تصادف کلمه ی آشناییست که در اخبار، مکالمات روزمره و اسناد کشور ثبت و نقل می شود، اما اگر به درستی به آن بنگریم خواهیم دید که این کلمه در جایی اشتباه به کار می رود.
 تصادف رخداد و اتفاقی است که پیش آمدن آن عموماً بی خبر صورت می گیرد. اما آنچه که ما برای بیان آن از کلمه ی تصادف استفاده می کنیم، تا حدودی قابل پیش بینی و رخ دادن آن محتمل است.

بروز تصادف در جاده های کشور ، محتمل ترین و قابل پیش بینی ترین اتفاقی است که همه روزه در شاهد آن هستیم و درصد احتمال رخ دادن آن در برخی محورها به 100 درصد هم می رسد!

عوامل متعددی در وقوع یک تصادف جاده ای دخیل هستند، اما قابل پیش بینی ترین و قابل پیشگیری ترین آن مربوط به شرایط راه های کشور است. رخ دادن متواتر این امر موجب شده تا بانک اطلاعاتی کاملی از وضعیت بروز تصادف در جاده های مختلف وجود داشته باشد. اگرچه به هیچ عنوان نمی توان از خطای انسانی(‌کیفیت بد رانندگی رانندگان) و کیفیت بسیار پایین خودروهای ساخت داخل درمرگ افراد حادثه های جاده ای گذشت.

تاکید بر تصادفی نبودن تصادفات و قابل پیش بینی بودن آن از این جهت انجام شد، که همه از آن آگاهند اما کسی تا به حال نتوانسته این مشکل را مرتفع سازد. سالهاست که جاده ها را بزرگ ترین عامل مرگ و میر در کشور معرفی میکنیم و دائماً از وضعیت نامطلوب جاده هایمان می گوییم، اما همچنان در همان مسیر حرکت می کنیم و میمیریم و یا مرگ دیگران را می بینیم.

بنا به اعلام معاونت اقتصاد حمل‌ونقل وزارت راه و شهرسازی هر مرگ‌ و میر چیزی حدود یک‌ میلیارد و ٢٠٠‌ میلیون تومان خسارت به اقتصاد کشور وارد می‌کند. با یک حساب سر انگشتی تنها از قبل مرگ و میر جاده‌ای حدود 19هزار میلیارد و 200 میلیون تومان خسارت و هزینه در اقتصاد کشور وارد می‌شود که این قطعا فارغ از هزینه‌های بازماندگان، مصدومان و فشار روانی و روحی وارده بر جامعه است.

به گزارش سازمان بهداشت جهانی، ایران رتبه ١٧٧ از میان حدود ١٩٠ کشور جهان را در میزان تلفات رانندگی با ضریب 4/1 در اختیار دارد. بانک جهانی نیز در گزارش خود اعلام کرده است در حال حاضر ایران با تصادفات جاده‌ای بیش از ۲۰ برابر کشورهای صنعتی و ۵ برابر کشورهای مصر و ترکیه، مواجه است. 

مرور آمار تصادفات و بررسی وضعیت جاده های کشور ما را به همان  تناقضی می رساند که منظور این نوشتار است و آن اینکه مرگی در جاده های کشور به وقوع می پیوندد که تا حدودی آگاهانه است! این  مرگ لابه لای آگاهی و غفلت مانده است و تناقضی به بزرگی عدد انسانهای قربانی و به عظمت غم جانباختگان میلیونی آن است.

آمار مرگ و میر در جاده های کشور موجب شده تا حتی برخی از سر جهل آن را عمدی بخوانند و عاملی برای کنترل جمعیت بدانند. اگرچه که سالهای سال تابوتی را با نام خودرو به مردم قالب کردند(پراید) اما در آنجا تنها بحث منفعت مالی و بی ارزشی جان مردم مطرح بود و نه چیز دیگر.

وقتی آمار کشورمان را با کشورهای جنگ زده و یا جهان سومی و فقیر مقایسه می کنیم، به نظر می رسد که باید به دنبال نام دیگری به جای واژه ی تصادف باشیم و به نظر می رسد جنگ داخلی و یا کشتار به وسیله ی ماشین، واژه هایی مناسب برای آن باشند.

مقامات سازمان محیط زیست، استاندارد و حتی ارگان هایی همچون مجلس و سفارشات اکید مقامات بلند پایه ی کشور هم تا به حال نتوانسته این دیو آدم خوار را رام کند.

امیدواریم لااقل اگر قلم های نگارنده ی اینگونه مطالب هم در دل تصادفی شکستند، فرد دیگری مسئولیت اطلاع رسانی و رسانیدن اعتراض آن را به عهده گیرد تا شاید..شاید روزی این سایه ی مرگ از سر ملت ایران کم شود.