحریم هایی است که اتحادیه اروپا مستقل از امریکا ( و در بعضی موارد سختگیرانه تر ) علیه ایران اعمال کرده که آخرین آن ها هم همین ۴ ماه پیش علیه کشور، تصویب شد.

بررسی آمار تجارت کشور نشان می دهد که میزان واردات از کشور های انگلیس، هلند، فرانسه، ایتالیا و آلمان در سه سال اخیر به ترتیب با رشد ۳۰۰، ۱۱۰، ۱۵۰، ۶۰ و ۵۰ درصدی روبرو بوده است. [1] این افزایش واردات به حدی موثر بود که شرکت های اروپایی بعضا بعد از سال ها رکورد فروش خود را با بدست گیری بازار ایران شکستند. اطلاع از رکوردی که پژوی فرانسه پس از شش سال و با دست اوردن بازار ایران در فروش محصولات خود زده کافی خواهد بود تا علت حمایت ماکرون، رییس جمهور فرانسه از برجام در تماس تلفنی با روحانی روشن شود.[2] افزایش گسترده واردات از اروپا البته علت مهمی دارد. دولت در عین حال که نفت خود را به اروپا صادر میکند، توان اخذ پول آن را ندارد و مجبور است جای پول فروش نفت به واردات کالای مصرفی و عمدتا غیر ضروری از اروپا بپردازد.تهاتر محصولات اروپایی در ازای صادرات نفت و محصولات پتروشیمی تنها راهی است که با استمرار تحریم های بانکی برای ایران باقی مانده است. [3]

حال باید پرسید در شرایطی که اروپا هم نفت ایران را وارد می‌کند، هم جای پول نفت، کالای مصرفی خود را به ایران صادر می‌کند و بازار ایران را تا حد کترینگ قطار های آن بدست می‌گیرد، چرا باید مخالف برجام باشد؟!

متاسفانه دولتی ها چونان سال های ابتدایی دهه ۸۰ با تصور اینکه اروپا مقابل امریکا خواهد ایستاد، ممکن است مرتکب خطایی راهبردی شوند. هنگامی که در دهه هشتاد بوش ایران را محور شرارت نامید، دولت با تصور شکاف بین آمریکا و اروپا به اروپایی ها پناه برد اما بعد اعطای امتیازات گسترده به طرف اروپایی، اروپایی ها حتی زودتر از امریکایی ها علیه ایران موضع گیری کردند و چند ماه بعد هم شورای حکام پرونده هسته ایران را با هماکری کشور های اروپایی به شورای امنیت ارجاع داد. این در حالیست که سه کشور اروپایی متعهد بودند تا از ورود پرونده ایران به شورای امنیت جلوگیری کنند. امروز اگر اعتماد به امریکا جای خود را به اعتماد به اروپا دهد، نتیجه ای جز خسارت امنیتی برای کشور به بار نمی اورد.