چند روزی است موضوع نظام پارلمانی از سوی برخی از نمایندگان مجلس شورای اسلامی مطرح شده و این سؤال را در تداعی می‌کند که چه افرادی و با چه استدلال‌هایی به دنبال طرح نظام پارلمانی هستند چون که قبل از اینکه دلایل آن مطرح شوند، خود طرح عنوان شده است.

به طور طبیعی می‌توان گفت زمینه سازی فکری در میان جامعه نخبگان انجام می‌گیرد و اگر یک اتفاق و نظر نسبی در میان جریان‌های سیاسی صاحب‌نظر مطرح شد، آیا بعداً طرحی ارائه می‌شود و این امر مطلوب نیست و بهتر است که آن موضوع را با اهدافش عنوان کنیم تا جامعه در سرگرمی ارائه طرح به سر نبرد.

تصور می‌کنم ما قبل از اینکه بخواهیم درکشورمان به نظام پارلمانی یا ریاستی بپردازیم که نیازمند تغییر یا اصلاح قانون اساسی است، بهتر است به امور واجب‌تر اشاره داشته باشیم مثلاً چرا به فکر اصلاح قانون انتخابات کشور نباشیم. ما باید ابتدا با اصلاح قانون انتخابات کشور که نیازی به اصلاح قانون اساسی کشور هم ندارد، در جهت کارآمد کردن پارلمان و قوه مقننه کشور اقدام کنیم.

معتقدم که در زمینه کارآمدی قوه مقننه راه درازی در پیش داریم. برای انتخاب نمایندگانی که برای قوه مقننه انتخاب می‌شوند نیازمند فرایندی هستیم تا افراد کارآمدتر به مجلس راه یابند. الزاماً کارآمدی را خیلی‌ها مد نظر قرار نمی‌دهند و عموماً مقبولیت را در نظر می‌گیرند. باید تلاش کرد تا افرادی انتخاب شوند که کارآمدی داشته باشند تا در سطح ملی بتوانند تصمیمات بزرگی اتخاذ کنند.

در وضعیت فعلی و مقطع زمانی که برخی به دنبال اعمال نظام پارلمانی هستند، باید گفت که موضوعات زیادی هستند که نیازمند پیگیری مجلس‌اند و اگر این کار را هم به دست مجلس بسپاریم، کار قوه مقننه را سخت و پیچیده می‌کند. ما باید قانون انتخابات را از طریق قوانین عادی اصلاح کنیم و راهکارهایی را پیش گیریم تا افراد با صلاحیت و قابلیت تصمیم گیری وارد مجلس شوند.

ما به جای اصلاح طرح قانون اساسی بهتر است قانون انتخابات را اصلاح کنیم چرا که فواید بیشتری برای کشور دارد تا اینکه رییس قوه مجریه توسط قوه مقننه انتخاب شود.